خودنویس
... خودنویس یعنی دنیای واقعی فردا با بودن در مجاز امروز به شرط آنکه واقعی بمانی....خودنویس
... خودنویس یعنی دنیای واقعی فردا با بودن در مجاز امروز به شرط آنکه واقعی بمانی....در نهایت بینهایت......
من نگویم که کنون با که نشین و چه بنوشکه تو خود دانی اگر زیرک و عاقل باشی
گر چه راهی است پر از بیم ز ما تا بردوست
رفتن آسان بود ار واقف منزل باشی
صدای موزیک رو زیاد کردم و گفتم : چی میشد فقط برای یه شب تمام دنیا مال من بود ؟
خیلی مواقع لحظاتی پیش میاد که آدم ها باید تصمیم بگیرن بعضی بود ها را دارایی خودشون بکنند یا نه بی خیال بشن و همه چی رو پس بزنن! صدای موزیک رو بیشتر کرد و گفت : چرا نمیشه ! تو این دنیا کار نشد نداره ! تو اراده کن دنیا که سهله بیشتر از اون و میتونی صاحب بشی! حال عجیبی بردم .گفتم : خب البته . آدم هر کاری رو که بخواد و هر چیزی رو که بخواد میتونه انجام بده و بدست بیاره ! صدای آهنگ رو بلند تر کرد و گفت : خب حالا ببینم چطوری میخوای تمام دنیا رو صاحب بشی؟ نگاهی کردم به دستاش و گفتم ....
دنیا یعنی بودن در حصار مکان
دنیا یعنی بودن در تنگناهای زمان
دنیا یعنی مدتی بودن و مدتی نبودن
دنیا یعنی سراسر فکر برای فردا در امروز
دنیا یعنی یه روز تنهای تنها و یه روز همراه
دنیا یعنی یک آلبوم خاطره از لحظه های موجود و
دنیا یعنی من یعنی تو یعنی ما یعنی ما بی هم هرگز
وقتی که تمام دنیا رو بتونی تو این چیزا تعریف کنی یه شبه هم میتونی صاحبش بشی! نگاهم کرد و گفت چیزی یادت نرفته؟! گفتم : هیچی ! یه دفعه صدای ضبط و تا ته زیاد کرد ! ده ، نه ،هشت ، هفت ، شش .... طاقت نیاوردم و بلند گفتم کمش کن ! صدای ضبط رو کم کرد و گوشام گرفت و بلند گفت : به تعریفت از دنیا طاقت داشتن و صبر کردن رو هم اضافه کن ! تا شاید بتونی بعد از یه عمر فقط به اندازه خودت سهم ببری !
در چمن هر ورقی دفتر حالی دگر ست
حیف باشد که زکار همه غافل باشی
در نهایت بینهایت......
بگو که جان عزیزم زدست برفت خدا راز لعل روح افزایش بخش آنکه تو دانی
من این حروف نوشتم چنانکه غیر ندانست
تو هم ز روی کرامت بخوان چنانکه تو دانی
با عصبانیت رو کرد بهم و گفت : دیدن و حرف نزدن هم حدی داره !
خیلی وقت ها میشه که آدم ها خیلی مسائل رو می بینن اما قادر به گفتن و تشریح کردن اون ها نیستن ! با تعجب گفتم : چی حدی داره ؟ گفت : این که ببینم و هیچی نگم ! گفتم : مثلا چی دیدی که با نگفتنش خونت به جوش اومده ؟ گفت : هر چی که تو نمی بینی یا بهتره بگم هر چی که تو دوست نداری ببینی . استکان رو دور خودش چرخوندم و با عصبانیت گفتم : دیدن و حرف نزدن هم حدی داره ! نگاهم کرد و گفت : چی حدی داره ؟ گفتم : اینکه ببینم و هیچی نگم ! گفت : تو چی دیدی که با نگفتنش اینقدر یه دفعه عصبانی شدی؟ گفتم : دارم می بینم که ......
