خودنویس
... خودنویس یعنی دنیای واقعی فردا با بودن در مجاز امروز به شرط آنکه واقعی بمانی....خودنویس
... خودنویس یعنی دنیای واقعی فردا با بودن در مجاز امروز به شرط آنکه واقعی بمانی....اسرار عشق پرستی ....
منم که دیده نیالودم به بد دیدن
به می پرستی از آن نقش خود بر آب زدم
که تا خراب کنم نقش خود پرستیدن
به آرامی در گوشم گفت : با مدعی مگویید اسرار عشق پرستی !
تو این دنیای پر مخاطره و هزار رنگ و هزار پیچ ، هر کی یه تفسیری از بودن و شدن داره ! یکی می زنه تو خط بی خیالی و یکی می زنه تو مایه های عرفان بازی ! یکی بت میشه و اون یکی نقش بت پرست و ایفا می کنه ؛ یکی دوست داره رنگ ازل رو امتحان کنه یکی برای روز ابد فکر می کنه ! خلاصه هر کی برای خودش یه سبکی درست می کنه و جالب اینکه همه هم فکر می کنن که آخرین راه حل هستن ؛ اما غافل از اینکه همه این راه ها تاریخ مصرفی دارن . الا راهی که تو اون ..........
خالق و مخلوق ، معشوق و عاشق باشن !
خالق و مخلوق ، مفتوح و فاتح عشق باشن !
خالق و مخلوق ، بیننده ذات عشق و عاشقی باشن !
خالق و مخلوق ، نگارنده تمام دلدادگی ها و دل پروریا باشن !
خالق و مخلوق ، نویسنده مهمترین لحظات معبود عابد بودن باشن !
خالق و مخلوق ، خود نویسنده تمام عشق بازی های بی ریای عشاق باشن ! و
خالق و مخلوق ، خالق پر صلابت ترین لحظات تنهایی مخلوق باشن !
و این راه نه مدعی می شناسد و نه ادعایی بر می تابد ! چرا که خالق و مخلوق ، هر دو عاشق و معشوقند !
به پیر میکده گفتم که چیست راه نجات
بخواست جام می و گفت راز پوشیدن
انعکاس ....
به دور نرگس مستت سلامت را دعا گفتیم
در میخانه بگشا که هیچ از خانقه نگشود
گرت باور بود ور نه سخن این بود و ما گفتیم
یه بار بهم گفت : این دنیات رو چقدر میفروشی؟!
گذشت ایام بعضی وقت ها آدم ها رو مثل یه دونه قایق کوچیک به هر طرف که بخواد میبره . رسم زمونه اینه ،چه بخواهیم و چه نخواهیم ! ازم پرسید این دنیات با تمام متعلقاتش رو چند می فروشی؟ چقدر براش قیمت می ذاری؟! سوال ، سوال خیلی سختی نبود . مثل بقیه سوالات اما یه فرق مهمی با بقیه سوالات داشت ؛ یه جور آزمایش ، یه جور محک ، یه جور فهماندن اینکه .....
دوست داشتن بازی نیست
دوست داشتن احساس نیست
دوست داشتن درک لحظه ای نیست
دوست داشتن پرش بدون عشق نیست
دوست داشتن فقط پر کننده فاصله ها نیست
دوست داشتن برطرف کننده نیاز لحظه ای نیست
دوست داشتن تنها پاسخ به صدای درون قلب نیست و
دوست داشتن ، همیشه نشانه دوست داشتن نیست
جواب دادن به سوالش خیلی سخت بود ، کمی فکر کردم . برای اولین بار رو کردم به قلبم و گفتم : حالا تو جواب بده ! مکث کوتاهی کرد ، لبخندی زد و با صدای آرام گفت اینگونه پاسخ بده ؛ دنیام رو به اون قیمتی می فروشم که بتونم باهاش هزینه دوست داشتنت رو پرداخت کنم ........
من از چشم تو ای ساقی خراب افتاده ام لیکن
بلایی کز حبیب آمد هزارش مرحبا گفتم
پر از خالی .......
گفت کو زنجیر تا تدبیر این مجنون کنم
نکته ناسنجیده گفتم دلبرا معذور دار
عشوه ای فرمای تا من طبع را موزون کنم
یه بار بهش گفتم : شد یه بار هم که شده نیمه پر را ببینی ؟!
سر حد تمام آرزوها ، وقتی که فقط یه آرزوی دیگه برات مونده و از روزگار خواهش می کنی که این یه دونه رو هم براورده کنه یه احساس هست که مرتب آیه ی یاس می خونه ؛ نکنه نشه ! نکنه نرسی ! نکنه وقتت تموم بشه و هزار تا اما و اگر منفی که انگار هیچ کاری ندارن الا آزار دادن قلب آدم که اون هم تازه اگر چیزی ازش مونده باشه . تازه اون موقع است که آدم یاد تمام نیمه ها می افته و از تمام دنیا غافل میشه . به یاد تمام نیمه هایی که ......
