خودنویس
... خودنویس یعنی دنیای واقعی فردا با بودن در مجاز امروز به شرط آنکه واقعی بمانی....خودنویس
... خودنویس یعنی دنیای واقعی فردا با بودن در مجاز امروز به شرط آنکه واقعی بمانی....با تو یکدم .....
غیرت عشق زبان همه خاصان ببریدکز کجا سر غمش در دهن عام افتاد
هر دمش با من دل سوخته لطفی دگر است
این گدا بین که چه شایسته انعام افتاد
کتاب و بست و ادامه داد: تا حالا چند بار یه تصمیم برای همیشه گرفتی ؟!
همیشه تو زندگی آدما لحظه هایی پیش میاد که باید یه تصمیم خاص بگیرن که امکان داره این تصمیم برای همیشه عمرشون و زندگیشون باشه ، برو برگرد هم نداره! همینطور که آب و می خوردم از ته ذره بینی لیوان نگاهی بهش کردم و گفتم : منظورت چیه ! کتاب وکنار گذاشت و گفت : منظورم و خوب فهمیدی ! راست می گفت این کلک منظورت چیه دیگه قدیمی شده بود .لیوان و کنار گذاشتم و گفتم : تصمیم که زیاد گرفتم اما اینکه چند تاش یه بار برای همیشه بوده باید بگم که... ؛ نه نتونستم بگم چون جرات گفتنش و نداشتم ! من فقط دو بار از این تصمیم ها گرفتم یه بارش و می دونست اما این یکی رو نه! حرفم و خوردم و با لیوان بازی کردم و در حالی که به چشماش خیره شده بودم آرام گفتم ......
تو را خبر ز دل بی قرار باید و نیست
غم تو هست ولی غمگسار باید و نیست
اسیر گریه ی بی اختیار خویشتنم
فغان که در کف من اختیار باید و نیست
چو شام غم دلم اندوهگین نباید و هست
چو صبحدم نفسم بی غبار باید و نیست
مرا ز باده نوشین نمی گشاید دل
که می بگرمی آغوش یار باید و نیست
بدون اینکه بذارم حرفی بزنه ادامه دادم : خیلی تصمیم ها هست که بهش میگن حرف های مگو ! بیا و لطفی کن خودت بفهم ! برای من گفتنش سخته ! خیلی ! نگاهی بهم کرد و در حالی که میشد خیس شدن چشم هاش و حس کرد آرام کتاب و برداشت و گفت .......
درون آتش از آنم که آتشین گل من
مرا چو پاره ی دل در کنار باید و نیست
به سرد مهری باد خزان نباید و هست
به فیض بخشی از ابر بهار باید و نیست
چگونه لاف محبت زنی ؟ که از غم عشق
ترا چو لاله دلی داغدار باید و نیست
کجا به صحبت پاکان رسی ؟ که دیده تو
بسان شبنم گل اشکبار باید و نیست
و ادامه داد: خیلی ناگفته ها اگر نگفته بمونن بهتره چون هر حرف نزده ای رو میشه همیشه زد اما وقتی حرف و زدی دیگه نمیشه جمعش کرد! نگاهی بهش کردم و پرسیدم : این از من ، اما نگفتی تو چند بار از این تصمیم ها گرفتی ؟! در حالی که کتاب رو بی هدف ورق می زد به چشمام خیره شد و گفت : من تا حالا یه بار از این تصمیم ها گرفتم ! لبخند ملایمی زدم و گقتم : و اون یه بار کی بوده! با لخند آرامی جملم و همراهی کرد و گفت : همین الان.......
در خم زلف تو آویخت دل از چاه ز نخ
آه کز چاه برون آمد و در دام افتاد
دل بسیار گرفت .....
گفتم خوشا هوایی کز باد صبح خیزدگفتا خنک نسیمی کز کوی دلبر آید
گفتم که نوش لعلت ما را به آرزو کشت
گفتا تو بندگی کن کو بنده پرور آید
زیر لب زمزمه کرد : میدونی مهمترین راز زندگی من چیه ؟!