ندیدم اون چیزهایی رو که تو دیدی
دیدی تمام اون چیز هایی که من ندیدم
ندیدم حرف زدن هایت را درخلوت گلایه ها
دیدی حرف زدن هایم را در جمع تمام گلایه ها
ندیدم نگاهی را که از روز اول بدون منت نگاه کرد
دیدی نگاهی را که از روز اول بدون منت معنا نداشت
ندیدم نعمتی را که بدون هیچ منتی در اختیارم داشتم
دیدی نعمتی را که بود در اختیارم اما بی منت نمی پذیرفتم و
ندیدم تمام اون چیزهایی که مدت ها تو می دیدی و از ندیدن های من می رنجیدی و دم نمی زدی ! خب ببینم با این همه دیدن و دم نزدن جای عصبانی شدن نداره ؟! خندید و گفت : نه ! چون تو تموم اونهایی رو که گفتی ندیدی درست اما من هم ندیدم که تو نمی بینی ! اما تو دیدی تمام اون چیز هایی رو که من می دیدم و تو نمی دیدم !
آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند
بر جای بد کاری چو من ، یکدم نکوکاری کند
در نهایت بینهایت......
سایه معشوق اگر افتاد بر عاشق چه شدما به او محتاج بودیم او به ما مشتاق بود
حسن مهرویان مجلس گرچه دل می برد و دین
بحث ما در لطف طبع و خوبی اخلاق بود
آخرین سرباز رو چید و گفت : چقدر مطمئنی که این دست رو مساوی می کنی ؟!
همیشه تو زندگی لحظاتی پیش میاد که منهای برد و باخت آدم ها باید به یه حالت سومی هم فکر کنند یعنی مساوی ! همیشه آدم نباید ببازه یا همیشه ببره ! خیلی وقت ها هم پیش میاد که آدم باید تن به تساوی بده ! با اطمینان گفتم هر چی بلد نباشم بردن تو صفحه شطرنج رو خوب بلدم ! اصل سوالت رو زیر سوال می برم . من مطمئنم که مساوی نمی کنم ! مو هاش رو مرتب کرد و صفحه رو به هم زد و گفت : زمین را دوباره می چینم ! فقط نگاه می کردم ! برای خودش کامل چید و برای من یه شاه و یه وزیر و یه سرباز گذاشت . نگاهش را به نگاهم دوخت و با چشماش گفت : فقط چهار حرکت ! یکی تو سه تا من ! تا حالا اینجوریش و ندیده بودم ! بازی طبیعی نبود ! فقط نگاه می کردم.....
یک راه به هم زدن بازی بود
یک راه بهانه گیری وسط بازی بود
یک راه خندیدن به بازی پیش روم بود
یک راه کنار آمدن با اون شرایط موجود بود
یک راه گفتن کلمه تسلیم با چشمان بسته بود
یک راه فکر کردن به بردن بازی با همون یه حرکت بود و
یک راه فکر کردن به مساوی کردن بدون انجام هیچ حرکتی بود
اما تصمیم گرفتم که بازی را به گونه ای مساوی اعلام کنم که برنده بشم ! نگاهش کردم و گفتم حرکت اول از تو ! حرکت کرد ... حرکت کردم ! حرکت کرد و مات شدم ! نگاهم کرد و گفت : این بار هم باختی ! دستی به موهام کشیدم و گفتم : بازنده تو بودی ! با تعجب گفت : خوب به صفحه نگاه کن . مات شدی ! گفتم : خوب به صفحه نگاه کن . بازی طبیعی نبود که بردن من طبیعی باشه ! تو باختی چون من به تو اجازه دادم حرکت اول را انجام بدی ! پس برای اینکه ماتم کنی اجازه گرفتی ! پس بازی دست من بود نه تو !
ما را زمنع عقل مترسان و می بیار
کان شحنه در ولایت ما هیچ کاره نیست
نزدیک به انتها.....
دیدی ای دل که دگر بار غم عشق چه کردچو بشد دلبر و با یار وفادار چه کرد
آه از آن نرگس جادو که چه بازی انگیخت
آه از آن مست که با مردم هوشیار چه کرد
بی مقدمه من و برد جلوی آینه و چشمام و بست و گفت : چی می بینی؟!
