خیلی وقت ها می شه که می شنویم اما گوش نمی کنیم .....
خیلی وقت ها می شه که می بینیم اما باور نمی کنیم .......
خیلی وقت ها می شه که نمی رویم اما می خواهیم که برسیم .....
یه روز یه نفر در حالی که نشسته بودم و چشمام و بسته بودم و با دست گوشام و گرفته بودم ، با لگوها کف اتاقم نوشت :" عاشق ماندن و عاشق مردن خیلی سخت تر از عاشق شدنه ".
خدایا !
ما را علمی ده تا مفهوم واژگان را آنگونه که هست دریابیم
ما را صدایی ده تا آنچه را که می فهمیم بیان کنیم
ما را چشمی ده تا آنانی را که صدای ما را می شنوند را ببینیم
خدایا !
ما را توانی ده که آن را خرج فکر کردنمان کنیم
ما را فکری ده تا با آن نه بر هم زدن دنیا که اصلاح آن را سبب شویم
ما را بصیرتی ده تا این دنیای اصلاح کرده را نه به حساب خودمان که به لطف تو معطوف بدانیم
خدایا !
ما را پایی ده که جز حرکت در مسیر تو قدم بر راه دیگری نگذارد
ما را دستی ده که جز در دست معشوقمان در دست دیگری مشت نشود
ما را قدرتی ده که این مشت رادر مسیر عاشقی بلند کنیم
و خدایا !خدایا !
ما را صبری ده که بتوانیم تحمل کنیم آنانی را که فرسنگ ها جلوتر از صدای گام هایشان ، ادعایشان طنین عاشقی دارد اما بی هیچ تدبیری عاشق کش روزگار خویشند .
مطلب طاعت و پیمان و صلاح از من مست
که به پیمانه کشی شهره شدم از روز الست
من همان دم که وضو ساختم از چشمه عشق
چار تکبیر زدم یک سره بر هر چه که هست
چیز زیادی نگفت . فقط گفت : صبر کن !
ای مدعی برو که مرا با تو کاری نیست
احباب حاضرند به اعداء چه حاجت است
زاهد خلوت‌نشین، دوش به می‌خانه شد
از سر پیمان گذشت، با سر پیمانه شد
صوفی مجلس که دی، جام و قدح می‌شکست
باز به یک جرعه می، عاقل و فرزانه شد
همیشه فکر می کردم تحمل سخت نگاه کردن دیگران خیلی سخته ! اما حالا فهمیدم خیلی راحت تر از تحمل نگاه سخت به سختی هاست.
گریۀ شام و سحر، شکر که ضایع نگشت
قطرۀ باران ما، گوهر یک‌دانه شد
ما را زمنع عقل مترسان و می بیار
کان شحنه در ولایت ما هیچ کاره نیست
همیشه فکر می کردم من نمی تونم
اما
حالا فهمیدم که جز من هیچکس نمی تونه!
در چمن هر ورقی دفتر حالی دگر ست
حیف باشد که زکار همه غافل باشی
عیب رندان مکن ای زاهـد پاکیزه سرشت
که گنـاه دگـران بر تـو نخواهند نوشت
من اگر نیکم و گر بد تو برو خود را باش
هر کســی آن درود عاقبت کار که کشت
گوشی و گذاشت و گفت:این همه صبر برای چی؟!
به نظرم زندگی ما آدم ها می تونه دو بخش باشه یه بخش اون که برای دیگران صبر می کنیم و بخش دومش اون قسمتیه که دیگران برای ما صبر می کنن حالا کدوم بخش قشنگتره نمی دونم.لبخندی زدم و گفتم :برای تفریح یا شاید هم سرگرمی ؛ هنوز راجع بهش خیلی فکر نکردم!تلفن و با عصبانیت جابجا کرد و گفت: نشد دیگه نشد،باورم نمی شه بی دلیل این قدر صبر کنی !نشستم و گفتم برای تو چه فرقی می کنه این منم که دارم صبر میکنم و تو هم فقط یه ناظری اگه زحمتی هم داشته باشه برای منه نه تو.......
گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب
گفت در دنبال دل ره گم کند مسکین غریب
گفتمش مگذر زمانی گفت معذورم بدار
خانه پروردی چه تاب آرد غم چندین غریب
خفته بر سنجاب شاهی نازنینی را چه غم
گر ز خار و خاره سازد بستر و بالین غریب
محکم نشست روبرم و گفت: راست می گی من یه ناظرم اما چرا نمی خواهی قبول کنی که من دیگه شدم سایه صبر تو ....