آدم ها تو این دنیا بخوان و نخوان باید یه رازی داشته باشن که نه کسی می دونه و نه کسی بتونه از اون سر در بیاره تا عنوان عجایب خلقت بودن رو بتونه همیشه حفظ کنه! نگاهی بهش کردم ، حقیقتا نمی دونستم چیه برای همین برای اینکه از سر خودم باز کنم دست به دامن توجیهات فلسفی شدم و گفتم : خب اگر قرار باشه من بدونم که دیگه اون راز نیست ! خندید و گفت : پس یعنی تو نمی خوای بدونی ؟! راستش خیلی دلم میخواست اما ... لیوان آب و رو شیشه میز دور خودش چرخوندم و گفتم : دونستن یا ندونستن من میتونه به معنای مرتبط بودن یا نبودن من با راز تو باشه ، با این حساب پس تو هم میخوای بدونی که مهمترین راز من چیه ، درسته ؟! موهاش و مرتب کرد و گفت : دقیقا! حالا برابر بودیم هم در دونستن هم در ندونستن ، رو کردم به در و شمرده شمرده گفتم ....
باده ای هست و پناهی و شبی شسته و پاک
جرعه ها نوشم و ته جرعه فشانم بر خاک
نم نمک زمزمه واری ، دهش اندوه و ملال
می زنم در غزلی باده صفت آتشناک
بوی آن گمشده گل را از چه گلبن خواهم ؟
که چو باد از همه سو می دوم و گمراهم
همه سر چشمم و از دیدن او محرومم
همه تن خواهش و از عشق دلم کوتاهم....
نفس عمیقی کشیدم و ادامه دادم: سخت که آدم راز دلش و بی بهانه و بی مقدمه خرج کنه! اما این و خوب می دونم که هیچ رازی تا ابد ناگفته نخواهد ماند! سری تکون داد و با صدایی آرام اما لبریز از حرف های ناگفته آرام آرام گفت :
باده کم کم دهدم شور و شراری که مپرس
بزدم ، افتان خیزان ، به دیاری که مپرس
گوید آهسته به گوشم سخنانی که مگوی
پیش چشم آوردم باغ و بهاری که مپرس
آتشین بال و پر و دوزخی و نامه سیاه
جهد از دام دلم صد گله عفریته ی آه
بسته بین من و آن آرزوی گمشده ام
پل لرزنده ای از حسرت و اندوه نگاه
و ادامه داد: هیچ رازی تا ابد ناگفته نمی مونه اما میدونی چقدر طول می کشه تا حرف های نگفته ای که گفته میشن تو ذهن آدم ها خودشون و جا کنن؟! نمی دونستم یا نمی تونستم جوابش رو بدم ! تجربه نکرده بودم ، برگشتم به طرفش و گفتم : نمی دونم چقدر طول می کشه! لیوان آب و برداشت و گرفت تو دستش و گفت : من می گم ، تو هم بگو ! اما با هم ! بعد می شینیم ببینیم چقدر طول میکشه این راز ناگفته در ذهنمون اثر کنه! یه نوع هیجان توام با دلهره بود! اگر راز ها یکی نباشه چی !؟ اگر نتونیم به خاطر بسپاریم چی؟! اما چاره ای نبود! موافقت کردم .سه دو یک باهم میگیم ! همزمان! بزرگترین راز من .... دنیای توست ...!
گرچه راهی است پر از بیم ز ما تا بر دوست
رفتن آسان بود ار واقف منزل باشی
آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند
به جای بدکاری چو من یکدم نکوکاری کند
اول به بانگ نای و نی آرد به دل پیغام وی
وانگه به پیمانه می با من وفاداری کند
ساده تر از همیشه نگاهی کرد و پرسید: میتونی عشق تهی رو برام معنا کنی ؟!
