خودنویس

... خودنویس یعنی دنیای واقعی فردا با بودن در مجاز امروز به شرط آنکه واقعی بمانی....

خودنویس

... خودنویس یعنی دنیای واقعی فردا با بودن در مجاز امروز به شرط آنکه واقعی بمانی....

۱۰۰۱ شب - 84

صلاح کار کجا و من خراب کجا
                         ببین تفاوت ره کز کجاست تا به کجا
                                             دلم ز صومعه بگرفت و خرقه سالوس

                                                                 کجاست دیر مغان و شراب ناب کجا

داشتم فکر می کردم " بازی بزرگ "‌یعنی چی؟!

زد روی شونم و گفت : خیلی تو خودتی ؛ چی شده ؟

برگشتم و گفتم : تا حالا شطرنج بازی کردی ؟

خندید و گفت : تا دلت بخواد .

گفتم : فکر می کنی بزرگترین و مهمترین مهره اش کدوم باشه ؟

سری تکون داد و گفت : بزرگترین مهره ،‌وزیره . مهمترین مهره سرباز ؛ اما ببینم می دونی تنها عنصر اصلی تو شطرنج چیه ؟

زدم رو شونش و گفتم : آب پرتقال و پیپ بقل شطرنج.

خندید و گفت : پس پات

ز روی دوست دل دشمنان چه دریابد
                                  چراغ مرده کجا ، شمع آفتاب کجا

۱۰۰۱ شب - ۶۰

فاتحه ای چو آمدی بر سر کشته ای بخوان  

             لب بگشا که می دهد لعل لبت به مرده جان  

                                    ای که طبیب خسته ای روی زبان من ببین 

                                                    کاین دم و دود سینه ام بار دل است بر زبان 

گفت : بزرگ ترین آرزوت تا حالا چی بوده؟ 

گفتم : فقط ،رسیدن ! 

گفت: به چی ؟! 

گفتم:  به بزرگترین آرزوم...!

آنکه مدام شیشه از پی عیش داده است  

                                    شیشه  ام از چه می برد پیش طبیب این زمان

۱۰۰۱ شب - ۵۵

یک بحرسرشک بودم و عمری سوز  
                      افسرده و پیر می شدم روز به روز 
                                        با خیل عاشقان چو همرزم شدم 
                                                      سوزم:همه ساز گشت و شامم همه روز

یه روزی در گوشم گفت:

اگر بخواهی ، فردای تو همون فردایی که دیروز آرزوش و داشتی! فقط بخواه.

ای دل اندر بند زلفش از پریشانی منال 
                                                      مرغ زیرک چون بدام افتد تحمل بایدش

۱۰۰۱ شب - ۵۲

مرا عهدی است با جانان که تا جان در بدن دارم 
                         هواداران کویش را چو جان خویش دارم 
                                      صفای خلوت خاطر از آن شمع چو گل جویم 
                                                          فروغ چشم و نور دل از آن ماه ختن دارم

یک بهار !

یک عشق!

یک مسیر نزدیک!

و یه دنیا آرزوهای خوب!

و من ، که به همه آرزوهایم خواهم رسید!

  الا ای پیر فرزانه مکن منعم ز میخانه
                                                که من در ترک میخانه دلی پیمان شکن دارم

۱۰۰۱ شب - ۴۸

چه نسبت است به رندی ، صلاح و تقوا را 
                       سمع وعظ کجا ، نغمه رباب کجا
                                  ز روی دوست دل دشمنان چه دریابد 
                                                       چراغ مرده کجا ، شمع آفتاب کجا

راز میان من و ما

                       «‌ تویی»

که در کنار من

                  همراز شویم...

پیش از آن کاین سقف سبز و مینا برکشند
                                               منظر چشم مرا ابروی جانان طاق بود