۱۰۰۱شب - ۳۴

 بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت 

                             وندر آن برگ و نوا خوش ناله ای زار داشت

                                                 گفتمش در عین وصل این ناله و فریاد چیست

                                                                          گفت ما را جلوه معشوق در این کار داشت

کتاب و بستم و گفتم:فکر می کنی داستان زندگی واقعی باشه؟!

اگر بخواهیم زندگی رو از زاویه دوم نگاه کنیم شاید نه بشه گفت اونقدر سیاهه که کلمه « خداحافظی » رو براش بذاریم نه اونقدر سفید که بشه گفت «سلام» ! نگاهی بهم کرد و گفت :همه اون و تعریف می کنن پس واقعیه فکر نکنم مشکلی داشته باشه! گفتم: داستان آتش چی؟ سرش و تکون داد و گفت : به نظرم این هم واقعیه! گفتم داستان رود نیل چی اونهم واقعیه؟! با تعجب نگاهی کرد و گفت : تو حالت خوبه ؟ این سوالها چیه که می پرسی؟! معلومه که همشون واقعین! مداد و تو دستم چرخوندم و گفتم:پس چرا امروز کسی ازشون حرفی نمی زنه؟ چرا کسی امروز ازشون نمی نویسه؟!

هر که شد محرم دل در حرم یار بماند

               وان که این کار ندانست در آن کار بماند

                             اگر از پرده برون شد دل من عیب مکن

                                                 شکر ایزد که نه در پرده پندار بماند

                                                        محتسب شیخ شد و فسق خود از یاد ببرد

                                                                              قصه ماست که در سر هر بازار بماند

نگاهی از سر تعجب بهم کرد و گفت: از چیه اینها باید برای تو بگن؟! از چیشون باید برات بنویسن؟! اومد جلوتر و گفت : ببینم اگر برات بگن یا بنویسن تاثیری هم روی تو داره؟!....

                                                                             نه هر که چهره برافروخت دلبری داند

                                                                 نه هر که آینه سازد سکندری داند

                                                  نه هر که کله کج نهاد و تند نشست

                                       کلاه داری و آیین سروری داند

                       غلام همت آن عافیت سوزم

که در گدا صفتی کیمیاگری داند

ادامه داد: چرا همیشه فکر می کنی دیگران باید بهت بگن ! دیگران باید برات بنویسن ! رفت سمت پنجره و ادامه داد: چرا تو همیچ وقت نمی گی ؟!‌چرا تو هیچ وقت نمی نویسی؟! راست می گفت . کمی رفتم جلوتر و پرسیدم: این ناگفته ها و نانوشته ها چه رنگین؟!‌فکر می کنی با چه رنگی باید گفت ؟‌ برگشت به طرفم و لبخند آرامی زد و گفت: هوا چه رنگیه؟! خندیدم و گفتم : معلومه بی رنگه! زد روی شونم و ادامه داد: همه رو می تونی به رنگ هوا بنویسی ! فکر کردم مسخرم میکنه برای همین به مسخره پرسیدم : اون وقت کجا ثبتشون کنم؟! خیلی جدی گفت : روی ذهن و دلی که به وسعت آسمون باشه....

        گر مرید راه عشقی فکر بد نامی مکن 

                                                             شیخ صنعان خرقه رهن خانه خمار است