خیلی وقت ها ذهن آدم ها به حدی میرسه که دیگه تعاریف و عبارات روزمره ارضاشون نمی کنه! باید تو یه سطح بالاتری فکر کنن تا بتونن به حیات ادامه بدن! آهنگ و عوض کردم و در حالیه زیر لب زمزمه میکردم بلند گفتم : حالا چرا عشق حالا چرا تهی ؟! اینهمه عبارت معنا نشه همه رو رها کردی به این یکی گیر دادی! لیوان آب و تو دستش چرخوند و گفت :میتونی عشق تهی رو برام معنا کنی !؟ خیر، باید معنا میکردم چیزی رو که شاید تا اون لحظه هیچ اعتقادی بهش نداشتم ؛ واژه ای رو که تا اون لحظه هیچ تعلق خاطری بهش نداشتم! آلبوم ذهنم و ورق میزدوم اما چیزی پیدا نمی کردم! مدتی خیره به چشماش موندم و آروم گفتم .....
گفتم که بیا کنون که من مستم،مست
ای همتای دل شوریده دل مست پرست
گفتا که تو باده خوردی و مست شدی
من مست باده می خواهم ، پست
یک شاخه ، زار و غمناک،شکست
آهسته فروفتاد و بر خاک نشست
آن شاخه خشک،عشق من بود که مرد
وان خاک، دلم که صدایی از عشق نیست
جز مسخره نیست،عشق تا بوده و هست
عشق تهی همون عشق مرده ای که شاید سال ها دنبالش می گشتیم ! غیر از اینه؟! تیله های براق و غلطون از چشماش آروم آروم پایین اومدن و کویر صورتش و نمناک کردن! آروم با صدایی شکسته از بغض اومد جلو و گفت .....
با مسخرگی،جهانی انداخته دست
ایکاش که در دل طبیعت می مرد
این طفل حرامزاده ، از روز الست
صد بار شدم عاشق و مردم صد بار
تابوت خودم به گور بردم صد بار
من غره از اینکه صد نفر گول زدم
دل غافل از آنکه،گول خوردم صد بار
افسوس که گشت زیر و رو خانه من
مرگ آمد و پر گشود در لانه ی من
من مردم و زنده افسانه عشق
تا زنده نگاهدارد افسانه من
فقط این و بدون که باید گذاشت و گذشت ؛ عشق تهی اوج نگاه به آینده است ! خلا ء اما نه در این وادی که هر چه بگوییم تهی خواهد شد! عشق هم یکی از هزاران واژه نانوشته اما گفته شده! شک داری! ؟ نمی دونستم شک داشتم اما برای چی نمی دونستم ! سرم و انداختم پایین و گفتم : شاید عشق تهی همون عشق عاقل باشه که حسابش حساب سود و زیان نه صفا و دلگرمی! نمی دونم شاید تعریفم از عشق تهی همین باشه .....
با چشم پر نیرنگ او صدر مکن آهنگ او
کان طره ی شبرنگ او بسیار طراری کند
پیش از قبل ......
می خواه و گل افشان کن از دهر می جوییاین گفت سحر گه گل، بلبل تو چه می گویی
مسند به گلستان بر تا شاهد و ساقی را
لب گیری و رخ بوسی می نوشی و گل بویی
آزاد گفت : بین احساس و عقلت چقدر فاصله است ؟!
خیلی وقت ها میشه که آدم برای انتخاب کردن و انتخاب شدن باید احساسش رو عاقلانه بار بیاره اما هیچ وقت نباید احساسی برای عقلش متصور باشه! سوالش خیلی سخت نبود اما جوابی براش وجود نداشت یا اگر داشت من نمی دونستم ! کلنجار رفتن با داده های قبلی هم دردی رو دوا نمی کرد ، به زلالی آب تو پارچ خیره شدم و گفتم : نمی دونم شاید به اندازه فاصله ای که بین این آب و پارچه! خیلی معطل نکرد پارچ و برداشت و همه آب و ریخت کف زمین .رو کرد بهم و گفت : حالا چی ؟! این دفعه رو دست خوردم! نگاهی به پارچ کردم و گفتم : خب شاید به اندازه فاصله میان گرمی دست تو و پارچ باشه و ادامه دادم.....