قرار بود یه روزی کامل بشن
قرار بود یه روزی سبزرنگ بشن
قرار بود یه روزی امید بخش باشن
قرار بود یه روزی اصلا فراموش نشن
قرار بود یه روزی عشق ها رو هدیه کنن
قرار بود یه روزی واژه ی انتظار رو معنا کنن
قرار بود یه روزی معنا بخشیدن رو مجسم کنن
قرار بود یه روزی تکیه گاه چشم های تازه باز باشن
قرار بود یه روزی راهنمای گمشده ها و غریبه ها باشن و
قرار بود یه روزی آفتاب بدون غروب سرزمین مه گرفته جدایی ها و نرسیدن ها باشن ...
اما نبودن ! این نیمه ها حتی نیمه خودشون هم نبودن ! .... مثل بغض شدن تو گلو که نه حاضر فریاد بشه نه حاضر فرو بره ! این نیمه ها فقط در گلو موندن تا همیشه یادت بندازن که فقط یک نیمه اند ! ... شاید میخوان بگن از فکر کامل شدنشون بیرون بیا ......
من که ره بردم به گنج حسن بی پایان دوست
صد گدای همچو خود را بعد از این قارون کنم
سخت ترین جمله ......
وان می که در آنجاست حقیقت نه مجاز است
رازی که به غیر نگفتیم و نگوییم
با دوست بگوییم که او محرم راز است
یه بار از من پرسید :میدونی سخت ترین جمله ای که تا حالا نگفتی چیه ؟!
همیشه اگر از « ترین ها »از ما سوال کنن شاید نتونیم به راحتی جواب بدیم ! مثلاْ اگر بپرسن سخت ترین جمله ای که تا حالا میخواستی بگی اما نگفتی چیه ؟!چه جوابی براش داری که بدی ! اصلا شاید تا حالا فکرش رو هم نکرده باشی ، همیشه ما آدم ها به سخت ترین جمله هایی که گفنیم فکر می کنیم اما تا حالا شده به سخت ترین جمله ای که نگفتیم فکر کنیم ؟ تا حالا شده فکر کنیم .....
سخت ترین جمله ای که نگفتیم چیه ؟
سخت ترین نگاهی که ندیدیم کدوم نگاهه ؟
سخت ترین فکری که بهش فکر نکردیم کدومه ؟
سخت ترین ترجمه ای که از بازی ها نکردیم کدومه ؟
سخت ترین لحظه هایی که با انتظار رقم نزدیم کدومه ؟
سخت ترین بهانه هایی که تاحالا نگرفتیم کدوم بهانه هاست ؟ و
سخت ترین راه هایی که تا حالا نتونستیم طی کنیم کدوم راه هاست؟
شاید نشه به همه این سوالات جواب داد اما اولی و آخری رو خوب میدونم !
سخت ترین جمله ای که تا حالا برزبان نیامده جمله : «دوستت دارم !» و سخت ترین راهی که نرفتیم راه « طریق عشقه » ! سخت و طاقت فرسا ! اما زیبا و آرامش بخش .....
از صدای سخن عشق نشنیدم خوشتر
یادگاری که در این گنبد دوار بماند
بازی ساده .....
پیش از اینت بیش از این اندیشه عشاق بود
مهر ورزی تو با ما شهره آفاق بود
حسن مهرویان مجلس گر چه دل می برد و دین
بحث ما در لطف طبع و خوبی اخلاق بود
یکبار گفت : معنای معنا کردن را جز با دیدن نمی توان فهمید! 
رسیدن به آرزوها همیشه یکی از بزرگترین آرزوهای آدم ها بوده . اما خیلی ها فقط در همین حد آرزو باهاش صفا میکنن و هیچ تقلایی برای رسیدن به اون ها نمی کنن ! حالا چرا نمی دونم ! شاید میترسن ،شاید اراده ندارن ، شاید حوصله ندارن و هزار تا شاید دیگه ؛ اما بزرگترین مانع برای نرسیدن به آرزوها فقط یه چیزه و اونهم چیزی نیست جز « فاصله » ...
