خودنویس
... خودنویس یعنی دنیای واقعی فردا با بودن در مجاز امروز به شرط آنکه واقعی بمانی....خودنویس
... خودنویس یعنی دنیای واقعی فردا با بودن در مجاز امروز به شرط آنکه واقعی بمانی....با تو ......
ای دل غم دیده حالت به شود دل بر مکنوین سر شوریده باز آید به سامان غم مخور
دور گردون گر دو روزی بر مراد ما نرفت
دائماْ یکسان نباشد حال دوران غم مخور
بی کلام پرسید:بزرگترین دلخوشی تو زندگیت اگر من نباشم پس چیه ؟!
همیشه تو این دنیا آدما به یه امیدی به یه نگاهی به یه بهانه ای دوست دارن زنده بمونن چون اگر این بهانه ها رو نداشته باشن کارشون تمومه! سری تکون دادم و گفتم : شاید گفتن اینکه بزرگترین دلخوشیم تو زندگیم چیه سخت باشه نشه گفت ! نگاه تند و تیزی کرد و گفت : یعنی اینقدر ما غریبه بودیم و خبر نداشتیم که حتی ....! که حرفش و قطع کردم و ادامه دادم .....
هر چند امیدی به وصال تو ندارم
یک لحظه رهایی ز خیال تو ندارم
ای چشمه روشن آن سایه که نقشی
در آینه ی چشم زلال تو ندارم
می دانی و می پرسیم ای چشم
جز عشق جوابی به سوال تو ندارم......
و ادامه دادم : دلخوشی من شاید قابل گفتن نباشه اما خیلی راحت میشه اون و حس کرد چون یه نگاهه ، یه برنامه است ، یه آینده است ! اما ..... که حرفم و قطع کرد و بلند گفت .....
نتوانم به تو پیوستن و نی از تو گسستن
نه ز بند تو رهایی نه کنار تو نشستن
ای نگاه تو پناهم تو ندانی چه گناهی ست
خانه را پنجره بر مرغک طوفان زده بستن
تو مده پندم از این عشق که من دیر زمانی
خود به جان خواستم از دام تمنای تو رستن
دیدم از رشته جان دست گسستن بود آسان
لیک مشکل بود این رشته مهر تو گسستن
و ادامه داد: شاید نتونم دلخوشی هات و درک کنم اما مطمئن باش که هنوز مطمئنم بزرگترین دلخوشیت منم ! نگاهی بهش کردم و با صدایی آروم گفتم : و شاید این رو هم تا حالا ندیده باشی و یاشاید این بار هم اشتباه کرده باشی، چون تو هنوز از آرزوی قلبم خبر نداری ! در حالی که در و باز می کرد گفت : اگر قلب تو من باشم مطمئن باش از اسراری که در خودم دارم و تو همشون و متعلق به خودت می دونی خوب خبر دارم ........
ای دل ار سیل فنا بنیاد هستی غم مخور
چون ترا نوح است کشتی بان ز طوفان غم مخور
بی قرار .......
آنکه رخسار تو را رنگ گل و نسرین دادصبر و آرام تواند به من مسکین داد
وانکه گیسوی تو را رسم تطاول آموخت
هم تواند کرمش داد من غمگین داد
با نگاهی آرام تر از همیشه گفت : به نظرت من پایان یک شروعم یا آغازی بر یک پایان!؟
همیشه تو این دنیا نباید انتظار داشت که شروع کننده بود و همیشه پیروز چون خیلی وقت ها آدم ها یه وقتی به خودشون میان که می بینن آغاز گر پایان ها بودن! با لبخند نگاهی بهش کردم و رفتم کنارش ،دستش و گرفتم و گفتم گر بدانی و پرسی سوالت خطاست ! گفت : نه مطمئن باش اگه می دونستم زحمت سول کردن و به خودم نمی دادم . سوال سختی بود شاید جواب به سوالش یه جورایی به خودم هم بر میگشت . برای همین با احتیاط گفتم ......
بی قرارت چو شدم رفتی و یارم نشدی
شادی خاطر اندوه گزارم نشدی
تا ز دامان شبم صبح قیامت ندمید
با که گویم که چراغ شب تارم نشدی
صدف خالی افتاده به ساحل بودم
چون گهر زینت آغوش و کنارم نشدی
بوته ی خار کویرم همه تن دست نیاز
برق سوزان شو اگر ابر بهارم نشدی
از جنون بایدم امروز گشایش طلبید
که تو ای دل به جز مشکل کارم نشدی...
هنوز کامل حرفم تموم نشده بود که لبخندی معنا دار زد و آروم دم گوشم گفت : خب این نظر تو بود اما میدونی جوابی که الان برای سوالم پیدا کردم چیه ؟ لیوان و پر از آب کردم و شروع به خوردن کردم خب تا اینجا من جلو بودم چون هر جوابی که میخواست بده به نوعی الهام گرفته از جواب من بود برای همین با خیالی راحت گفتم : بگو! اومد کنار گوشم و گفت...