از باده نیست سرخوشم ، سرخوش و مست
بیزارم و دلشکسته از هر چه که هست
من هست به نیست دادم، افسوس که نیست
در حسرت هست پشت من پاک شکست
یدوم مقدمه دیدم که یه دفعه دستش و شل کرد و پارچ رو کف زمین هزار تیکه شد! سرعت برخورد پارچ با زمین و صدای ناگهانیش حس غریبی بود ! آروم گفت ......
دل مظهر عشق بود و من مظهر ننگ
وقتی که فشردمش به آغوش تنگ
لرزید دلش ،شکست و نالید که : آخ
ای شیشه چه می کنی تو در سینه سنگ ؟
و ادامه داد:پس با این حساب فاصله زیادی داری !؟ که این فاصله رو هر چیزی می تونه پر کنه!با پام تیکه های پارچ و رو زمین جابجا کردم و گفتم : فاصله بین آب و پارچ هم من هم تو با هم دیدیم که خیلی زیاد شد اما وقتی اصلاح شد چی! میتونی فاصله بین گرمی دستت با این ریزه های پارچ و نشونم بدی ! ! یک دو سه تا چند برات بشمرم تا بتونی جواب بدی! دستم کردم تو جیبم و رفتم سمت در ! هنوز یه جمله مونده بود.... برگشتم و نگاهش کردم ! آرام اما سریع گفتم : سعی می کنم یادم نره که باید همیشه بین این دو تا فاصله بذارم!
آن طره که هر جعدش صد نافه چنین ارزد
خوش بودی اگر بودی بوئیش ز خوشخویی
راه و بیراه .....
تو پیک خلوت رازی و دیده بر سر راهتبه مردمی نه بفرمان چنان بدان که تو دانی
بگو که جان عزیزم ز دست رفت خدا را
ز لعل روح فزایش ببخش آنکه تو دانی
با خونسردی نگاهی کرد و گفت : فقط یک دلیل برای ادامه دادن از طرف من میتونی بیاری ؟!
خیلی وقت ها میشه که آدم ها باید برای ادامه دادن تمام بار و زندگیشون و بذارن کنار و فقط دنبال یه دلیل محکم برای ادامه دادن بگردن ! ایندفعه قصه ، قصه بازی و برد و باخت نبود اینبار ماجرای بودن و نبودن در بین بود! سوال راحتی بود اما جوابش بینهایت سخت ! نگاه سنگینی بهش کردم و گفتم : چرا من اینبار تو یه دلیل خوب برای ادامه دادن من بیار ! دفتر خاطراتم و به آرامی ورق زد و گفت : بهترین و تنها دلیل ادامه دادن تو منم ! دلیل از این محکمتر میخوای ! اما من چی !؟ فکر همه چی رو می تونستم بکنم الا این یکی رو ! نگاه سنگینم و از عرض چشماش دزدیدم و بلند اما مردد گفتم ......
بلبلی شیفته می گفت به گل
که جمال تو چراغ چمن است
گفت : امروز و زیبا و خوشم
رخ من شاهد هر انجمن است
چون که فردا شد و پژمرده شدم
کیست آنکس که هواخواه من است
به تن این پیرهن دلکش من
چو٬گه شام بیایی کفن است
صدام و صاف کردم و گفتم : اینکه کدوم منم و کدوم تو انتخابش و می سپارم به خودت ! اما به هر حال فرقی نمی کنه چون من دلیل محکمتر ای این ندارم که برات تعریف کنم ! برگشت و روبروی آیینه ایستاد و به خودش نگاهی کرد و گفت .......
