خودنویس

... خودنویس یعنی دنیای واقعی فردا با بودن در مجاز امروز به شرط آنکه واقعی بمانی....

خودنویس

... خودنویس یعنی دنیای واقعی فردا با بودن در مجاز امروز به شرط آنکه واقعی بمانی....

۱۰۰۱ شب - ۶۲

مرا می بینی و هر دم زیادت می کنی دردم 

                      ترا می بینم و میلم زیادت می شود هر دم 

                                             به سامانم نمی پرسی چه سر داری  

                                                         به درمانم نمی کوشی نمی دانی مگر دردم 

پرسید : تا حالا با عشق وقتت و تلف کردی؟ 

پرسیدم: تو تا حالا عشق تلف شده داشتی؟ 

پرسید: تا حالا با عشقت وقتی رو تلف کردی؟ 

پرسیدم: تا حالا عشق کسی رو تلف کردی؟ 

من جوابی نداشتم اما یه دنیا جواب پشت نگاهش بود. 

نه راه است این که بگذاری مرا بر خاک و برگردی 

                                                    گذاری آر و بازم پرس تا خاک رهت گردم

۱۰۰۱ شب - ۶۱

از تو ای عشق در این دل چه شرر ها دارم 

                  یادگار از تو چه شب ها چه سحرها دارم 

                                      با تو ای راهزن دل ، چه سفرها دارم 

                                                      گرچه از خود خبرم نیست ،‌خبرها دارم 

گفت : از چی تعجب کردی؟ 

گفتم : از این تاریخ.....! 

گفت : چرا؟! 

گفتم: همیشه فکر می کردم مجنون عاشق لیلی بوده! 

گفت : مگه غیر از اینه؟! 

گفتم : آره چون من چیزی غیر از این و دارم می بینم! 

گفت : چطور ؟! 

گفتم: نمی دونم ولی یا این داستان ها اشتباهن یا من درست نمی بینم

آری ای عشق تو بودی که فریبم دادی  

                                            دل سودازده ام را به حبیبم دادی

۱۰۰۱ شب - ۶۰

فاتحه ای چو آمدی بر سر کشته ای بخوان  

             لب بگشا که می دهد لعل لبت به مرده جان  

                                    ای که طبیب خسته ای روی زبان من ببین 

                                                    کاین دم و دود سینه ام بار دل است بر زبان 

گفت : بزرگ ترین آرزوت تا حالا چی بوده؟ 

گفتم : فقط ،رسیدن ! 

گفت: به چی ؟! 

گفتم:  به بزرگترین آرزوم...!

آنکه مدام شیشه از پی عیش داده است  

                                    شیشه  ام از چه می برد پیش طبیب این زمان

۱۰۰۱ شب - ۵۹

گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب 

                       گفت در دنبال دل ره گم کند مسکین غریب 

                                       گفتمش مگذر زمانی گفت معذورم بدار 

                                                    خانه پروردی چه تاب آرد غم چندین غریب 

گفت: فاصله تو با خوشبختی چقدره؟! 

گفتم: به اندازه یک باور!  

گفت: چه باوری؟ 

گفتم: باور خوشبختی!

خفته بر سنجاب شاهی نازنینی را چه غم 

                                     گر ز خار و خاره سازد بستر و بالین غریب

۱۰۰۱ شب - ۵۸

همای اوج سعادت به دام ما افتد 

                           اگر تو را گذری بر مقام ما افتد 

                                             حباب وار براندازم از نشاط کلاه 

                                                              اگر ز روی تو عکسی به جام ما افتد 

دیروز داشتم با خودم فکر می کردم چرا ریتم مغز ما مثل ریتم قلبمون نیست؟! 

خیال زلف تو گفتا که جان وسیله مساز 

                                               کز این شکار فراوان به دام ما افتد

۱۰۰۱ شب - ۵۷

یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود  

                       دیده را روشنی از خاک درت حاصل بود 

                                       راست چون سوسن و گل از اثر صحبت پاک 

                                                             بر زبان بود مرا آن چه تو را در دل بود 

 همیشه فاصله میان د و س ت د ا ش ت ن ها اینقدر زیاد نیست . الان بیشتر از هر زمانی نزدیک نزدیک شده !  

دل چو از پیر خرد نقل معانی می کرد  

                                      عشق می گفت به شرح آن چه بر او مشکل بود

۱۰۰۱ شب - ۵۶

زاهد خلوت‌نشین، دوش به می‌خانه شد

                  از سر پیمان گذشت، با سر پیمانه شد

                              صوفی مجلس که دی، جام و قدح می‌شکست

                                                     باز به یک جرعه می، عاقل و فرزانه شد

 

همیشه فکر می کردم تحمل سخت نگاه کردن دیگران خیلی سخته ! اما حالا فهمیدم خیلی راحت تر از تحمل نگاه سخت به سختی هاست.

 

 گریۀ شام و سحر، شکر که ضایع ‌نگشت

                                                            قطرۀ باران ما، گوهر یک‌دانه شد

۱۰۰۱ شب - ۵۵

یک بحرسرشک بودم و عمری سوز  
                      افسرده و پیر می شدم روز به روز 
                                        با خیل عاشقان چو همرزم شدم 
                                                      سوزم:همه ساز گشت و شامم همه روز

یه روزی در گوشم گفت:

اگر بخواهی ، فردای تو همون فردایی که دیروز آرزوش و داشتی! فقط بخواه.

ای دل اندر بند زلفش از پریشانی منال 
                                                      مرغ زیرک چون بدام افتد تحمل بایدش

۱۰۰۱ شب - ۵۴

ما را زمنع عقل مترسان  و می بیار
                                          کان شحنه در ولایت ما هیچ کاره نیست

همیشه فکر می کردم من نمی تونم

                                             اما

                                               حالا فهمیدم که جز من هیچکس نمی تونه!

در چمن هر ورقی دفتر حالی دگر ست 
                                         حیف باشد که زکار همه غافل باشی

۱۰۰۱ شب - ۵۳

مقام امن و می بی غش و رفیق شفیق
                                         گرت مدام میسر شود زهی توفیق
 
                                           

خیلی ساده دیروز برام نوشت :فردا ، یعنی کم شدن یک روز از عمرت‌ ؛ اما من امروز خوندمش!

 
جهان و کار جهان جمله هیچ بر هیچ است 
                                          هزار بار من این نکته کرده ام تحقیق