از ابتدا ......

دیده دریا کنم و صبر به صحرا فکنم
                       وندر این کار دل خویش به دریا فکنم
                                             از دل تنگ گنه کار برآرم آهی
                                                                    کاتش اندر گنه آدم و حوا فکنم
بدون مقدمه گفت : اگر یه روز هر آنچه که در ذهن داری تمام بشه چیکار میکنی ؟
همیشه عرف این که همه میگن هر چیزی یه زمانی داره و یه روز هم بالاخره تموم میشه !
سوال بی مقدمه و سنگینی بود! اگر یه روز تمام افکارم تموم بشه چیکار باید بکنم ! جوابی نداشتم که بدم ! فقط نگاهش کردم . نگاهمان مدتی در هم گره خورد تا اینکه سکوت و شکست و گفت : ولی من میدونم که اگر یه همچین روزی برسه چه اتفاقی برات می افته ! دلهره عجیبی داشتم از پاسخی که میخواد از طرف من به سوال خودش بده . گفتم : از کجا میدونی جوابی که میدی صحیحه‌؟! دوباره سکوت شد راز سر به مهر میان ما. به لیوان آبی که دستم بود خیره شدم و بعد از مدتی قبل از اینکه جوابش رو بشنوم گفتم : اگر یه روز تمام ذهن من خالی از فکر بشه مطمئناْ اون روز.....
پایان نگاه من به زندگی خواهد بود
پایان نگاه من به زلالی عشق خواهد بود
پایان نگاه من به برق چشمان روشنت خواهد بود
پایان نگاه من به تمامی واژه های مهربانی خواهد بود
پایان نگاه من به سلام ها به حضور دوباره در دنیا خواهد بود
پایان نگاه من به امیدها  و نجات در دوران آینده و حال خواهد بود و
پایان نگاه من به ماندن در این حصار زیبا و بی روح ، آرام و متلاطم خواهد بود
و این یعنی خداحافظی با همه کس و همه چیز !  لیوان آب رو برگردوندم و ادامه دادم ، اون زمان دیگه زمان رفتنه ! چون هیچ بهانه و دلیلی برای نرفتن ندارم ! اما یه چیز رو بهتره بدونی هر چند شاید ناگزیر از رفتن باشم اما چون من بسیارند که آغاز گر تمام پایان های به جا مانده از من باشند . پس همیشه به یادی و به نامی شروع میکنن! یعنی ذهن من از چند ذهن با تو حرف خواهد زد. نگاهی پر معنا کرد و گفت : چه شروع دردناکی !
                مایه خوشدلی آنجاست که دلدار آنجاست 
                                                       میکنم عهد که خود را مگر آنجا فکنم