حرف امروز چه گویی ٬ فرداست
که تو را بر گل دیگر وطن است
همه جا بوی خوش و روی نکوست
همه جا سرو و گل و یاسمن است
عشق آن است که در دل گنجد
سخن است آنکه همی بر دهن است
بهر معشوقه بمیرد عاشق
کار باید سخن است این سخن است
می شناسم من حقیقت ز مجاز
چون تو بسیار در این نارونند
.... و ادامه داد حالا این که من کدوم هستم و تو کدام انتخابش با خودت ! خیلی دیگه سنگین حرف زد برای همین رفتم سر آینه و صورتش و برگردوندم و گفتم : میخوای بدونی من کدوم یک از مثالاتم ! نگاه آرامی کرد و گفت : کردم ؟! تو چشماش خیره شدم و گفتم : من همون صدایی هستم که باهاش می گفتی جدایی ناپذیر و ..... که حرفم و قطع کرد و گفت : پس من هم کلمات نگفته همون صدا هستم ........
خیال تیغ تو با ما حدیث تشنه و آب است
اسیر خویش گرفتی بکش چنان که تو دانی
صد به یک ....
من نه آن رندم که ترک شاهد و ساغر کنم
محتسب داند که من این کارها کمتر کنم
من که عیب توبه کاران کرده باشم بارها
توبه از می وقت گل دیوانه باشم گر کنم
صفحه آهنگ و عوض کرد و گفت : کروم یکی برات جالبتره شب بارونی یا روز آفتابی ؟!
خیلی مواقع تو زندگی روزمره لحظاتی پیش میاد که آدم نمی دونه چی براش جالب و چی و دوست داره یا چه چیزی رو باید دوست داشته باشه؟! هنوز تو حس آهنگ قبلی بودم که با این سوالش جا خوردم . نگاهی بهش کردم و گفتم : این دو تا چه ربطی به هم دارن ؟! صفحه رو جا زد و گفت : مطمئن باش یه ربطی با هم دارن! سرم و تکون دادم و نشستم و گفتم : خب برای من شب بارونی رو بیشتر دوست دارم چون بیشتر باهاش صفا می کنم ! برام لذتبخش تره ! تو چی تو کدوم برات جالب تره ؟! حسی بود اما نمی دونم چی میخواست بگه ! آروم سری تکون داد و گفت ......
چشمان سیاهت را بگشا
اى پسرک غرق در رویاها
نه شب بارانی ، به گرمى گیرد دستانت
نه صبح گرم آکنده از بارش درد
آید فرشتهُ دلجوئى بر بالینت
تنها این صبح بر آمده از شب
عطر بیکران عشق ونگاه
مثل آدم های برق گرفته زییر بارون اوج خستگی و بی هوایی ! سخت بود شنیدنش اما سخت تر از اون مقاوتش بود! نمی دونم چند ثانیه ای خیلی سنگین گذشت گرمی آفتاب سوزان یا سردی باد شب بارونی ! لیوان آب و تا ته سر کشیدم ؛ مرنجان دلم را که این مرغ وحشی .... آهنگ صفحه هم همگام با حالم شده بود ! نفسی کشیدم و آروم گفتم ......
یادم آمد که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم
پر گشودیم درآن خلوت دلخواسته گشتیم
ساعتی بر لب آن جوی نشستیم
با تو گفتم حذر از عشق ندانم
سفر از پیش تو هرگز نتوانم
روز اول که دل من به تمنای تو پر زد
چون کبوتر لب بام تو نشستم
تو به من سنگ زدی من نرمیدم نه گسستم ؛ بازگفتم که تو صیادی و من آهوی دشتم ! رفتم طرفش و گفتم : به این راحتی با شب و روز کردن خیال فارغ از زمان من مطمئن باش که نمی تونی کاری از پیش ببری !؟ سه هیچ ! صفایی داشت ! برگشتم که برم دستش و گذاشت رو شونم و گفت : می خوای بدونی من کدوم برام جالبتره ؟! هر چی می گفت جبران نمیشد . گفتم بدم نمیاد بدونم ! برگشت و صفحه رو خاموش کرد و گفت : هیچ وقت فراموش نکن ....
