خودنویس
... خودنویس یعنی دنیای واقعی فردا با بودن در مجاز امروز به شرط آنکه واقعی بمانی....خودنویس
... خودنویس یعنی دنیای واقعی فردا با بودن در مجاز امروز به شرط آنکه واقعی بمانی....با هم .....
آتش آن نیست که از شعله او خندد شمعآتش آن است که در خرمن پروانه زنند
شکر ایزد که میان من و او صلح افتاد
صوفیان رقص کنان ساغر شکرانه زنند
لیوان آب و داد دستم و گفت : میتونی با اسم من چند تا جمله بسازی !؟
راه و روش زندگی آدم تو این دنیایی که هر کی برای خودش یه روش اختراع میکنه بعضی وقت ها اینقدر عجیب میشه که از حد تصورات آدم خارج میشه ! لیوان رو گرفتم و گفتم : ببخشید .. اسم شما ...؟! لبخندی زد و گفت : شناسنامه ای یا ...؟! گفتم : هر چی که صدات می کنن ؟
دور خودش چرخی زد و گفت : فرض کن یار..! حالا با این یار جمله بساز. به همه چیز فکر کرده بودم الا این یکی !خودش رو چیزی نامید که از حد تصورم خارج بود. اما خب چاره ای نبود باید یه چیزی می گفتم اما نه هر چیزی ! ازش فاصله گرفتم و گفتم ......
یار میتونه تعریفی از نگاه مجنون به لیلی باشه
یار میتونه تعریفی از محبت گل و پروانه به شمع باشه
یار میتونه تعریفی از احساس زندگی در امتداد پایان باشه
یار میتونه تعریفی از شروع پیوند یک نگاه خجالتی با یک فکر باشه
یار میتونه تعریفی از جرات نداشتن برای گفتن خیلی ادعاهای درونی باشه
یار میتونه تعریفی از من بدون تو ولی تو با من اما نه در کنار هم ولی آشنا با هم باشه
لیوان آب رو از دستم گرفت و گفت : و یار میتونه تعریفی از جدایی ها بدون آینده ای پیوند دار باشه ! اما این و بدون یار هیچوقت نمیتونه تعریفی از جدایی ها و فراموشی ها باشه چون .... حرفش و قطع کردم و گفتم : ... چون هیچوقت هیچ یاری فراموش نمیشه حتی اگر تبدیل به خاطره بشه .....
صد باد صبا اینجا با سلسله می رقصند
این است حریف ای دل تا باد نپیمایی
بی انتها ...
هر که شد محرم دل در حرم یار بماندوانکه این کار ندانست در انکار بماند
محتسب شیخ شد و فسق خود از یاد ببرد
قصه ماست که در سر هر بازار بماند
صداش تو صدای موج و نسیم پیچید و گفت : از افق از من از خودت یه سوال بپرس !
تو زندگی ما آدم ها یه زمان هایی پیش میاد که باید همه چیز رو از اول شروع کنیم که همه بهش میگن شروع دوباره . خاک آب گرفته ساحل و زیر پام جابجا کردم و گفتم : اول صبحی بی خیال میشی ؟! گفت : یه سوالت تموم شد. جواب : نه! خندم گرفت . یه سوال مهم رو باختم . قضیه جدی بود. باید جدی فکر می کردم . یک هیچ تا اینجا . زمان ! محدود. فقط سوال از خودم مونده بود و افق! اما اصل سوالم از اون بود. رو کردم به افق ، چقدر زیبا! منتظر بود و کنجکاو . حالا از خودم یه چیزی اما از افق چی باید می پرسیدم . تااینکه افق خودش به دادم رسید . رو کردم بهش و گفتم : تو ، افق . جواب بده . تا اومد حرفی بزنه گفتم چرا همیشه .....