گرچه افروختم و سوختم و دود شدم
شکوه از دست تو هرگز به زبانم نرسید
به امید تو چو آیینه نشستم همه عمر
گرد راه تو به چشم نگرانم نرسید
غنچه ای بودم و پر پر شدم از باد بهار
شادم از بخت که فرصت به خزانم نرسید
راحتی خیال منم مثل عمر موندن اب تو لیوان بود کوتاه و بی رنگ .... خنده کوتاهی کرد و ارام به سمت در رفت . من موندم و یه دنیا سوال بی جواب.....
گنج زر، گر نبود گنج قناعت باقیست
آنکه آن را داد به شاهان به گدایان این داد
با آسمان......
من اگر کامروا گشتم و خوشدل چه عجبمستحق بودم بودم و اینها برکاتم دادند
هاتف آن روز به من مژده این دولت داد
که به این جور و جفا صبر و ثباتم دادند
با دلهره رو کرد بهم و گفت : پس چرا قبلا بهم حرفی بزدی ؟!
همیشه میگن اگه میخوای موفق باشی صادق باش با شریکت با خودت با همه .خلاصه هیچی بهتر از رو راستی و یه رنگی نیست !! نگاهی به چشمای براق و گیراش کردم و گفتم : نپرسیدی که چیزی بهت بگم ! حرفم تموم نشده بود گفت : ولی تو باید می گفتی چه من می پرسیدم چه نمی پرسیدم ! این و گفت منتظر شد . نگاهی بهش کردم و گفتم خب که چی؟! برگشت و گفت : میخوام ادامش و بشنوم ! اما من حاضر به گفتن نبودم .یهنی نمیتونستم چیزی بگم یا به عبارتی قدرت بیان کردنش و نداشتم ! خودکار و برداشتم و دست قلبش و کشیدم طرف خودم و کف دستش نوشتم .....
دو دلجو مهربان باهم ،
دو غمگین قصه گوی غصه های هر دوان با هم ،
خوشا دیگر خوشا عهد دو جان همزبان باهم .
دو تنها رهگذر کفتر ،
نوازش های این ، آن را تسلی بخش ،
تسلی های آن ، این رانوازشگر .
خطاب ار هست : « دل جان»
جوابش : « جان دل،جان ،
بگو با مهربان خویش درد و داستان خویش .
نه ، دل جان ! چه جای شوخی و شنگی ست ؟
غریبی ، بی نصیبی ، مانده در راهی ،
پناه آورده سوی سایه سدری ،
ببینش ، پای تا سر درد و دلتنگی ست
بلافاصله برگشتم . چند دقیقه ای که گذشت روبروم ایستاد و دست دلم و کشید طرف خودش و روی اون با همون خودکار نوشت .....
غم دل با تو گویم ، دل!
بگو آیا مرا دیگر امید هم سرایی نیست ؟
بگو آیا مرا دیگر امید هم نوایی نیست ؟
دلم نالنده پاسخ داد :
آری نیست !
نگاهی کرد و بدون اینکه دیگه حرفی بزنه در و باز کرد و رفت ......
من همان روز ز فرهاد طمع ببریدم
که عنان دل شیدا به لب شیرین داد
در آسمان......
ای دل ار عشرت امروز به فردا فکنیمایه نقد بقا را که ضمان خواهد شد
گر ز مسجد به خرابات شدم خرده مگیر
مجلس وعظ دراز است و زمان خواهد شد
با صدایی خسته و ارام گفت : نه، من دیگه خیلی تغییر کردم !
خیلی وقت ها ادم ها برای اینکه بتونن حسابی از پس خودشون و اینده و حالشون بر بیان هیچ ابایی از زود بیان کردن جمله «تغییر کردم» ندارن ! این دفعه بر خلاف دفعات قبل خیلی حوصله بحث کردن و بردن و باختن و نداشتم برای همین با بی میلی رو کردم بهش و گفتم : خب مبارکه ! از روی ناراحتی نگاهی بهم کرد و گفت : نمی خواهی بدونی که چرا تغییر کردم ؟ اصلا چرا تغییر کردم ؟ چرا دارم این حرفا رو به تو می زنم ! بهش خیره شدم و گفتم : فکر نکنم به حال من دونستن جواب این سوالات فرقی بکنه! لیوان آب و داد دستم و گفت :
سراپا حسرتم اکنون که بیدارم.
ولی، ای دل، دل رویایی شیدا،
بگو آخر چرا بیخود به خوابم آمدی دیشب،
تو که چون روز شد، پیدا و ناپیدا؟
همین پر جاذبه لذات دیرینه ست،
که چراغان می کند آنات جاری را.
