یاد باد آن صحبت شب ها که با زلف توام
بحث سر عشق و ذکر حلقه عشاق بود
حسن مهرویان مجلس گر چه دل می برد و دین
بحث ما در لطف طبع و خوبی اخلاق بود
نگاهی به ساعت کرد و گفت : چرا هیچ وقت با خودت درباره من حرف نمی زنی؟!
همیشه آدم ها یا عادت دارن وقتی از همه جا می برن و هیچ کسی رو ندارن که باهاش حرف بزنن رو به خودشون میارن و با خودشون درباره همه چیز و همه کس حرف می زنن . نگاهی به عقربه های ساعت کردم و گفتم : شاید هنوز فرصت نکردم ! شاید هنوز این اجازه رو پیدا نکردم ! یا شاید هنوز ... که حرفم و قطع کرد و گفت :شایدم هنوز وقتش نشده ! نگاهی بهش کردم وگفتم : هر چیزی یه وقتی داری ! که حرفم و دوباره قطع کرد و گفت : چرا همیشه وقت ها برای تو در آینده اند و به من که میرسن باید در حال معنا بشن به تو که میرسه مهم نیستن اما من ......
اشکم ولی بپای عزیزان چکیده ام
خارم ولی به سایه گل آرمیده ام
با یاد رنگ و بوی تو ای نو بهارعشق
همچون کوهی سر به گریبان کشیده ام
چون خاک در هوای تو از پا افتاده ام
چون اشک در قفای تو با سر دویده ام
سکوتی کردم و به گل های تو در توی فرش نگاهی انداختم و گفتم : قضاوتت عجولانه است ! چرا همیشه فکر می کنی حق با دیده ها و شنیده ها و تصورات تو هست و هیچ وقت مسائل رو از زاویه دید من ، از نگاه من و از تصور من نگاه نمی کنی ؟ چرا هیچ وقت شک هم نمی کنی که شاید دیده ها و تصوراتت اشتباه باشند . من همونی هم که ......
من جلوه شباب ندیدم به عمرخویش
از دیگران حدیث جوانی شنیده ام
از جام عافیت می نابی نخورده ام
وز شاخ آرزو گل عیشی نچیده ام
دل عاشق را فلکم رایگان نداد
این رشته را به نقد عاشقی خریده ام
ادامه دادم : شاید هم تو راست می گی ! شاید من اشتباه می کنم ! شاید نتونستم آینه تمام قد مناسبی برات باشم! اما این و بدون که .... گفت : نکنه این هم از شگردهات برای از بین بردن اثر نگاه من ! شاید هم این بار دوباره میخواهی تفره بری !شاید هم این بار میخواهی یک بار برای همیشه بری یا برم ! شاید هم ... نکنه شاید هم خیلی وقت که رفتی و بهم نگفتی ! شاید هم .... با عصبانیت رو کردم و به سمت در و بلند گفتم : شاید نمی تونم بهت فکر کنم چون تو خود منی و من هم عادت دارم همیشه به دیگران غیر از خودم فکر کنم . اگر دوست داری برای من دیگران باشی بگو ........
پیش از آن کاین سقف سبز و مینا برکشند
منظر چشم مرا ابروی جانان طاق بود
خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت
به قصد جان من زار ناتوان انداخت
نبود نقش دو عالم که رنگ الفت بود
زمانه طرح محبت نه این زمان انداخت
نگاهی به آسمان گرفته شهر کردم و گفتم: ای کاش میشد جبران کرد.
خیلی وقت ها فاصله بین نگاه ها به حدی زیاد می شن که گویی ساعت ها راه بینشون هست . هر کاری هم که صورت میگیره تنها به نیت جبران بخشی از ناکامی هایی است که خیلی مواقع گاهانه آدم ها خودشون به خودشون تحمیل می کنن .روبروم ایستاد و با صدایی بلند و عصبانی گفت : چرا اشتباه تو رو من باید جبران کنم !اعتنایی نکردم و برگشتم .دوباره جلوم و گرفت و گفت : پرسیدم چرا من باید جبران کنم؟ نگاهی بهش کردم و گفتم .....
گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب
گفت در دنبال دل ره گم کند مسکین غریب
گفتمش مگذر زمانی گفت معذورم بدار
خانه پروردی چه تاب آرد غم چندین غریب
خفته بر سنجاب شاهی نازنینی را چه غم
گر ز خار و خاره سازد بستر و بالین غریب
تا حالا با خودت فکر کردی چند بار تو زندگی این امکان برات پیش میاد که به جای من جبران اشتباه بکنی؟! تا حالا فکر کردی چند بار این فرصت رو پیدا می کنی تا بتونی ثابت کنی تو هم اهل جبران کردن به جای دیگران هستی ! شاید ٬ نمی دونم شاید تا حالا اصلا فکر نکردی! همیشه یادت باشه شاید غیر از این موقع هیچ زمان دیگه ای نتونی ارزش جبران کردن به جای دیگران و درک کنی ! نگاهی بهم کرد و در حالی که خستگی رو می شد از چشماش خوند گفت ........
دیدی ای دل که غم عشق دگر بار چه کرد
چون بشد دلبر و با یار وفادار چه کرد
آه از آن نرگس جادو که چه بازی انگیخت
آه از آن مست که با مردم هوشیار چه کرد
ساقیا جام میم دعه که نگارنده غیب
نیست معلوم که در پرده اسرار چه کرد
چشماش و پاک کرد و گفت : فاصله بین من و تو به اندازه فاصله به اندازه تغییر کردن من به خاطر تو هستش !فکر نمی کردم یه روزی مجبور بشم به خاطر تو تغییر کنم اما نمونم به خاطر تو از خودم بگذرم . اما این و بدون به رخ کشیدن ناتوانی ها رسم جوانمردی نیست!
جام می و خون دل هر یک به کسی دادند
در دایره قسمت اوضاع چنین باشد