1001شب - 30

یاد باد آن صحبت شب ها که با زلف توام
                     بحث سر عشق و ذکر حلقه عشاق بود
                                  حسن مهرویان مجلس گر چه دل می برد و دین
                                                           بحث ما در لطف طبع و خوبی اخلاق بود

همیشه فکر می کردم زندگی یعنی بودن در این دنیا!

روبروی آینه ایستادم و پرسیدم: فکر می کنی دنیا رو خوب می شناسی؟!‌ دستش رو روی شونم گذاشتم و با لحن همیشگیش گفت : سوالت خیلی واضح نیست ! اصلا معنا نداره ! بشناسم یا نشناسم چه فرقی به حال تو می کنه؟! دستم و رو آینه کشیدم و گفتم : برای تو شاید خیلی فرق نکنه اما برای من جواب به این سوال می تونه یه شروع جدید یا یه خاتمه برای همیشه باشه ! جواب تو به این سوال می تونه برای من به معنای بودن با تو یا نبودن با تو باشه پس خوب فکر بعد جواب بده ! یه جواب روشن و واضح .....

یک بحرسرشک بودم و عمری سوز  
                      افسرده و پیر می شدم روز به روز 
                                        با خیل عاشقان چو همرزم شدم 
                                                      سوزم:همه ساز گشت و شامم همه روز

دستش و کشید و عقب رفت .برگشتم و با نگاهی سرشار از غرور اما با تامل بهش گفتم : فقط قبل از اینکه جواب بدی این و بدون من تو مرحله انتخابم دوست دارم نه آرزوم که اشتباه جواب بدی تا من راحت تر انتخاب کنم.

                                                       آمد ، به طعنه کرد سلامی و گفت : مرد
                           گفتم : که ؟ گفت:آنکه دلت را به من سپرد 
          وانگه گشود سینه و دیدم که اشک عجز 
  فانوس عشق من،به کف نور، می سپرد  

با آینه تکیه دادم و گفتم منتظرم ! بگو. چشمهاش پر اشک نبود حتی بغض هم نکرد حتی متعجب هم نبود! نگاهی به سقف کرد و آه کوتاهی کشید و گفت: برای اولین بار شاید تو تمام عمرم میخوام آرزوی یه نفر برآورده کنم شاید بعدها به خودت افتخار کنی که اولین و تنها آدمی بودی که در مقابل من آرزوت برآورده شد! به طرف در رفت و بازش کرد و تو پاشنه در ایستاد و برگشت به طرفم و با لحن ملایم همیشگیش گفت: نیاز نیست من دنیا رو بشناسم ! در حالی که در و پشت سرش می بست گفت : چون دنیا خوب من و می شناسه..........

ای دل اندر بند زلفش از پریشانی منال 
                                                      مرغ زیرک چون بدام افتد تحمل بایدش