۱۰۰۱شب - ۳۲

ما شبی دست برآریم و دعایی بکنیم

                      غم هجران تو را چاره زجایی بکنیم

                                         دل بیمار شد از دست رفیقان مددی

                                                                تا طبیبش به سرآریم و دوایی بکنیم

شاید روزی بشه نسبت ها رو با خودمون تعریف کنیم!

گل ها رو کمی تو گلدون نوازش کرد و گفت: تا حالا به نسبت ساحل و دریا فکر کردی؟! لیوان آب و دادم دستش و گفتم : اینقدر بدیهیه که نیازی به فکر کردن نداره ! لیوان و گذاشت کنار گلدون و گفت : خب این بدیهی رو تعریف کن ! مثل این که از آدم بپرسن زمان و تعریف کن . چاره ای هم نبود . علمم و باید خرج می کردم. یه نگاه بهش کردم و گفتم بدیهیات و هیچ وقت تعریف نمی کنن! لیوان و برداشت و جلوی صورتش گرفت و گفت: تعریف کن! لیوان و آوردم پایین و گفتم : نسبت دریا به ساحل ..... که حرفم قطع کرد و گفت :نه !نسبت ساحل به دیا ! ادامه دادم : نسبت ساحل به دریا مثل نسبت .. مثل نسبت .....! نتونستم نسبتی براش پیدا کنم! مثل نسبت ...... برگشتم و گفتم : قبول نیست ! اینجوری نمیشه ! که حرفم و قطع کرد و گفت : مثل نسبت ......

خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است

        چون کوی دوست هست به صحرا چه حاجت است

                                جانا به حاجتی که تو را هست با خدا

                                       کاخر دمی بپرس که ما را چه حاجت است

                                                            ارباب حاجتیم و زبان سال نیست

                                                                        در حضرت کریم تمنا چه حاجت است

می دونستم اما نمی تونستم بگم! با نگاهم بهش فهموندم اما به روی خودش نیاورد و دوباره تکرار کرد : مثل نسبت چی می مونه ! و ادامه داد: شاید اصلا نتونی نسبتی براش بیاری ! شاید اصلا هنوز یاد نگرفتی که چطوری نسبت ها در هم تعریف کنی! و شاید هنوز برات خیلی زوده که بتونی حتی نسبت سازی کنی!

                                                                 محتاج قصه نیست گرت قصد خون ماست

                                              چون رخت از آن توست به یغما چه حاجت است

                                      ای عاشق گدا چو لب روح بخش یار

                        می‌داندت وظیفه تقاضا چه حاجت است

              ای مدعی برو که مرا با تو کار نیست

احباب حاضرند به اعدا چه حاجت است

در تمام زندگیم اینقدر مطمئن نبودن ! نگاهی از سر عصبانیت بهش کردم و  گفتم : خیلی وقت ها سوالات جوابی رو دارن که بهتره کسی که می پرسه هیچ وقت اون ها رو نشنوه! خیلی وقت ها جواب ها می تونه یه دنیا رو عوض کنه! خنده سرد و مغروری کرد و گفت : این ها ناتوانی تو رو توجیه نمی کنه! نتونستی جواب بدی! برگشتم و به سمت در رفتم! دو سه قدمی که دور شدم برگشتم و با نگاه سنگین و بی روحی که تمام وجودم گرفته بود گفتم : پس بشنو! نسبت  ساحل به دریا مثل نسبت آغاز به پایانه ! مثل نسبت خلق کردن به نابودیه! مثل نسبت مرز به بی مرزیه! یا حتی مثل نسبت کوچک به بزرگه! برگشتم و رفتم سمت در و بدون اینکه برگرم زیر لب آروم گفتم : و شاید مثل نسبت تو به منه .......

           مدد از خاطر رندان طلب ای دل ور نه

                                                         کار صعب است مبادا که خطایی بکنیم