برای توصیف هر چیزی آدم ها یا باید اون و دیده باشن یا باید خونده باشن . چیزی رو که نه دیدی و نه خوندی ، توصیف کردنش خیلی سخته . هیچ نشانه و زاویه ای تو ذهن و خیال از اون نقش نبسته که بخواهی ازش حرف بزنی ! همه چیز تاریک بود ، اما جلوی من یه آینه بود که قبل از سیاه شدن یه تصاویری رو تو اون دیده بودم. گفتم : دوست داری من چی رو برات توصیف کنم ؟ از کدوم یک از اون هایی که می بینم برات بگم ! آروم کنار گوشم گفت .....
از تصویر دلی که در آینه می بینی بگو
از تصویر ذهنی که در آینه می بینی بگو
از تصویر آینه ای که در آینه می بینی بگو
از تصویر عشقی که در آینه می بینی بگو
از تصویر احساسی که در آینه می بینی بگو
از تصویر نوا نما هایی که در آینه می بینی بگو
از تصویر خشم بی پایان که در آینه می بینی بگو
با تعجب گفتم : ولی اینها ذهنین تو آینه دیده نمی شن! گفت : کمی دقت کن شاید ببینی ! گفتم : الان نمیشه چون چشمام بسته است . همه چیز رو به رنگ سیاه می بینم . چشمام و باز کن تمام تصاویری رو که دیدم میگم ! گفت : همه رو تو آینه می بینی ؟! گفتم : من همه رو در آینه دیدم و تو همین آینه ای که جلوم گذاشتی تک تک نشونت میدم ! خیالم راحت بود از این که این بار این منم که بازی رو می برم ! چون هر چی که بگم مجبوره قبول کنه چون ذهن آزاده ! آینه هم بهانه است . یکم توش نگاه می کنم و یه مشت کلمات رو با رنگ و لعاب عاشقونه و احساسات و از اینجور حربه ها قاطی می کنم با کمترین زحمت بازی رو بینهایت به هیچ می برم ! آرام آرام دستاش و از رو چشمم برداشت و گفت :حالا بگو ! کم کم چشمام و باز کردم! حرکت دوم بینهایت ـ هیچ ، باختم ! آینه ای جلوی من نبود ! مزه تلخ باختن هنوز آزارم میداد که آرم در گوشم گفت : شاید بدون من بتونی تصویری از همه چیز هایی رو گفتم داشته باشی اما بدون آینه نمیتونی ! پس من را در آینه ببین نه آینه را در من ......!
اشک من رنگ شفق یافت ز بی مهری یار
طالع بی شفقت بین که در این کار چه کرد
تا انتها ......
دلبرا بنده نوازیت که آموخت بگوکه من این ظن به رقیبان تو هرگز نبرم
همتم بدرقه راه کن ای طایر قدس
که دراز است ره مقصد و من نو سفرم
نگینش را جابجا کرد و با لبخند گفت : میدونی چرا تو از من زیبنده تری ؟!
با تمام دلخوشی هایی که آدم ها به خودشون و کاراشون و متعلقات کاذبشون دارن بعضی وقت ها بعضی سوال ها پیش میاد که آدم باید خودش رو از خودش جدا کنه و از بیرون به خودش نگاه کنه تا بتونه جواب اون سوال ها رو بده ! نگاهی کرد و دوباره پرسید : میدونی چرا تو از من زیبنده تری ؟! گفتم : بخاطر اینکه خیلی صفات مثبت دارم ....
هنوز مغرور نشدم
هنوز خودخواه نشدم
هنوز قهر کردن بلد نیستم
هنوز معنای عشق رو از حفظم
هنوز عاشق بودن رو فراموش نکردم
هنوز عقل و دلم را از خاطره هام جدا نکردم و
هنوز همانی هستم که بودم و هستم و باید باشم
نگاهی کرد و سرش و برگردوند و شروع به کف زدن کرد و گفت : آفرین ! برای اولین بار خوشحال شدم از اینکه وسط خال زدم! گفتم : آموزش پذیر خوبی بودم؟ خندید و خندید و خندید و گفت : نه ، هنوز مونده ! جواب هایی رو که دادی همش درست ! اما ... اما تو از من زیبنده تری چون من نگین توام ! نه تو نگین خودت ......
ای نسیم سحری بندگی من برسان
که فراموش نکند وقت دعای سحرم
نزدیک به انتها.....
از من اکنون طمع صبر و دل و هوش مدارکان تحمل که همه تو دیدی بر باد آمد
باده صافی شد و مرغان چمن مست شدند
موسم عاشقی و کار به بنیاد آمد
هیچ اصراری ندارم ! خود دانی و ......