شروع باید با یه سوال بزرگ باشه
پایان باید با جواب ندادن به سوال باشه
شروع باید با دیدن و نتیجه گرفتن همراه باشه
پایان باید با ندیدن ها و نتیجه نگرفتن ها همراه باشه
شروع باید با به وجود اومدن یه احساس درونی همراه باشه
پایان باید با از بین رفتن تمام احساس های درونی همراه باشه
شروع باید با ظاهر شدن افق عقل و تدبیر بدون نمایه های بیرونی باشه
پایان باید پیش کشیدن افق احساس و نگاه بدون نمایه های عقل و تدبیر باشه
و چرا همیشه تکرار مکررات رو به حساب شروع و پایانی بی تکرار میزاریم ! و چرا همیشه به دنبال تمام اون چیز هایی هستیم که میدونیم نبودنشون برامون اثبات شده! خیزش ارام موج پاهام و خنک میکرد. دیگه ادامه ندادم . سرم و برگردوندم تا طلوع زیبای خورشید و بدون کلام و بی توقع نسبت به جواب دادن به سوال هایی که کردم نظاره گر باشم. کنارم ایستاد ،خم شد و مشتی از ماسه های ساحل رو برداشت و به دستم داد و گفت بریز تو دریا . من هم ریختم ! آرام گفت : سوال هایی که کردی به اندازه همین مشت ماسه در برابر تمام موج های این دریای بزرگه که شاید هیچ وقت نمود پیدا نکنه مثل من و افق برای تو.....
اگر از پرده برون شد دل من عیب مکن
شکر ایزد که نه در پرده پندار بماند
بی انتها .....
سینه از آتش عشق در غم جانانه بسوختآتشی بود در این خانه که کاشانه بسوخت
تنم از واسطه دوری دلبر بگداتخت
جانم از آتش مهر رخ جانانه بسوخت
یادم که یه بار بهش گفتم : چقدر زمان میخوای تا همه اتفاقات رو تبدیل به خاطره کنی؟!
زمانه ، زمان دور شدن و نزدیک شدنه . تلاطم پایان ناپذیر !همیشه در هراس و بیم و آماده برای تبدیل شدن و تبدیل کردن ! سری تکون داد و گفت : چقدر زمان داری تا کامل برات توضیح بدم ؟ گفتم : کوتاه ، مفید و ماندگار .خلاصه اینکه خیلی زمان ندارم! کاغذ رو برداشت و با یه قلم تا میتونست روی اون و خط خطی کرد و داد دستم و گفت : خوب نگاه کن ، تبدیل کردن این برگه خط خطی به یه صفحه سفید دست نخورده چقدر برات زمان میبره !؟ گفتم : محاله ! اونقدر زمان میبره که حد و حساب نداره . کاغذ و گرفت و گفت :تبدیل وقایع به خاطره برای من مثل ....
تبدیل سیاهی به سفیدی سخته
تبدیل بودن در ذهن به شدن سخته
تبدیل دیده شده ها به ندیدن ها سخته
تبدیل نگاه های عبرت آموز به تاریخ سخته
تبدیل شنیده دل پسند به نشنیده ها سخته
تبدیل نگاه های پر از امید به خداحافظی ها سخته
تبدیل امید های در گذر زمان به وعده های نیامده سخته و
تبدیل تمام آموخته های عاشقانه به خاطرات فراموش شدنی سخته
من برای تبدیل تمام اون چیزهایی که دیدم شنیدم و حس کردم به مشتی خاطرات گرد گرفته و فراموش شدنی اون اندازه زمان میخوام که تو برای تبدیل این کاغذ سیاه شده به برگی سفید نیاز داری! نگاهی کردم و گفتم :ولی این ها درصورتیه که مجبور نباشی ، چطوری مطمئن باشم که همه چیز خاطره نمیشه زمانی که تحت فشار باشی ؟! خندید و گفت : همون اندازه به من اطمینان داشته باش که به خودت داری ، چون من بخشی از وقایع توام اما در جنسی دیگر.....
خرقه زهد مرا آب خرابات ببرد
خانه عقل مرا آتش میخانه بسوخت
تا ابد ....
عکس روی تو چو در آیینه جام افتادعارف از خنده می در طمع خام افتاد
غیرت عشق زبان همه خاصان ببرید
کز کجا سر غمش دردهن عام افتاد
قبل از اینکه در و ببنده گفت : برای خداحافظی چه رنگی رو انتخاب می کنی؟!
