چار تکبیر زدم یک سره بر هر چه که هست
یکی از دوستام یه بار بهم گفت : صدای تو بلندتره یا اون؟
خندیدم و گفتم : صدای اون .
زد روی شونم و گفت : پس تا حالا صدای خودت و نشنیدی!
ای مدعی برو که مرا با تو کاری نیست
احباب حاضرند به اعداء چه حاجت است
چقدر این شعر برای این روزهای پایانی به دلم نشسته
مدامم مست می دارد نسیم جعد گیسویت
خرابم می کند هر دم فریب چشم جادویت
پس از چندین شکیبایی شبی یا رب توان دیدن
که شمع دیده افروزیم در محراب ابرویت
سواد لوح بینش را عزیز از بهر آن دارم
که جان را نسخه ای باشد ز لوح خال هندویت
تو گر خواهی که جاویدان جهان یک سر بیارایی
صبا را گو که بردارد زمانی برقع از رویت
و گر رسم فنا خواهی که از عالم براندازی
برافشان تا فروریزد هزاران جان ز هر مویت
من و باد صبا مسکین دو سرگردان بی حاصل
من از افسون چشمت مست و او از بوی گیسویت
زهی همت که حافظ راست از دنیی و از عقبی
نیاید هیچ در چشمش بجز خاک سر کویت
من نگویم که کنون با که نشین و چه بنوش
که تو خود دانی اگر زیرک و عاقل باشی
گر چه راهی است پر از بیم ز ما تا بردوست
رفتن آسان بود ار واقف منزل باشی
همیشه از خودم می پرسیدم دنیا چقدر بزرگه ؟!
حالا فهمیدم که اساسا سوالم اشتباه بوده.
در چمن هر ورقی دفتر حالی دگر ست
حیف باشد که زکار همه غافل باشی
پیش از اینت بیش از این اندیشه عشاق بود
مهر ورزی تو با ما شهره آفاق بود
حسن مهرویان مجلس گر چه دل می برد و دین
بحث ما در لطف طبع و خوبی اخلاق بود
خیلی ساده بود و بی خیال .لیوان آب و برداشت و بدون مقدمه ریختش روی فرش و با لبخند گفت : اینقدر به این گل های قالی آب می دم تا .....
حرفش و قطع کردم و گفتم : بی خیال . نقل همن مثل معروفه .از اون حرف های روانشناسی که می زنن نه بابا یه دریاچه آب هم که به این گل ها بدی .....
حرفم و قطع کرد و گفت : شاید بزرگ نشن اما می پوسن . من هم همین و می خوام !
خندیدم و گفتم : حیف این قالی نیست که بپوسه ؟!
لیوان و برگردوند و گفت : یادت باشه قالی های ماشینی و برای خراب شدن و پوسیدن می سازن نه برای ماندن و جاودانه شدن !
رشته تسبیح اگر بگسست معذورم بدار
دستم اندر دست ساقی سیمین ساق بود
مقام امن و می بیغش و رفیق شفیق
گرت مدام میسر شود زهی توفیق
جهان و کار جهان جمله هیچ بر هیچ است
هزار بار من این نکته کرده ام تحقیق
همیشه می دونستم که مرغ همسایه مون غاز نیست اما هیچ وقت به این موضوع یقین نداشتم تا اینکه شدم همسایه خودم اون وقت بهش ایمان آوردم .
رند عالم سوز را با مصلحت بینی چه کار
کار ملک است آنکه تدبیر و تامل بایدش
مطلب طاعت و پیمان و صلاح از من مست
که به پیمانه کشی شهره شدم از روز الست
من همان دم که وضو ساختم از چشمه عشق
چار تکبیر زدم یک سره بر هر چه که هست
چیز زیادی نگفت . فقط گفت : صبر کن !
ای مدعی برو که مرا با تو کاری نیست
احباب حاضرند به اعداء چه حاجت است
جام می و خون دل هر یک به کسی دادند
در دایره قسمت اوضاع چنین باشد
در کار گلاب و گل حکم ازلی این بود
کاین شاهد بازاری وان پرده نشین باشد
خیلی حوصله حرف زدن با هم را نداشتیم .