فاصله از خود
فاصله از دیگری
فاصله از نگاه ها
فاصله از شنیده ها
فاصله از قلب و دل ها
فاصله از راه های پیش رو
فاصله از خواسته های منتظر
فاصله از روزها و شب ها و لحظه ها
فاصله از عبارات و تمام واژه های صادقانه
فاصله از تمام پریدن ها و اوج گرفتن ها و پروازها و
فاصله از تمام معناهایی که روزی در خدمت تنها سه واژه عاشق و عشق و معشوق بودن
این فاصله ها چه بیرحمند و ناسازگار ! چه عیانند و بی محابا ! و چه تلخند و آموزنده ! بازی فاصله ها با عمر آدم ها یه بازی یه طرفه ایه که آدما تو اون انتخاب شدن برای مقدمه شدن برای پیروزی فاصله ها ! یک حربه ؛ یک بازنده .......
رشته تسبیح اگر بگسست معذورم بدار
دستم اندر دست ساقی سیمین یاق بود
فرق است ....
کنون که در چمن آمد گل از عدم به وجود
بنفشه در قدمش بر نهاد سر به سجود
بنوش جام صبوحی به ناله دف و چنگ
ببوس غبغب ساقی به نغمه می و عود
قبل از رفتن گفت : هیچگاه غم رفتن را تا ابد در دل جا مده !
ساحت عشق زمانی که آدم میخواد از تمام هستی و تمام اون چیز هایی که داره جدا بشه تازه یادش می افته که باید یه کارایی بکنه ٬ تازه یادش می افته که باید لحظه سازی کنه٬ نازه یادش می افته که باید شهادت بده ؛ شهادت بده که .......
بی رحمانه دید
بی رحمانه شنید
بی رحمانه نجوا کرد
بی رحمانه چشم بست
بی رحمانه لحظه ها را فروخت
بی رحمانه از تمام نگاه ها گذشت
بی رحمانه جام می را بدون دلیل شکست
بی رحمانه شکایت دل غریب را از خود ندید گرفت و
بی رحمانه عشق را بدون عاشق در حضور دل تعریف کرد
که نه شکایتی باشد ! فقط دلگیر شدن مانده است و تنهایی ؛ فقط عشق تهی مانده است و سراب وصال ؛ که نه دروغ است نه راست ! نه واقعیت است نه خیال ! در عجبم چه نام این وضع را ! که نه میتوان فراموش کرد نه میتوان فکر را به یادش قسم داد.
به دور گلشن نشین بی شراب و شاهد و چنگ
که همچو دور بقا هفته یی بود معدود
بهتربن کار بود......
در خرابات مپرسید که هشیار کجاست
دلم از صومعه و صحبت شیخ است ملول
یار ترسا به چه گو ٬خانه خمار کجاست
استادی روزی آرام در گوشم گفت : شاید بهترین کار همون کاری بود که کرد!
تو این دنیا همیشه هر روز ٬ هر ساعت ٬هر دقیقه و هر لحظه که فکرش رو بکنی یه حقی داره ناحق میشه و یه ناحقی داره حق میشه! اصلا مثل اینکه این روند باید باشه تا دنیا باشه ؛ تا زندگی جریان داشته باشه ؛ تا عمر سپری بشه و مهمتر از همه اینکه باید اینجوری بشه تا انسان ٬ انسان نماند . فدا شدن هم این وسط داستان خودش رو داره ٬ داستانی با یک سناریوی جدید با بازیگرانی که هیچ نقشی ندارند الا نظاره گر بودن ......
وسعت غم هایی که به اندازه فقط یک اخم است
وسعت روح هایی که به اندازه فقط یک نگاه است
وسعت دل هایی که به اندازه فقط یک لبخند است
وسعت پر هایی که به اندازه فقط یک سردی است و
وسعت نگاه هایی که به اندازه فقط یک نگاه گذرا است
با این وجود چه کنیم ؟! با که بگوییم غم دل ! شرح فراق ! دوری راه !
وفا مجوی ز دشمن که پرتوی ندهد
چو شمع صومعه افروزی از چراغ کنست
چرا چنین شتابان.......
عقل و جان را بسته ز زنجیر آن گیسو ببین
عابدان آفتاب لاجرم زین دلبر ما غافلند
روی ملامت گو خدا را رو مبین آنرو ببین
بزرگی روزی گفت : ببین و بگذر ٬ اما بایست و بیندیش !
آدم ها ٬همشون از بزرگ و کوچیک تو زندگی یه سری متعلقات دارن که بخوان و نخوان دست و پاشون رو تو لحظات حساس می بنده ! اما خوش به حال اون هایی که این متعلقات نه تنها براشون دست و پاگیر نیست ٬ بلکه کلید تمام قفل های زندگشونه ؛ قفل هایی که ......
