باچشمانی بسته رفتند ...

 باید گریست ، باید نالید .....
                         چه می توان گفت جز گریستن و نالیدن ....
شبا هنگام ، عاشقانه ، جاودانه شدند ، سبکبار و آسوده ! صبح که شد چشم باز کردند در کنار خاک ها خود را میان ابرها یافتند ......... 

هم نوا .......

هر نوایی را حالی باید باشد و هر خواندنی را صدایی ! ‌چه کنم که نایی برای خواندن نیست ....
ای که در کشتن ما هیچ مدارا نکنی
                                   سود و سرمایه بسوزی و محابا نکنی
                                                        درد ما را که توان برد به یک گوشه چشم
                                                                                  شرط انصاف نباشد که مدارا نکنی
 دیده ما چو به امید تو دریاست ،‌ چرا
                                    به تفرج گذری بر لب دریا نکنی 
                                                             دردمندان غمت زهر هلاهل نوشند
                                                                                 قصد این قوم خطا باشد هان نکنی
                                         بر تو گر جلوه کند شاهد ما ای زاهد
                                          از خدا جز می و معشوق تمنا نکنی