دیدی ای دل که غم عشق دگر بار چه کرد
چون بشد دلبر و با یار وفادار چه کرد
آه از نرگس جادو که چه بازی انگیخت
آه از مست که با مردم هوشیار چه کرد
ساقیا جام میم ده که نگارنده غیب
نیست معلوم در پرده اسرار چه کرد
بلند شدم و گفم: پس سه راه بیشتر نداری یا با من صبر کنی یا صبر کنی صبرم تموم بشه یا صبرت تموم بشه و بری ! با عصبانیت بلند شد و گفت: یه راه چهارمی هم هست! گفتم : چه راهی؟ اومد طرفم و گفت: صبر کنم تا منصرف بشی! لبخندی زدم و گفتم:غیر ممکنه! سری تکون داد و گفت: نه برای من! ادامه دادم: چرا ! با لبخند آرومی گفت: چرا ؟! دستام و به هم زدم و باز کردم و گفتم :چون دیگه چیزی یادم نمیاد ! با تعجب گفت : یعنی چی؟! رفتم به سمت در و آروم گفتم:فراموش کردن صبر کردن و فراموش کردم ؛ خیلی وقته.....
نا امیـدم مکن از سابقه ی لطف ازل
تو پس پرده چـه دانی که که خوبست و که زشت
یاد باد آن صحبت شب ها که با زلف توام
بحث سر عشق و ذکر حلقه عشاق بود
حسن مهرویان مجلس گر چه دل می برد و دین
بحث ما در لطف طبع و خوبی اخلاق بود
سلام کرد و گفت:مرز میان خوبی و بدی توذهنت چقدره؟
فاصله بین آدم ها تو این دنیا به اندازه فاصله مکانهایی که توش هستن نیست خیلی ها کنار هم ایستادن اما یه دنیا فاصله دارن و خیلی ها هم یه دنیا فاصله است بینشون اما چه به هم نزدیکن!جواب سلامش و دادم وگفتم:حالا چرا خوبی بدی .به نظرم اینا یه سری مفهوم هستن که با توجه به شرایط برای آدم ها معنی میشن! سرش و تکون داد و ابروهاش و بالا انداخت و گفت : نه! گفتم : چرا همینجوریه! نگاهی کرد و گفت:برای تو یه چیز یا خوبه یا بد .نمی تونه هم خوب باشه هم بد!این دو تا بالاخره یه مرزی با هم دارن! ندارن؟....
بی مهر رخت روز مرا نور نماندست
وز عمر مرا جز شب دیجور نماندست
هنگام وداع تو ز بس گریه که کردم
دور از رخ تو چشم مرا نور نماندست
می‌رفت خیال تو ز چشم من و می‌گفت
هیهات ازاین گوشه که معمور نماندست
وصل تو اجل را ز سرم دور همی‌داشت
ازدولت هجر تو کنون دور نماندست
نگاهی کردم وگفتم:ولی برای خیلی از آدم ها بین خوبی و بدی هیچ فرقی نیست خیلی خوب ها رو بد می دونن و خیلی بدها رو خوب می بینن ! پس بدون مرز بندی هم میشه زندگی کرد.
نزدیک شد آن دم که رقیب تو بگوید
دور از رخت این خسته رنجور نماندست
صبر است مرا چاره هجران تو لیکن
چوصبر توان کرد که مقدور نماندست
در هجر تو گر چشم مرا آب روان است
گو خون جگر ریز که معذور نماندست
جانان ز غم از گریه نپرداخت به خنده
ماتم زده را داعیه سور نماندست
آرام اومد طرفم و گفت: برای این که خیلی ها نمی تونن خوبی ها رو ببینن و خیلی ها هم طاقت دیدن بدی ها رو ندارن برای همینه که اصرار دارن جای این دو تا رو عوض کنن و هیچ مرزی بینشون قائل نشن اما تو چی ؟جواب خوبی داد.نگاهی بهش کردم و گفتم: مرز بین خوبی و بدی از نظر من خود آدم ها هستن! شاید آدم ها خوب خوب نباشن اما بد بد هم نیستن! برگشت و آروم گفت:ولی یادت باشه آدم ها همیشه اون چیزی نیستن که تو می بینی.....
کس ندیدست ز مشک ختن و نافه چین
آنچه من در سحر از باد صبا می بینم
از لعل تو گریابم انگشتری زنهار
صد ملک سلیمانم در زیر نگین باشد
غمناک نباید بود از طعن حسود ای دل
شاید که چو وابینی خیر تو در این باشد
ساکت ایستاد و گفت: تا حالا گم شدی؟!
زندگی رو هر جور که حساب کنیم یه سری کوچه داره و یه سری پس کوچه. تا موقعی که تو کوچه ها راه می ریم همه چیز بر وفق مراده اما وقتی می افتیم تو پس کوچه ها همه چیز غریب میشه! خندیدم و گفتم : تا دلت بخواد و صدای خندم بالاتر رفت.دستش و به دیوار تکیه داد و گفت :جدی می گم تا حالا تو زندگی گم شدی؟!خندم و جمع و جور کردم و گفتم: تا گم شدن و چی تعریف کنی! سرش و تکون داد و گفت:منظورم این که تا حالا چقدر تو زندگی بیراهه رفتی و فکر کردی داری درست می ری این هم یه جور گم شدنه ، نه؟!دستام و به هم گره زدم و به چشم هاش خیره شدم......