خیلی وقت ها میشه که آدم ها باید برای همه چیزشون از اعتقادشون گرفته تا احساساتشون باید یه نماد تعریف کنن تا جاودان در ذهن بمونه! اول به نظرم سوال بی مزه و بی جایی رسید. برای همین با بی اعتنایی سرم انداختم پایین و گفتم : رنگ نگاه تو رو براش انتخاب کنم . در و بیشتر باز کرد و گفت : حالا ببین رنگ نگاه من چه رنگیه ؟! سرم و بالا گرفتم تا یه چیزی بهش بگم اما نشد . هاله تیره ای که بین نور خورشید و در نیمه باز متجسم شده بود اجازه تشخیص بین رنگ های متنوعی که تا چند ثانیه پیش بو.دن و نمی داد. متوجه تعجبم شده بود برای همین گفت : نگفتی نگاهم چه رنگیه ! مثل گوی گداخته وسط کوه یخ شده بودم . چشمام و بستم و دستام و بهم قفل کردم و گفتم : رنگ نگاه تو .....
سبز نیست چون با طراوت تر از طبیعت به نظر میرسه
زرد نیست چون گرمتر و نورانی تر ازخورشید به نظر میرسه
آبی نیست چون آرامش بخش تر ازآسمان پهناور به نظر میرسه
قرمز نیست چون خیره کننده تر از سرخی گل سرخ به نظر میرسه
سیاه نیست چون با ابهت تر از فرا رسیدن سیاهی شب به نظر میرسه
سفید نیست چون خیره کننده تر از بازتابش سفیدی برف سفید به نظر میرسه و
نارنجی نیست چون خیلی کاملتر از هاله تکامل پیچیده شده دور انسان به نظر میرسه
در را بیشتر باز کرد و گفت : پس هنوز رنگ نگاه من و پیدا نکردی ؟! چطوری ادعا می کنی تا ابد کنارم خواهی بود ؟! این و گفت و آرام آرام قصد رفتن کرد. قبل از اینکه کاملا بیرون بره چشمام و باز کردم و گفتم میدونی نگاه تو چه رنگیه ؟! خندید و گفت : اگر بگی هیچ وقت فراموش نمی کنم ! دستام و از هم باز کردم و گفتم : رنگ نگاه تو همون رنگ خداحافظیه .........
هر دمش با من دلسوخته لطفی دگر است
این گدا بین که چه شایسته انعام افتاد
تا ابتدا.....
آن کیست کز روی کرم با مت وفاداری کندبر جای بد کاری چو من یکدم نکوکاری کند
اول به بانگ نای و نی آرد به دل پیغام وی
وآنکه به یک پیمانه می با من وفاداری کند
با شیطنت همیشگیش رو کرد بهم و گفت : بین من و خودت کدوم و انتخاب می کنی؟!
زمانه همیشه یه سری بازی هایی داره که برای فهمیدن ربطشون به همدیگه یا باید عمر نوح داشته باشیم یا صبر ایوب ! خندیدم و گفتم : منظورت که انتخاب بین صفر و صد نیست ؟! آرام گفت : ببین صفر و صفر یا صد و صد مهم نیست ، مهم این که تو کدوم و انتخاب می کنی ؟! خسته بودم اما مثل همیشه باید تا ته بازی رو می رفتم ! نگاهش کردم و لیوان و تو دستم جابجا کردم و گفتم : من صفر رو انتخاب می کنم ! با تعجب زیادی که تا حالا ندیده بودم رو کرد به من و گفت : تو همیشه صفر رو انتخاب می کنی ؟! گفتم : آره . سعیمی کنم همیشه صفر رو انتخاب کنم برای اینکه با صفر .....