فقط یادم که یه بار ازم پرسید اگر بخوام این من باشم که انتخاب میکنم چی میگی ؟
گفتم وقت میخوام تا فکر کنم ! اصرار کرد که نه ، همین الان باید جواب بدی ! ایندفعه دیگه فرار کردن فایده ای نداشت یا باید جوابش رو میدادم یا باید اعلام شکست در برابرش میکردم ؛ کاری که تا حالا حتی فکرش رو هم نمی کردم.نگاهم را از نگاهش دزدیدم و رو کردم به قلبم و گفتم : بفرما ! جواب بده ....
قلبم هیچ نگفت
قلبم چیزی نداشت که بگه !
رو کردم به عقلم و گفتم : تو یه چیزی بگو ! جواب بده ....
عقلم هیچ نگفت
عقلم چیزی نداشت که بگه !
رو کردم به تجربه و گفتم : تو یه چیزی بگو! جواب بده ....
و تجربه هم هیچ نگفت
تجربه چیزی نداشت که بگه !
نگاهم را دوباره به چشمانش دوختم و گفتم : بدون دخالت قلب و عقل و تجربه بهت میگم : تو برنده شدی ، میتونی انتخاب کنی ! لبخندی زد و مکثی کرد و آرام گفت : باز من باختم .....
در نمازم خم ابروی تو با یاد آمد
حالتی رفت که محراب به فریاد آمد
نزدیک به انتها.....
دل دیوانه از آن شد که نصیحت شنود
مگرش هم زسر زلف تو زنجیر کنم
با سر زلف تو مجموع پریشانی خود
کو مجالی که سراسر همه تقریر کنم
فکر کردن به باختن در عین پیروزی مثل پات کردن تو بازی شطرنجه ! هم شیرینه هم ناباورانه !سراسر زندگی آدم ها هم مدام تواین فاز می چرخه . با باور پیروزی قدم می زنیم و مدام به « نکنه شکست بخوریم » فکر می کنیم ! بازی بازی بازی .....
بازی بادل
بازی با روح
بازی با زندگی
بازی با عاشقانه
بازی با شرط عشق
بازی با نگاه عاشقانه
بازی با امروز و دیروز و فردا
بازی با جدایی ها و نرسیدن ها
بازی با قلب سپرده و از دست داده و
بازی با پیروزی و شکست و مساوی اما ....
اما بدون حریف ! یه باز ی یه نفره که همه تو اون دخیلن اما هیچکس بازی نمی کنه ! فقط تماشا می کنن ! فقط شاهدن و نظاره گر ! چه بیرحمانه تشویق می کنند و چه نامطمئن زمین را ترک می کنند ! و تا باد چنین بادا !
دور شو از برم ای واعظ و بیهوده مگوی
من نه آنم که دگر گوش به تزویر کنم
در نیمه های راه ......
سلطان جهانم به چنین روز غلامست
در مذهب ما باده حلال است لیکن
بی روی تو ای سرو گل اندام حرام است
با فکرم داشتم بازی می کردم که یه دفعه ازم پرسید : فرق بین بیابانگرد کویر نشین رو که یه لیوان آب گرمش یه روزی قدر تمام یه ملک ارزش پیدا کرد رو با پادشاه همون ملک میدونی چیه ؟ بهش خندیدم و با تمسخر گفتم : همون فرقی که بین من و تو هست . یعنی تو در من هستی و من با تو اما تو بدون من موجودیت نداری اما من بدون تو همچنان موجودیتم رو حفظ می کنم . نگاهم کرد و به آرامی گفت : نه! فرق بین بیابانگرد و پادشاه مثل فرق بین من و دلته نه فرق بین تو و من ؛ پس چیزی که این وسط نیست تویی چون تو نیستی .....