عشق هرجا رو کند آنجا خوش است
گر به دریا افکند دریا خوش است
گر بسوزاند در آتش دلکش است
ای خوشا آن دل که در این آتش است
تا بینی عشق را آیینه وار
آتشی از جان خاموشت برآر
هر چه می خواهی به دنیا نگر
لبخندی زد و ادامه داد: فکر می کنی همین الان کجای این راه هستی؟! سرش و یه کم آورد جلوتر و ادامه داد:اصلا ببینم تا حالا به این چیز ها هم فکر کردی؟!یا ببینم اصلا بلدی به این چیزها فکر هم بکنی؟!
دشمنی از خود نداری سخت تر
عشق پیروزت کند بر خویشتن
عشق آتش می زند در ما و من
عشق را دریاب و خود را واگذار
تا بیابی جان نو خورشیدوار
عشق هستی زا و روح افزا بود
هر چه فرمان می دهد زیبا بود
کمی عصبانی شدم! دست هام و از هم باز کردم و گفتم: شاید خیلی به این چیزها فکر نکنم! شاید اصلا بلد نباشم به این موضوع ها فکر کنم! شاید وقتی که من و می بینی فکر کنی اینقدر تو خودم پیچیدم که حسابی گم شدم! ولی یه چیز و خوب بدون من تو این دنیا اصلا راه های اصلی رو نمی شناسم نیازی هم به دونستنشون ندارم ! لبخند آرامی زد و با تعجب گفت : یعنی چی؟! نفس عمیقی کشیدم و به سمت در برگشتم و گفتم :من هیچ وقت گم نمی شم! دوباره با تعجب گفت: غیر ممکنه! به طرفش برگشتم و آروم گفتم:ممکنه ، چون من بیراهه های این دنیا رو از حفظم.تو بیراهه گم شدن معنایی نداره....
هر کو نکند فهمی زین کلک خیال انگیز
نقشش به حرام ار خود صورتگر چین باشد
در نظر بازی ما ، بی خبران حیرانند
من چنینم که نمودم ، دگر ایشان دانند
عاقلان نقطه پرگار وجودند ولی
عشق داند که در این دایره سرگردانند
سلام کرد و به گرمی پرسید: دو دو تا چند تا می شه؟!
حساب و کتاب کردن تو زندگی آدم های امروزی یه اصلی شده که اگر کسی نخواد توجهی بهش بکنه شاید خیلی نتونه دووم بیاره! جواب سلامش و دادم گفتم : حالا برس بعد بپرس! با شور و حرارت اومد طرفم و گفت : ولش کن جواب و بگو! سوالش تکراری بود خیلی ها هر روز این سوال یا شبیهش و از من می پرسن . دستی به سرم کشیدم و گفتم شاید بشه خیلی ! خنده ای کرد و گفت : غلط! لبخندی زدم وگفتم : دو دو تا خیلیه ها ! می خواستم جوابش و متفاوت داده باشم تا راضی بشه!اومد طرفم و گفت : خیلی مثلا چقدر ....
یک بحرسرشک بودم و عمری سوز
افسرده و پیر می شدم روز به روز
با خیل عاشقان چو همرزم شدم
سوزم:همه ساز گشت و شامم همه روز
گفتم: خیلی چقدر نداره ! خیلی خیلیه دیگه! یه تعداد غیر قابل شمارش! اصلا همه چیز می تونه نسبی باشه! می تونه بر اساس دریافت ذهنی ما از یه سری قواعد از پیش تعیین شده باشه!
آمد ، به طعنه کرد سلامی و گفت : مرد
گفتم : که ؟ گفت:آنکه دلت را به من سپرد
وانگه گشود سینه و دیدم که اشک عجز
فانوس عشق من،به کف نور، می سپرد
رفت عقب تر و پرسید: تو خودت فهمیدی چی گفتی؟! با لبخند گفتم : شاید آره! دستاش و به هم مالید وگفت: جوابش خیلی ساده است ! جدی پرسیدم : چند تا میشه ؟! لبخند نرمی زد و گفت : هر چند تا که تو بخوای!دو دو تا همون می شه ! سرم و بالا گرفتم و نفس عمیقی کشیدم و گفتم: دو دو تای من برای تو با دو دو تای دیگران برای تو چقدر فرق می کنه؟! اومد جلوتر و گفت: به اندازه مقداری که از دو دو تا تو ذهنتون میاد! رفتم کنارش و دم گوشش گفتم: پس این و بدون که دو دو تای من هیچ وقت چهارتا نمی شه....
ای دل اندر بند زلفش از پریشانی منال
مرغ زیرک چون بدام افتد تحمل بایدش