زنچیرند بر پای دل
زنجیرند بر راز عشق
زنجیرند بر بازی چشم
زنجیرند بر سینه ای سرخ
زنجیرند بر پرواز روحی سبک
زنجیرند بر جاده ای مملو از تحرک
زنجیرند بر دستانی که به انصاف حکم کرد
زنجیرند بر عقلی که به ایمان داشتن متهم شد
زنجیرند بر اسطوره ای حقیقی که نه زاد و نه زاده شد و
زنجیرند بر تمام زنجیر هایی که از زنجیر بودن شرم کرده اند
این دل چه ها می کنه وقتی که تصمیم میگیره از این حصار مستحکم سینه بیرون بیاد ! پرواز عشق است و تجلی نماد روح ؛ مثل قلیان احساس آدمیه که در غروب خورشید بر بالاترین نقطه کوه دست به روبرو میگذارد و با تمام وجود خود را صدا میزند . و چه سخت است زمانی که در آن در آن نقطه بگوییم :
من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم میرود
آنکه من در جستجوی او ز خود بیرون شدم
کس ندیدست و نبیند مثل او فرزانه های
دعوا سختی بود ........
بی زر و گنج به صد حشمت قارون باشی
درمقامی که صدارت به فقیران بخشند
چشم دارم که به جاه از همه افزون باشی
یه روز قلبم بهم گفت :فقط خواندم ٬فقط شنیدم ٬ فقط دیدم اما دم بر نیاوردم!
یه روز غروب ٬ اون موقعی که آدم فقط دلش میخواد زیر نم نم بارون بایسته و به خورشید نگاه کنه و تجسم عاشقانه ترین لحظات رو برای خودش مرور کنه ٬ شاهد یه دعوای خیلی سخت بودم ! دعوایی که تا حالا ندیده بودم ! دعوایی که فقط باید می دیدم ؛ می شنیدم اما حق دخالت نداشتم ! دعوای بین دو احساس ؛ بین دو روح و بین دو قلب ! کشمکش سختی بود اما وجود داشت .چشمان آبی گفت یادته.....
احساسم را به نام تو خرج کردم
احساسم را به یاد تو پرورش دادم
احساسم را به عشق تو بازی دادم
قلبم را به نام تو زنجیر زدم
قلبم را به یاد تو محصور کردم
قلبم را به عشقت دلخوش کردم
روحم را به نام تو ورق زدم
روحم را به یاد تو پرواز میدادم
روحم را به عشق تو عادت دادم
با چشمان سیاه رو کرد بهش و گفت......
احساست را فروختی و من بهایش را بهت دادم
قلبت را به یادم زنجیر زدی و من برات بازش کردم
روحت را با عشقم پرواز دادی و من فراموش نمیکنم
دیدم که چشمان آبی و معصومش چگونه رو به سیاهی می گذاشت . دقایقی که گذشت دیگه نمی شد باور کرد که یکی از این چشمان سیاه تا مدتی پیش آبی رنگ بود ! وقتی که سرم رو برگردوندم تا دوباره غروب زیبای خورشید رو ببینم ؛ اثری از اون گوی طلایی و زیبا نبود ؛ شب همه جا رو فرا گرفته بود .
کاروان رفت و تو در خواب و بیابان در پیش
کی روی ره ٬ زکه پرسی چه کنی ٬ چون باشی
زنهار از این روایت .......
خون خوری گر طلب روزی ننهاده کنی
آخر الامر گل کوزه گران خواهی شد
حالیا فکر سبو کن که پر از باده کنی
روزی مرشدی گفت : باید گذاشت و گذشت !
هر وقت که آدم ها میخوان یه گام بلند ٬بلندتر از اون چیزی که تا حالا برداشتن رو بردارن اولین چیزی که به ذهنشون میرسه این که نکنه نشه ! نکنه نتونم ! و هزارتا نتونه ی دیگه ! نمی دونم شاید بهمون یاد دادن که هی بگیم نمیشه یا یه حسیه که تو آدم ها وظیفش همیشه ساز مخالف زدنه ! وظیفش این که بگه ....
عشق ٬ فکر نکنم باشه
عشق ٬ عاشق شدن الکیه
عشق ٬ دوست داشتن بهانه است
عشق ٬ علاقه داشتن آخر و عاقبت نداره
عشق ٬ نگاه ها همشون برای اشباع احساس
عشق ٬ اشعار همشون برای ایجاد خلاء گفته شده
اما یک بار تا حالا شده در خلوت و نهان بگه ...
روح ٬ مطمئن باش که هست
روح ٬ دلدادگی هیچ وقت قصه نبوده
روح ٬ دوست داشتن فقط یه بهانه نیست
روح ٬ علاقه داشتن شروع عاقبتی خوش است
روح ٬ نگاه ها همشون برای تلطیف احساسات موجوده
روح ٬ اشعار همشون برای پر کردن لحظات دلتنگی و خاکستریه
و چه خوش ایامی که اگر این ساز مخالف روزی با این دل ما همساز شود .....
خاطرت کی رقم فیض پذیرد هیهات
مگر از نقش پراکنده ورق ساده کنی