حتی حوصله سوال و جواب کردن هم نداشتیم .
حتی حس و حال مرور کردن هم نداشتیم .
تکیه دادم به تخت و سرم و بالا گرفتم و حرکت ابرها رو تماشا کردم .
اومد بالای تخت نشست و شروع به تماشای گل قالی رو تخت کرد .
چشمام و بستم و آروم گفتم : فکر می کنی دنیا مال آدم خوباست یا آدم بدا ؟!
رفت و پایین و آروم گفت :نمی دونم فقط خدا کنه دنیای آدم خوبا مال آدم بدا نشه!
سرم و آوردم پایین و چشام و باز کردم و گفتم : ولی خدا کنه دنیای آدم بدا مال خوبا نشه !
کس ندیدست ز مشک ختن و نافه چین
آنچه من در سحر از باد صبا می بینم
فغان کاین لولیان شوخ شیرین کار شهر آشوب
چنان بردند صبر از دل چون ترکان خوان یغما را
ز عشق ناتمام ما جمال یار مستغنی است
به آب و رنگ و خال و خط چه حاجت روی زیبا را
گفت : چقدر قبولت دارن ؟!
گفتم : راجع به چی ؟!
گفت : خودت و چقدر قبول دارن؟!
گفتم : ( مثلا اومدم افه شکسته نفسی بگذارم گفتم :) خب بالاخره هر آدمی را بقیه یه حدی قبول دارن !
گفت : جواب من و بده .تو رو چقدر قبول دارن ؟!
گفتم : خب زیاد .من و زیاد قبول دارن !
خندید و گفت : چقدر قبولت ندارن ؟!
با مکث گفتم : وقتی آدم و خیلی قبول دارن یعنی کم هستن کسایی که آدم و قبول ندارن .
زد روی شونم و گفت : پس خیلی آدم متعادلی نیستی !
دستش و انداختم و گفتم : حالت خوبه تعادل یعنی این که آدم و زیاد قبول داشته باشن .
دستم و گذاشت روی شونه اش و گفت : تعادل یعنی این که بتونی بین اونایی که فکر می کنی قبولت ارن با اونایی که واقعا قبولت دارن تو ذهنت تعادل برقرار کنی .
مطلب طاعت و پیمان و صلاح از من مست
که به پیمانه کشی شهره شدم از روز الست
تو پیک خلوت رازی و دیده بر سر راهت
به مردمی نه بفرمان چنان بدان که تو دانی
بگو که جان عزیزم ز دست رفت خدا را
ز لعل روح فزایش ببخش آنکه تو دانی
پرسید : می دونی دنیا چند بخشه ؟!
گفتم : آره دو بخشه دن یا.
گفت : با دستت نشون می دی ؟!
دست چپم و تیغه کردم و گفتم دن ُو بعدش دست راستم و تیغه کردم و گفتم یا!
کف دو تا دستم و به هم چسبوند و محکم فشار داد و گفت حالا می تونی بهم نشون بدی چند بخشه ؟!
عهد و پیمان فلک را نیست چندان اعتبار
عهد با پیمانه بندم شرط با ساغر کنم
غیرت عشق زبان همه خاصان ببرید
کز کجا سر غمش در دهن عام افتاد
هر دمش با من دل سوخته لطفی دگر است
این گدا بین که چه شایسته انعام افتاد
خیلی وقت ها میشه که آدم ها جای حقیقت و واقعیت را اشتباه می گیرن .
دیروز بهم گفت : راسته که تا حالا دروغ نگفتی؟
خندیدم و گفتم : آره راسته که تا حالا دروغ نگفتم.
با تعجب گفت : غیر ممکنه !
سرم و تکون دادم و گفتم : هیچ غیر ممکنی وجود نداره !
لبخند تلخی زد و گفت : ولی به من دروغ گفتی !
گفتم : چی رو ؟!
گفت : روزی که به من نگفتی.......
در خم زلف تو آویخت دل از چاه ز نخ
آه کز چاه برون آمد و در دام افتاد