عهد و پیمان فلک را نیست چندان اعتبار
عهد با پیمانه بندم شرط با ساغر کنم
صد بار به یکبار.....
کی شعر ترانگیزد خاطر که حزین باشدیک نکته از این معنی گفتیم و همین باشد
از لعل تو گر یابم انگشتری زنهار
صد ملک سلیمانم در زیر نگین باشد
سری تکون داد و گفت : آدم ها چند بار ممکنه تو این دنیا حسابی تنها بشن ؟!
همیشه زمان هایی میرسه که در اوج روابط آدم ها تنها میشن و هیچ دلیلی هم برای این تنهاییشون نمیتونن پیدا کنن! یه حرکت چرخشی و توپ و انداختم وسط حلقه و برگشتم و بهش گفتم : تنها شدن آدم ها و تعداد اون بستگی به خودشون داره !هنوز توپ کامل با زمین همگام نشده بود که گرفتش و یه ضرب انداخت تو حلقه .نگاهی کرد و گفت : تو با این رفتارهایی که داری فکر می کنی چند بار ممکنه تنها بشی ؟! یک ، یک ! دستی به سرم کشیدم و گفتم : احتمالا فقط یه بار ! که اون موقع هم چاره ای نیست همه تنها میشن ! لبخندی زد و گفت : یعنی الان اصلا تنها نیستی؟! دو ، دو ! گفتم : نه ! نه من نه تو هیچکدوم تنها نیستیم .چون آدم تنها هیچوقت احساس خوشبختی نمی کنه .....
بر جگر داغی ز عشق لاله رویی یافتم
در سرای دل بهشت آرزویی یافتم
عمری از سنگ حوادث گشته ام چون غبار
تا به امداد نسیمی ره به کویی یافتم
خاطر از آیینه صبح است روشن تر مرا
این صفا از صحبت پاکیزه رویی یافتم
گرمی شمع شب افروز آفت پروانه شد
سوخت جانم تا حریف گرم خویی یافتم
لیوان آب و پر کردم و خوردم ؛ نگاهی بهش کردم و گفتم : سه ، دو ! توپ و چرخوند و گفت : شاید با من بودن به معنای تنها نبودنت اما بعضی وقت ها حتی با من هم تنهایی ! چون من از تو نیستم اما تو از خودتی ! زمان هایی که تو از خودت جدا میشی صد تامثل من هم که کنارت باشن بازم تنهایی ! تنهای تنها .....
بی تلاش من غم عشق تو در دل نشست
گنج را در زیر پا یت بی جستجویی یافتی
تلخکامی بین که در میخانه دلدادگی
بود پر خون جگر هر جا سبویی یافتی
چون صبادر زیر زلفم هر کجا کردی گذار
بک جهان دل بسته بر هر تارمویی یافتی
به این سادگی ها هم که فکر می کنی نیست ! چون اگر اینجوری بود هیچ وقت از تو به خودت و از من به خودم تعبیر نمی کردن همیشه یا من و با تو تعریف می کردن یا تو رو با من ! توپ و دوباره چرخوند و یه راست وسط حلقه ! لیوان آب و از دستم گرفت و گفت : حالا چهار ، سه......
غمناک نباید بود از طعن حسود ای دل
شاید که چو وابینی خیر تو در این باشد
در پی دل دوان دوان.....
به بوی نافه ای کاخر صبا زان طره بگشایدزتاب جعد مشکینش چه خون افتاد در دل ها
همه کارم ز خود کامی به بد نامی کشید آخر
نهان کی ماند آن رازی کز او سازند محفل ها
در حالی که سازش و کوک میکرد گفت : تا حالا شده خودت و فراموش کنی؟!