همیشه امید به رسیدن به صد هست
همیشه امید از دست ندادن داشته ها هست
همیشه ناراحتی از سقوط از پله صد تو ذهنم نیست
همیشه میدانم که میتوانم خودم تعیین کننده برای صعود باشم
همیشه مطمئنم حتی اگر زمان اجازه ندهد میتوانم موفق ترین باشم
همیشه ترس از،از دست دادن رو در درونم میتونم بدون ترس از آینده مهار کنم و
همیشه مطمئنم هر چی که دارم از پایه درست بوده و ترس از سستی پایه نخواهم داشت
پس مطمئن باش که همیشه صفر انتخاب اولم خواهد بود ! با تعجب وصف ناپذیری (و جالب برای من ) لیوان رو محکم رو میز کوبید و گفت : پس من هم که انتخاب شدم صفرم ؟! لیوان و آروم گذاشتم رو میز و گفتم نه تو بالاتر از صفری ! نگاه شیطنت آمیزی کرد و گفت : پس حرفت و نقض کردی ! گفتم : نه تو بالاتر از صفری نه به این خاطر که نقض حرفم و ثابت کنی بخاطر اینکه من به عمر نوح و دارم و نه صبر ایوب تا بخوام تنها عدد انتخابیم و از صفر به صد برسونم ! نگاهی کرد و گفت : و شاید تنها اشتباه عمرت رو کرده باشی .......
گفتم گره نگشوده ام زان طره تا من بوده ام
گفتا منش فرموده ام تا با تو طراری کنم
از ابتدا ......
دیده دریا کنم و صبر به صحرا فکنموندر این کار دل خویش به دریا فکنم
از دل تنگ گنه کار برآرم آهی
کاتش اندر گنه آدم و حوا فکنم
بدون مقدمه گفت : اگر یه روز هر آنچه که در ذهن داری تمام بشه چیکار میکنی ؟
همیشه عرف این که همه میگن هر چیزی یه زمانی داره و یه روز هم بالاخره تموم میشه !
سوال بی مقدمه و سنگینی بود! اگر یه روز تمام افکارم تموم بشه چیکار باید بکنم ! جوابی نداشتم که بدم ! فقط نگاهش کردم . نگاهمان مدتی در هم گره خورد تا اینکه سکوت و شکست و گفت : ولی من میدونم که اگر یه همچین روزی برسه چه اتفاقی برات می افته ! دلهره عجیبی داشتم از پاسخی که میخواد از طرف من به سوال خودش بده . گفتم : از کجا میدونی جوابی که میدی صحیحه؟! دوباره سکوت شد راز سر به مهر میان ما. به لیوان آبی که دستم بود خیره شدم و بعد از مدتی قبل از اینکه جوابش رو بشنوم گفتم : اگر یه روز تمام ذهن من خالی از فکر بشه مطمئناْ اون روز.....
پایان نگاه من به زندگی خواهد بود
پایان نگاه من به زلالی عشق خواهد بود
پایان نگاه من به برق چشمان روشنت خواهد بود
پایان نگاه من به تمامی واژه های مهربانی خواهد بود
پایان نگاه من به سلام ها به حضور دوباره در دنیا خواهد بود
پایان نگاه من به امیدها و نجات در دوران آینده و حال خواهد بود و
پایان نگاه من به ماندن در این حصار زیبا و بی روح ، آرام و متلاطم خواهد بود
و این یعنی خداحافظی با همه کس و همه چیز ! لیوان آب رو برگردوندم و ادامه دادم ، اون زمان دیگه زمان رفتنه ! چون هیچ بهانه و دلیلی برای نرفتن ندارم ! اما یه چیز رو بهتره بدونی هر چند شاید ناگزیر از رفتن باشم اما چون من بسیارند که آغاز گر تمام پایان های به جا مانده از من باشند . پس همیشه به یادی و به نامی شروع میکنن! یعنی ذهن من از چند ذهن با تو حرف خواهد زد. نگاهی پر معنا کرد و گفت : چه شروع دردناکی !
مایه خوشدلی آنجاست که دلدار آنجاست
میکنم عهد که خود را مگر آنجا فکنم
از ابتدا......