بیابانگرد و پادشاه هر دو هستند
بیابانگرد و پادشاه هر دو فکر میکنند
بیابانگرد و پادشاه هر دو نگاه می کنند
بیابانگرد و پادشاه هر دو احساس می کنند
بیابانگرد و پادشاه هر دو دل بسته اند و اسیرند اما
بیابانگرد بی پادشاه میتوانست باشد و پادشاه بدون او نه
بیابانگرد در فکر زنده نگه داشتن بود و پادشاه فکر زنده ماندن
بیابانگرد نگاهش به ارزش آب بود و پادشاه به ارزش همه ملکش
بیابانگرد با آب احساس پادشاهی می کرد و پادشاه احساس ضعف و
بیابانگرد دل به گذشته و آینده اش دوخته بود و پادشاه دل به حال و آینده از دست رفته
.... پس اون چیزی که اون وسط معامله شد آب بود و ملک ، نه انسان با انسان ؛ اینجا هم همینطور . معامله بر سر دارایی کم یک هستی در برابر تمام دارایی بی انتهای هستی دیگر است . دیر بجنبی همان هستی کم را هم از دست می دهی. یعنی معامله بی معامله . یعنی باختی ؛چشماش را بست و گفت:حالا فرق بین بیابانگرد زرنگ و پادشاه بی تدبیر رو فهمیدی ؟!
با محتسب عیب مگویید که او نیز
پیوسته چو ما در طلب عیش مدامست
در نیمه راه .....
مست از خانه برون تاخته ای یعنی چه
شاه خوبان و منظور گدایان شده ای
قدر این مرتبه نشناخته ای یعنی چه
هیچ وقت نذار دیگران بفهمن که خسته شده ای !
خسته شدن هزارتا مرتبه داره و هزاران هزاران دلیل ، و به هزار تا عنوان هم میشه اطلاقش کرد . همیشه میگن رهرو آن است که آهسته و پیوسته رود اما تا حالا ندیدم یکی برگرد بگه رهرو آن است که اینگونه یا آنگونه آهسته و پیوسته رود . پشتش هم هزار تا تفسیر میزنن که عجله کردن فایده نداره ! بیخود خسته میشی اما هیچکس این زحمت رو به خودش نمیده که برای یه بار هم که شده منصفانه ......
پای صحبت دل بنشیند
یای صحبت عقل زمان صرف کند
پای صحبت نگاه گریستن را نظاره کند
پای صحبت زمانه صبر کردن را آموزش ببیند
پای صحبت تجربه رفتن و نرفتن را سیاه مشق کند و
پای صحبت عشق خستگی و ملامت را بادل و عقل و نگاه تجربه کند
به اینجا ها که میرسه همه سکوت می کنن و چشم ها همدیگر و نگاه می کنن ! اما در نهایت تنها چیزی که از این نگاه ها باقی می ماند همان خستگی است که همه تفسیرش را به اشتباه بازخوانی کرده اند......
هر کس از مهره تو به نقشی مشغول
عاقبا با همه کج باخته ای یعنی چه
در نیمه راه ....
یادگاری که در این گنبد دوار بماند
داشتم دلقی و صد عیب مرا می پوشید
خرقه رهن و می و مطرب زنار بماند
هر فکری یه صدایی داره و هر صدایی بر اساس یه متد نوشته شده نواخته میشه !
هر نوشته ای که نت داشته باشه و نظم میشه یه نوای زیبا که حبیب و محبوب ، عاشق و معشوق میشن خطوط اون نت هایی که باید روش نوشته بشن ! حالا اینکه نگاه به کدوم طرفه و روح چه چیزی رو طلب می کنه بماند .اما اصل مطلب ، بودن و خواستنه چرا که یکی از نشانه های اثبات وجود روح ،نگاه ، نت ، نواختن ، گریستن و فکر کردن ......
اثبات این که همیشه هستی
اثبات این که میتوانی ادامه بدهی
اثبات این که هنوز خسته و درمانده نشدی
اثبات این که خستگی را برای همیشه خسته کردی
اثبات این که ساخته ای و سوخته ای اما هنوز وا نمانده ای
اثبات این که امید را از تو گرفته اند ولی هنوز ناامید از امید نشده ای و
اثبات این که نواخته ای آهنگی که نتش بر پایه روحی پر فکر و لبریزاز نگاه عاشقانه نوشته شده
که این در نیمه راه است و تازه شروعی بر بستن درهای بر روی تمام پایان ها ، بر روی تمام سختی ها و خستگی ها !
هر که شد محرم دل در حرم یار بماند
وانکه این کار ندانست در آن کار بماند