خیلی وقت ها میشه که آدم ها خودشون و حتی برای چند لحظه هم که شده فراموش می کنن ! حالا به چه دلیلی نمی دونم . رو کردم بهش و گفتم : آره ، به عدد نامعلوم ستاره های
آسمون ! تک ضربی رفت و گفت : چند بار من و فراموش کردی ؟! نمی تونستم جوابش و صریح بدم ! هر رقم جوابی که میدادم گیر می کردم ! فکر نمی کردم این سوال و بکنه ! نگاهمون تو هم دیگه گره خورده بودم جرات حرف زدن نداشتم اما جرات پرسیدن دوباره رو داشت ! دوباره پرسید : نگفتی چند بار من و فراموش کردی ؟!گره نگاهم و تنگ تر کردم و گفتم .....
یک لحظه نشد خیالم آزاد از تو
یک روز نگشت خاطرم شاد از تو
دانی که ز عشق تو چه شد حاصل من
یک جان و هزار گونه فریاد از تو
گره رو باز کردم و نفس راحتی کشیدم! لبخند آرامی زد و بلند شد اومد طرفم ! خوشحال از اینکه از چنگ سوالش در رفته بودم ! ایستاد کنارم و گفت : می دونی از چی تو خوشم اومده ؟! باتعجب گفتم : نه، از چی؟! بلند گفت : از این که اصلا بلد نیستی دروغ بگی ! تو آخه چطوری میتونی من و تو یادت داشته باشی در حالی که خودت و یادت نیست !؟ چطوری میتونی؟! راست می گفت ، خراب کرده بودم اما با پر رویی گفتم : چرا نمیشه ، مثل شمع و پروانه . پروانه همیشه به یاد شمع هست در حالی که خودش و فراموش می کنه! سه دو یک وسط هدف ! کلی کیف کردم ! نگاه عمیقی کرد و گفت : نمیشه ! چون نه من شمعم و نه تو پروانه و ادامه داد.....
عشق هرجا رو کند آنجا خوش است
گر به دریا افکند دریا خوش است
گر بسوزاند در آتش دلکش است
ای خوشا آن دل که در این آتش است
تا بینی عشق را آیینه وار
آتشی از جان خاموشت برآر
این و گفت و در حالی که تک مضراباش و پیوسته میکرد از اتاق بیرون رفت و من ماندم و یک دنیا فراموشی به اعداد ستاره های آسمان !
شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین حائل
کجا دانند حال ما سبکباران ساحل ها
بی قرار اما صبور......
سر فرا گوش من آورد به آواز حزینگفت ای عاشق دیرینه من خوابت هست ؟
عاشقی را که چنین باده شبگیر دهند
کافر عشق بود گر نشود باده پرست
ساده نگاهی کرد بهم و گفت : من و تو بازی چندمت بردی ؟!
خیلی وقت ها تو زندگی آدما شرایطی پیش میاد که برای به دست آوردن هر چیزی باید یه مبارزه طولانی و خسته کننده رو شروع کنن تا برسن به اون چیزی که میخوان! نگاه و سوالش خیلی ساده بودن اما من خیلی وقت بود که منتظر چنین لحظه و یه همچین سوالی بودم ، برای همین نگاهی بهش کردم و گفتم : تو خودت چی فکر می کنی ؟! لیوان آب و تو دستش جابجا کرد و گفت :من فکر می کنم تو آخرین بازیت من و بردی ! جوابش برام عجیب نبود ولی سنگین بود ؛ چون من هنوز آخرین بازیم و به پایان نرسونده بودم .جواب دادن به سوالش سخت بود ولی بااین حال لیوان آب و از دستش گرفتم و بردم جلوی صورتم و گفتم .....
با من سخن تو در میان آوردند
گلبرگ بهار در خزان آوردند
خاموش ترین سکوت صحراها را
با نام تو باز در فغان آوردند
لیوان آب و از جلوی صورتم آورد پایین و گفت : اگر میخوای جواب ندی خب نده اما اینجوری مسئله رو سخت و جوابش و سخت تر می کنی ! گفتم : قرار نیست هر سوالی جوابی داشت باشه ! گفت : درست اما قرار نیست هر سوالی هم بی جواب بمونه ! لیوان آب و از دستم گرفت و به آرومی ادامه داد....