با نقاب دیگری، اما همان حاجات دیرینه ست!
نگاهی بهش کردم ! برام خیلی تعجب برانگیز بود! تمام حرفش و یه جا و بدون مقدمه زد! نه بدوبیراه گفت نه ناسزا ! اما ای کاش می گفت و این حرف و نمی زد ! سرم و انداختم پایین و لیوان آب و کج کردم و در حالی که آب می ریخت رو زمین گفتم .....
بگو ای دل، بگو دیشب چرا خواب ترا دیدم،
کجا بودیم؟
باهم از کجا می آمدیم، آن وقت تنها؟
ولی تنها نه،
گویا نگاهی هم بود همپای تو و دستش به دستت
که ما را گاه می پایید و پنداری شکایت داشت،
دوان می آمد، اما باز پس می ماند!
لیوان خالی و دادم دستش و ادامه دادم : حالا فهمیدی چرا برای من فایده ای نداره !
مطربا مجلس انس است غزل خوان و سرود
چند گویی که چنین رفت و چنان خواهد شد
شاید همیشه ....
جام می و خون دل هر یک به کسی دادنددر دایره قسمت اوضاع چنین باشد
در کار گلاب و گل حکم ازلی این بود
کاین شاهد بازاری وان پرده نشین باشد
در اوج ناباوری رو کردم بهش و گفتم : هیچ وقت نگو که دل اسیر شده !
همیشه برای بودن یا حداقل خوب موندن آدم ها باید به خودشون هم دروغ بگن یا حداقل به خودشون راستش رو هم نگن ! معلوم بو دکه بغض گلوش و فشار میداد. اما هر طوری بود خودش و نگهداشت و با صدایی لرزون گفت : تو خودت هم از این حربه استفاده می کنی ؟ سرم و انداختم پایین و گفتم : ببین همیشه آدم ها در عین ادعایی که دارن شجاعت زدن بعضی حرف ها رو ندارن . آرام اشک هاش و پاک کرد و گفت : مثل کدوم حرفا!؟ گفتم : مثل حرف دل که شاید تا آخر عمر هم نشه بیانش کرد! نمیدونم چی می گفتم شاید این حرف هم حرف دل بود که بالاخره زده شد! ادامه دادم : میدونی نظرم چیه ؟! نظرم این که اگر آدم جرات زدن حرفی رو که پل میان دل و دله رو نداره بهتره تمومش کنه ، تغییرش بده ! نگاهی کرد و گفت ....
سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت
سرها در گریبان است
کسی سر بر نیارد کرد پاسخ گفتن و دیدار یاران را
نگه جز پیش پا را دید ، نتواند
که ره تاریک و لغزان است
وگر دست محبت سوی کسی یازی
به اکراه آورد دست از بغل بیرون
که سرما سخت سوزان است......
و ادامه داد : اگر نمی تونستی پس چرا همون اول نگفتی؟! حالا دیگه شده دادگاه و منم برای اولین بار شده بودم متم ! دادگاهی که شاکی و قاضیش یکی بودن ! سابقه نداشت . دفاعی نداشتم که بکنم برای همین با احتیاط اما با جرات گفتم :
نه از رومم ، نه از زنگم ، همان بیرنگ بیرنگم
بیا بگشای در ، بگشای ، دلتنگم
حریفا ! میزبانا ! میهمان سال و ماهت پشت در چون موج می لرزد
تگرگی نیست ، مرگی نیست
صدایی گر شنیدی ، صحبت سرما و دندان است
من امشب آمدستم وام بگزارم
حسابت را کنار جام بگذارم
چه می گویی که بیگه شد ، سحر شد ، بامداد آمد ؟
فریبت می دهد ، بر آسمان این سرخی بعد از سحرگه نیست
حریفا ! گوش سرما برده است این ، یادگار سیلی سرد زمستان است
اما ، فایده نداشت چون برای اولین بار متهم شناخته شده بودم! اتهام وارده : .........
هر کو نکند فهمی زین کلک خیال انگیز
نقشش به حرام ار خود صورتگر چین باشد
لبریز ار هیچ .....
دیدی ای دل که غم عشق دگر بار چه کردچون بشد دلبر و با یار وفادار چه کرد
آه از آن نرگس جادو که چه بازی انگیخت
آه از آن مست که با مردم هوشیار چه کرد
پرده رو آروم کنار زد و گفت : اگه قرار باشه یه روز من و از دست بدی چکار می کنی ؟!
