پیامش خیلی کوتاه بود. نوشته بود :" صفحه آخر کتاب !"
پرسیدم :کدام کتاب ؟
نوشت : ردیف سوم ، کتاب چهارم !
پرسیدم : از بالا یا پایین ؟از چپ یا راست ؟
نوشت : فرقی نداره ، چون فقط یکی از اونا صفحه آخرش دست نویسه !
صفحه آخر و که ورق زدم ، دیدم نوشته : همیشه از این که نمی ترسم ،می ترسم !
بر می شکند گوشه محراب امامت
بعضی وقت ها اینقدر خسته و رنجیده خاطر میشم که فقط دوست دارم همه چیز و از اول شروع کنم .
بعضی وقت ها اینقدر خسته و ناامید میشم که مطمئن میشم که باید همه چیز و از اول شروع کنم .
خدایا کی میشه همه چیز تموم بشه ؟!
فریاد که از شش جهتم راه ببستند
آن خال و خط و زلف و رخ و عارض و قامت
امروز که در دست توام رحمتی کن
فردا که شدم خاک چه سود اشک ندامت
هر آنکو خاطر مجموع و یار نازنین دارد
سعادت همدم او گشت و دولت همنشین دارد
حریم عشق را درگه ٬ بسی بالاتر از عقلست
کسی آن آستان بوسد که جان در آستین دارد
همیشه آدم ها وقتی که یه قدمی موفقیت هستند ، همه چیز و خراب می کنند .نمی دونم چرا ؟!
اومد جلو گفت : تا حالا چند بار شکست خوردی ؟!
گفتم : خیلی .
گفت: چند تا ؟برام بشمر !
گفتم : یک دو سه چهار پنج شش هفت هشت نه ده خیلی ....!
گفت : پس چرا بعد از ده رو نشمردی ؟!
گفتم : چون من توی شکست هام به بیشتر از ده می گم خیلی .
خندید و گفت : حالا چند بار پیروز شدی ؟!
گفتم : خیلی .
گفت : همون بیشتر از ده تا دیگه ؟!
گفتم : نه .
گفت :پس چی ؟!
گفتم : یک دو خیلی .... !
با تعجب گفت : یعنی چی !
گفتم : تو ییروزی هام به بیشتر از سه تا می گم خیلی ......
صبا از عشق من رمزی بگو با آن شه خوبان
که صد جمشید و کیخسرو و غلام کمترین دارد
دل دیوانه از آن شد که نصیحت شنود
مگرش هم زسر زلف تو زنجیر کنم
با سر زلف تو مجموع پریشانی خود
کو مجالی که سراسر همه تقریر کنم
همیشه فکر می کردم وقتی می خوام بشمرم باید بگم ٬ یک - دو - سه و همینجوری برم بالا تا به صد برسم .....
اما یه روز بهم گفت : بشمر ! گفتم یک - دو - سه - و رفتم تا بالا تا رسیدم به صد !
تموم که شد گفت حالا برعکس بشمر !
گفتم : صد - نود و نه - نود و هشت - نود و هفت و شمردم تا اومدم پایین !
به صفر که رسیدم دیدم هنوز عدد برای پایین رفتن هم هست منفی یک - منفی دو - منفی سه ؛
نگاهی کرد و بهم گفت : اگر همون اول از صفر شروع کرده بودی حواست و جمع می کردی الان اینقدر تعجب نمی کردی!
من از دست غمت مشکل برم جان
ولی دل را تو آسان بردی از من
من که باشم که بر آن خاطر عاطر گذرم
لطف ها می کنی ای خاک درت تاج سرم
دلبرا بنده نوازیت که آموخت بگو
که من این ظن به رقیبان تو هرگز نبرم
گفت : تو توی چه زمانی معمولا زندگی میکنی؟
گفتم : زمان حال!
گفت : ضرر می کنی!
گفتم: چرا؟
گفت : سود توی زندگی در آینده است!
گفتم : اشتباه می کنی!
گفت : یه نگاه به خودم و خودت بکن!
گفتم: که چی ؟
گفت: من از تو خیلی جلوترم!
گفتم : رو چه حسابی؟
گفت : رو حساب فاصله!
گفتم: آینده یعنی این ؟
گفت : یعنی غیر از این؟
گفتم : آره !
گفت : چطور؟!
گفتم : مطمئن باش سود من بیشتر از تو هستش!
گفت : یعنی چی ؟
گفتم : یادت باش آینده تو گذشته منه!!
همتم بدرقه راه کن ای طایر قدس
که دراز است ره مقصد و من نوسفرم
مرا می بینی و هر دم زیادت می کنی دردم
ترا می بینم و میلم زیادت می شود هر دم
به سامانم نمی پرسی چه سر داری
به درمانم نمی کوشی نمی دانی مگر دردم
پرسید : تا حالا با عشق وقتت و تلف کردی؟
پرسیدم: تو تا حالا عشق تلف شده داشتی؟
پرسید: تا حالا با عشقت وقتی رو تلف کردی؟
پرسیدم: تا حالا عشق کسی رو تلف کردی؟
من جوابی نداشتم اما یه دنیا جواب پشت نگاهش بود.
نه راه است این که بگذاری مرا بر خاک و برگردی
گذاری آر و بازم پرس تا خاک رهت گردم
گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب
گفت در دنبال دل ره گم کند مسکین غریب
گفتمش مگذر زمانی گفت معذورم بدار
خانه پروردی چه تاب آرد غم چندین غریب
گفت: فاصله تو با خوشبختی چقدره؟!
گفتم: به اندازه یک باور!
گفت: چه باوری؟
گفتم: باور خوشبختی!
خفته بر سنجاب شاهی نازنینی را چه غم
گر ز خار و خاره سازد بستر و بالین غریب