شب بود و نسیم بود و باغ و مهتاب
من بودم و جویبار و بیداری آب
وین جمله مرا به خامشی می گفتند
کاین لحظه ناب زندگی را دریاب
و ادامه داد: بالاخره نگفتی من و کی بردی؟! دیگه نمیشد فرار کرد برای همین آروم در گوشش گفتم : میدونی چطوری میشه جاودانه شد ! نه !اما من بهت میگم ؛آدم ها زمانی برای همیشه تو خاطره ها می مونن که صحیح اما متفاوت با دیگران عمل کنن! تو ذهنم برای همیشه موندی و نقش بستی اما نه بخاطر اینکه مال من شدی برای اینکه شاید قراره هیچ وقت برای من نباشی ! لذت بازی ها به بردنشون نیست برای من لذت یه بازی به تموم نکردنشه! ... نگاهی کرد و در حالیکه چشماش برق میزد با صدایی لرزون گفت ....
آنچه او ریخت به پیمانه ما، نوشیدیم
اگر از خمر بهشت است و گر از باده مست
با تو ......
ای دل غم دیده حالت به شود دل بر مکنوین سر شوریده باز آید به سامان غم مخور
دور گردون گر دو روزی بر مراد ما نرفت
دائماْ یکسان نباشد حال دوران غم مخور
بی کلام پرسید:بزرگترین دلخوشی تو زندگیت اگر من نباشم پس چیه ؟!
همیشه تو این دنیا آدما به یه امیدی به یه نگاهی به یه بهانه ای دوست دارن زنده بمونن چون اگر این بهانه ها رو نداشته باشن کارشون تمومه! سری تکون دادم و گفتم : شاید گفتن اینکه بزرگترین دلخوشیم تو زندگیم چیه سخت باشه نشه گفت ! نگاه تند و تیزی کرد و گفت : یعنی اینقدر ما غریبه بودیم و خبر نداشتیم که حتی ....! که حرفش و قطع کردم و ادامه دادم .....
هر چند امیدی به وصال تو ندارم
یک لحظه رهایی ز خیال تو ندارم
ای چشمه روشن آن سایه که نقشی
در آینه ی چشم زلال تو ندارم
می دانی و می پرسیم ای چشم
جز عشق جوابی به سوال تو ندارم......
و ادامه دادم : دلخوشی من شاید قابل گفتن نباشه اما خیلی راحت میشه اون و حس کرد چون یه نگاهه ، یه برنامه است ، یه آینده است ! اما ..... که حرفم و قطع کرد و بلند گفت .....
نتوانم به تو پیوستن و نی از تو گسستن
نه ز بند تو رهایی نه کنار تو نشستن
ای نگاه تو پناهم تو ندانی چه گناهی ست
خانه را پنجره بر مرغک طوفان زده بستن
تو مده پندم از این عشق که من دیر زمانی
خود به جان خواستم از دام تمنای تو رستن
دیدم از رشته جان دست گسستن بود آسان
لیک مشکل بود این رشته مهر تو گسستن
و ادامه داد: شاید نتونم دلخوشی هات و درک کنم اما مطمئن باش که هنوز مطمئنم بزرگترین دلخوشیت منم ! نگاهی بهش کردم و با صدایی آروم گفتم : و شاید این رو هم تا حالا ندیده باشی و یاشاید این بار هم اشتباه کرده باشی، چون تو هنوز از آرزوی قلبم خبر نداری ! در حالی که در و باز می کرد گفت : اگر قلب تو من باشم مطمئن باش از اسراری که در خودم دارم و تو همشون و متعلق به خودت می دونی خوب خبر دارم ........
ای دل ار سیل فنا بنیاد هستی غم مخور
چون ترا نوح است کشتی بان ز طوفان غم مخور