خودنویس
... خودنویس یعنی دنیای واقعی فردا با بودن در مجاز امروز به شرط آنکه واقعی بمانی....خودنویس
... خودنویس یعنی دنیای واقعی فردا با بودن در مجاز امروز به شرط آنکه واقعی بمانی....شهامت بایدت ........ !
گرت مدام میسر شود زهی توفیق
جهان و کار جهان جمله هیچ بر هیچ است
هزار بار من این نکته کرده ام تحقیق
دیدن و ندیدن ، رفتن و نرفتن ، گفتن و نگفتن همه در یک پندارند !
نمی دونم چرا همیشه رسم بر این که باید بعد از یه مدتی آدم ها به جای اینکه به بعد بیندیشن می ایستن و مرتباْ قبل رو مرور می کنن ! به جای اینکه پایه ها رو محکمتر کنن تیشه بر میدارن و ریشه رو میزنن ! به جای اینکه این دو روز گذار دنیا رو آدم وار تر بگذرونن همش دنبال بازی کردن و بازی دادن هستن !غافل از اینکه ...
جرس فریاد میدارد که بربندید محمل ها
آدم ها تو اینجور مواقع وقتی که یه همچین اخلاق ها و خصوصیاتی رو پیشه میکنن به نظرم میشن مثل یه قطره که دارن از جمع وجودشون جدا میشن ! یعنی تمام میشن ! نمی دونم شاید رسم این زمونه اینجوریه !
گر به رنگ عقیقی شد اشک من چه عجب
که مهر خاتم لعل تو هست همچو عقیق
اجر صبریست ....... !
وز خدا دولت این غم به دعا خواسته ام
عاشق و رند و نظر بازم و می گویم فاش
تا بدانی که به چندین هنر آراسته ام
بعضی وقت ها هست که آدم ها تحت تاثیر جو ، هر کاری که بگی می کنن !
یه روز یکی از رندان بازاری گفت :
مرا می بینی و هر دم زیادت میکند در دم
تو را می بینم و میلم زیادت میشود هر دم
نمی دونم این دعوای بین آسمان و زمین کی میخواد تموم بشه ؟ یکی از خاک بودن می گه ، یکی از آب بودن ، یکی از درد دل های پنهان در خود میگه و یکی از لبریز شدن کاسه صبرش ، یکی از راه ها می گه و اون یکی از بیراهه ها ! خلاصه هر چی میگن ضد هم میگن ! چرا اینجوریه ، نمی دونم !فقط اینقدر میتونم بگم که :
رند عالم سوز را با مصلحت بینی چه کار
کار ملک است آنکه تدبیر و تامل بایدش
ای دل اندر بند زلفش از پریشانی منال
مرغ زیرک چون بدام افتد تحمل بایدش
-------------------------------------
تحمل بایدش 
--------------------------------------
سراپرده عشق ....... !
ساقی بده جامی که گرفتار تو باشم
غروب ، دلتنگی ، یک دنیا خستگی ، یک عمر دلواپسی و یک دل متلاطم !
بدترین لحظه تو ایام زندگی اون لحظه هایی است که آدم ها با هم و دور از هم باشن ، بدون هیچ دلیل قانع کننده و موجهی !
خیلی سخته ! مثل تشنه بودن و آب داشتن دردست و ممانعت از خوردن اونه ! یه جور جهنمه ،یه جور دیوونه شدنه !فکر کنم که آدم ها هر چی دارن حاضرن بدن تا یه لحظه هم در این وضعیت قرار نگیرن ! بعضیام برعکس ! اصلاْ سرشون درد میکنه برای دلتنگ شدن !
اما چه خوب ، چه بد ، ما آدم ها نباید یه چیزو فراموش کنیم :
تکلیفمون رو برای خودمون و برای بقیه روشن کنیم !
تا همه قدرت انتخاب کردن داشته باشن که تو این لحظه ها قرار بگیرن یا نگیرن !
غروبا یادت می افتم
یاد اون چشمات می افتم
یاد اون حرفهای شیرین
که باهات داشتم
میافتم
تازه ترین نگاه ...... !
نه من بسوزم و او شمع انجمن باشد
من آن نگین سلیمان به هیچ نستانم
که گاه بر او دست اهرمن باشد
همیشه باور واقعیاتی که با فضای ذهنیمون همگامی ندارن سخته !
همیشه نرسیدن به نگاه هایی که آدم با اونا بودن رو دوست داره خیلی سخته !
احساس و دل آدم یه چیزی می گه ! عقل و برداشت های ذهنی یه چیز دیگه میگن !
احساس انتخاب کردن و احساس انتخاب شدن تو این فضا مثل احساس احساس نداشتنه!