فراز و نشیب این زمونه همیشه بر دل و کام ما آدم ها نیست چرا که خیلی وقت ها پیش میاد که باید در عین نیاز تظاهر به بی نیازی کنی فقط برای اینکه بمونی ! گوشه پرده رو گرفتم و صورتمو با تعجب بهش نزدیک کردم و گفتم : یه بار دیگه بگو ! رفت پشت سرم و آرام در گوشم گفت : گفتم اگر قرار باشه یه روز من و از دست بدی چکار می کنی ؟! آپولو که نخواستم هوا کنی یه سوال ساده پرسیدم ! با همه رقم افکار و بازیهاش ساخته بودم الا این یکی که بد جوری عصبانیم کرده بود.فکر کردم یه چیزی بگم که دیگه از اینجور شوخی ها نکنه ! برای همین با لبخندی تصنعی گفتم : مطمئن باش که دنیا برام تموم نمیشه ! لبخند زمان داری زد و گفت : ولی خوب میدونی که تو به غیر از من دنیایی نداری ، برای اینکه .....
تو بدون من تنها یک نگاهی
تو بدون من تنها یک فکر ساده ای
تو بدون من تنها یک حرکت کاملا نا تمامی
تو بدون من تنها یک صدای رو به خاموشی هستی
تو بدون من تنها یک ترانه ی زیبا اما بی رمق و نا هماهنگی
تو بدون من تنها یک تصویر ی که از دور جلوه گره و از نزدیک دلخراش
تو بدون من تنها یک حدسی که هیچ وقت جرات فکر شدن رو پیدا نمی کنه
راست می گفت ؟! نمی دونم ، یعنی نمی خواستم که بدونم ! شاید برام غیر قابل تصور بود! دلم میخواست بگم که نه اما نمیشد . .. نه .. از حافظم پاک شده بود، بهش خیره شدم و بلند گفتم : باختی ، خودت از خودت ! ابروهاش و تو هم کشید و گفت : فکر می کنی ! رفتم پشت سرش و آروم دم گوشش گفتم : قبول ،حرف هایی که زدی اما بدون تصویری که تو از دنیای من داری مثل تصویری که از دنیای خودت داری ! برگشت و با عصبانیت گفت : من مطمئنم که تو دنیات همینیه که من گفتم ! دستم و گذاشتم رو شونش و گفتم : حرف هایی که زدی درست درست بود اما به شرطی که من دنیایی داشته باشم .......
ساقیا جام میم ده که نگارنده غیب
نیست معلوم که در پرده اسرار چه کرد
از ابتدا....
شراب ارغوانی را گلاب اندر قدح ریزیمنسیم عطر گردان را شکر در مجمر اندازیم
یکی از عقل می لافد یکی طامات می بافد
بیا کاین داوریها را به پیش داور اندازیم
رو به آسمون کرد و گفت : از بین این همه ستاره ها کدومشون و بر میداری؟!
خیلی وقت ها آدم ها برای انتخاب کردن بین چند چیز اونقدر دو دل و وسواسی میشن که تا حد جنون پیش میرن و آخر سر هم معلوم نیست بتونن درست انتخاب کنن ! نسیم ملایمی پهنای صورتمون و به آرامی نوازش میداد . تکیه دادم بهش و گفتم اون ستاره رو می بینی ! همون و بر میدارم، بعدش هم حدود چند دقیقه ای اندر مزایای اون ستاره و دلیل انتخابم براش توضیح دادم ! چند لحظه ای که گذشت برگشت و نگاه معنا داری کرد و گفت : از کدوم ستاره داری میگی ؟! من که چیزی نمی بینم ! گفتم : خوب دقت کن ، اون ستاره رو میگم و با دست به سمت ستاره ای که وجود نداشت اشاره کردم و گفتم : ببین ، اونجاست ! اون ستاره ای که من می بینم همون ستاره ای که ......
اولین رمز انتظاره
اولین رنگ نگاه منه
اولین زیبایی تو ذهنمه
اولین خواستن من توزندگیه
اولین گشاینده دریچه قلب منه
اولین کوشش من برای تمام عمرمه
اولین واژه ای که برای قلبم معنا پیدا کرد
اولین تصویریه که تا حالا در ذهنم حک شده
اولین بهانه ایه که بهانه ای برای داشتنش ندارم
اولین صدایی که طنینش پایان بخش نجواهای دیگه ست و
اولین سلامی است که بدون خداحافظی ها برای من معنا پیدا کرد
اون ستاره که می بینی تنها انتخاب من بوده بدون شرط و بی قید ! چه ببینمش چه نبینمش ! چه خودش رو به من نشون بده چه مجبور باشم با تصویرش تنها باشم ! مهم نیست ! مهم این که اگر انتخابش کردم و دلش و به خودم خوش کردم زیر قرارم با خودم نزنم! آرام تکیه زد بهم و گفت : حالا دیدمش ،چقدر زیباست و چقدر تنها .....
اگر غم لشکر انگیزد که خون عاشقان ریزد
من و ساقی به هم تازیم و بنیانش بر اندازیم