من نه آن رندم که ترک شاهد و ساقی کنم
محتسب داند که من این کارها کمتر کنم
من که عیب توبه کاران کرده باشم بارها
توبه از می وقت گل دیوانه باشم گر کنم
چرخی زد و بلند گفت : اگر بفهمی که من اونی نیستم که فکرش و میکردی چکار میکنی ؟
همیشه آدم ها تو دو تادنیا زندگی می کنن ! یه دنیا که دارن توش زندگی میکنن و یه دنیا که دوست دارن ای کاش توش زندگی میکردن ! دستش و گرفتم و آروم گفتم : اگر یه روزی بفهمم که بین تو و خودت در ذهنم و واقعیت بیشتر از اون چیزی که فکر میکردم تفاوت هست .....! حرفم و قطع کرد و دستش کشید و گفت : مطمئنم که .....! حرفش و بریدم و گفتم : مطمئن باش برای همیشه تبدیل به یه خاطره تو ذهنم خواهی شد . خاطره ای که ........
بودنش حرکت بود
نبودنش مایه سکون
بودنش کلامی پویا بود
نبودنش سکوت بی پایان
بودنش نشانه ی بودنم بود
نبودنش نشانه معنای نبودن
بودنش سراسر معنای امید بود
نبودنش سراسر معنای نا امیدی
بودنش اصول شادی ها و زیبایی بود
نبودنش اصل اولیه بیهودگی و نارضایتی
چتر سیاه سکوت تمام فضا رو پوشونده بود . عینکش رو گذاشت رو موهاش و گفت : یه کم بی انصافی نیست که بعد از اینهمه مدت از یک وجود همیشه همراه فقط یه خاطره با نهایتا یه تصویر مبهم تو ذهنت بسازی؟! نگاهی کردم و گفتم : نه ! کار من بی انصافی نیست ! چون عمل من عکس العمل طبیعی در برابر عملیه که انجام میدی! ... هر چند خودم میدونستم که این عکس العمل بی احتیاط ترین نوع رفتاره .....
راهی است راه عشق که هیچش کناره نیست
آنجا جز آنکه جان بسپارند چاره نیست
در نهایت بینهایت......
گل در بر و می در کف و معشوق بکام استسلطان جهانم به چنین روز غلامست
گو شمع میارید در این جمع که امشب
در مجلس ما ماه رخ یار تمامست
قلم را از دستش گرفتم و گفتم : تا حالا فکر کردی چطوری فاصله ها رو میشه کم کرد؟!
خیلی وقت ها میشه که آدمها باید برای همه چیز دلیل داشته باشن تا بتونن ادامه زندگی کردن رو تجربه کنن ! نگاهی کرد و قلم را دوباره برداشت و گفت مینویسم ، بخوان ! نگاهی کردم و گفتم من ننوشته ات را خوانده ام ! دوباره قلم را زمین گذاشت و گفت پس به جای من بنویس تا ننوشته هایم را با نوشتنت بخوانم! ورق را برگردوندم و نوشتم مطمئنم تا حالا فکر نکردی چطوری فاصله ها رو میشه کم کرد برای اینکه .....
فاصله میان نگاهت ونگاهم خیلی زیاده
فاصله میان نگاهت با عملکردت خیلی زیاده
فاصله میان فکرت با آنچه می نویسی خیلی زیاده
فاصله میان سروده هات با آنچه که اجرا می کنی زیاده
فاصله میان آنچه می بینی با آنچه می گویی خیلی زیاده پس
فاصله میان تصمیمت برای کم کردن فاصله ها با آنچه ادعا می کنی زیاده
قلم را زمین گذاشتم و گفتم : و این طوریه که آدم از نگاهت حتی اگر چشمات و ببندی میتونه بفهمه هنوز هیچ فکری برای کم کردن فاصله ها نکردی ! نگاهی کرد و گفت : پس حالا ببین قرا بود من چی بنویسم ! گفتم : نیازی به دلیل تراشی برای توجیه نداری . همینجوری هم قبوله ! خندید و قلم را برداشت و گفت : پس حالا ببین قرار بود من چی بنویسم ! قلم را در دستش جابجا کرد ، چشماش و بست و در ادامه نوشت .....
اگر فاصله ها فاصله مانده اند برای این که تو یاد نگرفتی چگونه کم کردن فاصله ها رو یاد بدی !
در مذهب ما باده حلالست لیکن
بی روی تو ای سرو گل اندام حرام است