همیشه صدای قلبی که احساس رو تعریف می کنه ،
همیشه صدای عقلی که احساس روتحریم می کنه ،
همیشه نجوای روحی که ار دورنت ندا می ده ،
همیشه نجوای روحی که آتش تو وجودت داره ،
و همیشه نگاه هایی که افسانه ساز لحظات تنهاییت هستند
تنها یک سلام را نجوا می کنند :
هوای کوی تو از سر نمی رود بیرون
غریب را دل سرگشنه با وطن باشد
حقیقت فراموش شده .......... !
از همه شبانه ها
می رسم به تو دوباره
نیستی اما یادت اینجاست
وقت گل کردن رویاست
چرا همیشه باید برای پرواز کردن دو تا بال داشت ؟
چرا همیشه باید برای فرود آمدن با دو پا فرود بیاییم ؟
همیشه تا اونجایی که یادمه اینها سوالهایی بوده که وقتی به جواب دادن بهشون میرسیدیم یا بهتر بگم میرسیدن ، به جای پاسخ دادن به اون ها ، صورت مسئله پاک میشد. چرا ؟ نمیدونم .
ولی تو این بازار مکاره ای که هر کی به دنبال پیدا کردن بهترین واژه برای دزدیدن بهترین روح ها میگرده راست میگن ، چجوری میشه به این سوال ها جواب داد! چجوری میشه از وفا و ماندن سخن گفت ! چطوری می شه ......
از ماندن گفت !
از رسیدن گفت !
از بودن ها گفت !
از صدای آزاد گفت !
از روح های بلند گفت !
گر به دیوان غزل صدر نشینیم چه عجب
سال ها بندگی صاحب دیوان کردیم !
چنین دربند ......... !
ما راویان قصه های رفته از یادیم
با صدایی بس رساتر زانچه بیرون آید زسینه
می گوییم
کس به چیزی یا پشیزی برنگیرد سکه هامان را
چون
ما ناظران شاهدان رفته در خاکیم
هر قسمی که آدم ها میخورن معنیش این که میخوان یه کاری رو حتما انجام بدن !
بعضی وقت ها آدما قسم میخورن ....
تا هستن ٬ حرکت کنن !
تا هستن ٬ زندگی کنن !
تا هستن ٬ عاشقی کنن !
تا هستن ٬ ایستاده باشن !
تا هستن ٬ در اوج و ارتفاع باشن !
اما میدونی دلگیر ترین و بهترین قسمی که تا حالا خورده شده درچه حالتی بوده ؟
قسمی بوده که در بند خورده شده ! مثل شیری که نعره میزنه اما دوروبرش پر از حصار و بنده !
در یک کلام قسم در بند مثل قلب در سینه است ! دیده نمیشه اما بدون وجودش بودن غیر ممکنه !
شب شکن ..... !
یاعلی گفتیم و عشق آغاز شد .........
در آن نفس که بمیرم در آرزوی تو باشم
به آن امید دهم جان که خاک کوی تو باشم
در وصف این بزرگ مرد تاریخ فقط میتوان یک جمله گفت ....
ـــــــــــــــــــ عاشق ترین عاشق ــــــــــــــــــــــ
بهانه ها .... و گریه ها ....... !
چنان نماند و چنین نیز نخواهد ماند
من ار چه در نظر یار خاکسار شدم
رقیب نیز چنین محترم نخواهد ماند
از رسیده ها تا نرسیده ها راه زیادی هست که باید طی کنیم ...... !
یه روز دم گوش یه نفر زمزمه کردم که میدونی بزرگترین دشمن من کیه ؟
گفت : جسمت ! گفتم نه !
گفت : روح بلندت ! گفتم نه !
گفت : عشق زیبات ! گفتم نه !
گفت : آرزوهای بلندت ! گفتم نه !
گفت : نگاه های پر تلاطمت ! گفتم نه !
گفت : پریدن های بدون بالت ! گفتم نه !
گفت : نمیدونم ! چون نمیتونم بفهمم !
گفتم : بزرگترین دشمن من تصوراتی نیست که گفتی ! یه مصداقه که اینجوری تعریف میشه :
یزرگترین دشمن من کسیه که جلوی خودم بهترین دوستام و بزنه !
من ار چه در نظر یار خاکسار شدم
رقیب نیز چنین محترم نخواهد ماند
چنین عاشق ، چنین سالک ....... !
غم این کار نشاط دل غمگین من است
دیدن روی تو را دیده جان بین باید
وین کجا مرتبه چشم جهان بین من است
هر رفتنی را بازگشتی است و هر بازگشتی را دلیلی !
و دلیل این بازگشت ، برگشت از آن سوی سرزمین مادریم است !