بازی ساده .....

پیش از اینت بیش از این اندیشه عشاق بود
                                  مهر ورزی تو با ما شهره آفاق بود
                                                   حسن مهرویان مجلس گر چه دل می برد و دین
                                                                        بحث ما در لطف طبع و خوبی اخلاق بود
یکبار گفت : معنای معنا کردن را جز با دیدن نمی توان فهمید! 
رسیدن به آرزوها همیشه یکی از بزرگترین آرزوهای آدم ها بوده . اما خیلی ها فقط در همین حد آرزو باهاش صفا میکنن و هیچ تقلایی برای رسیدن به اون ها نمی کنن !‌ حالا چرا نمی دونم ! شاید میترسن ،‌شاید اراده ندارن ، شاید حوصله ندارن و هزار تا شاید دیگه ؛ اما بزرگترین مانع برای نرسیدن به آرزوها فقط یه چیزه و اونهم چیزی نیست جز «‌ فاصله »‌ ...
فاصله از خود
فاصله از دیگری
فاصله از نگاه ها
فاصله از شنیده ها
فاصله از قلب و دل ها 
فاصله از راه های پیش رو
فاصله از خواسته های منتظر
فاصله از روزها و شب ها و لحظه ها
فاصله از عبارات و تمام واژه های صادقانه
فاصله از تمام پریدن ها و اوج گرفتن ها و پروازها و
     فاصله از تمام معناهایی که روزی در خدمت تنها سه واژه عاشق و عشق و معشوق بودن
این فاصله ها چه بیرحمند و ناسازگار ! چه عیانند و بی محابا ! و چه تلخند و آموزنده ! بازی فاصله ها با عمر آدم ها یه بازی یه طرفه ایه که آدما تو اون انتخاب شدن برای مقدمه شدن برای پیروزی فاصله ها ! یک حربه ؛‌ یک بازنده ....... 
                رشته تسبیح اگر بگسست معذورم بدار
                                                       دستم اندر دست ساقی سیمین یاق بود

فرق است ....

کنون که در چمن آمد گل از عدم به وجود
                              بنفشه در قدمش بر نهاد سر به سجود
                                                       بنوش جام صبوحی به ناله دف و چنگ
                                                                          ببوس غبغب ساقی به نغمه می و عود
قبل از رفتن گفت : هیچگاه غم رفتن را تا ابد در دل جا مده !  
ساحت عشق زمانی که آدم میخواد از تمام هستی و تمام اون چیز هایی که داره جدا بشه تازه یادش می افته که باید یه کارایی بکنه ٬ تازه یادش می افته که باید لحظه سازی کنه٬ نازه یادش می افته که باید شهادت بده ؛ شهادت بده که ....... 
بی رحمانه  دید
بی رحمانه  شنید
بی رحمانه  نجوا کرد
بی رحمانه  چشم بست
بی رحمانه  لحظه ها را فروخت
بی رحمانه  از تمام نگاه ها گذشت
بی رحمانه  جام می را بدون دلیل شکست
بی رحمانه  شکایت دل غریب را از خود ندید گرفت  و
                 بی رحمانه  عشق را بدون عاشق در حضور دل تعریف کرد 
که نه شکایتی باشد ! فقط دلگیر شدن مانده است و تنهایی ؛ فقط عشق تهی مانده است و سراب وصال ؛ که نه دروغ است نه راست ! نه واقعیت است نه خیال ! در عجبم چه نام این وضع را ! که نه میتوان فراموش کرد نه میتوان فکر را به یادش قسم داد.
      به دور گلشن نشین بی شراب و شاهد و چنگ
                                                              که همچو دور بقا هفته یی بود معدود

بهتربن کار بود......

هر که آمد به جهان نقش خرابی دارد
                       در خرابات مپرسید که هشیار کجاست
                                           دلم از صومعه و صحبت شیخ است ملول
                                                                       یار ترسا به چه گو ٬‌خانه خمار کجاست
استادی روزی آرام در گوشم گفت : شاید بهترین کار همون کاری بود که کرد! 
تو این دنیا همیشه هر روز ٬ هر ساعت ٬‌هر دقیقه و هر لحظه که فکرش رو بکنی یه حقی داره ناحق میشه و یه ناحقی داره حق میشه! اصلا مثل اینکه این روند باید باشه تا دنیا باشه ؛ تا زندگی جریان داشته باشه ؛ تا عمر سپری بشه و مهمتر از همه اینکه باید اینجوری بشه تا انسان ٬ انسان نماند . فدا شدن هم این وسط داستان خودش رو داره ٬ داستانی با یک سناریوی جدید با بازیگرانی که هیچ نقشی ندارند الا نظاره گر بودن ......
وسعت  غم هایی که به اندازه فقط یک اخم است
وسعت  روح هایی که به اندازه فقط یک نگاه است
وسعت  دل هایی که به اندازه فقط یک لبخند است
وسعت  پر هایی که به اندازه فقط یک سردی است  و 
وسعت  نگاه هایی که به اندازه فقط یک نگاه گذرا است  
              با این وجود چه کنیم ؟!‌ با که بگوییم غم دل ! شرح فراق ! دوری راه !
             وفا مجوی ز دشمن که پرتوی ندهد
                                                    چو شمع صومعه افروزی از چراغ کنست

چرا چنین شتابان.......

  نکته ای دلکش بگویم ٬ خال آن مه رو ببین
                          عقل و جان را بسته ز زنجیر آن گیسو ببین 
                                                 عابدان آفتاب لاجرم زین دلبر ما غافلند
                                                                     روی ملامت گو خدا را رو مبین آنرو ببین
بزرگی روزی گفت : ببین و بگذر ٬ اما بایست و بیندیش !  
آدم ها ٬‌همشون از بزرگ و کوچیک تو زندگی یه سری متعلقات دارن که بخوان و نخوان دست و پاشون رو تو لحظات حساس می بنده ! اما خوش به حال اون هایی که این متعلقات نه تنها براشون دست و پاگیر نیست ٬ بلکه کلید تمام قفل های زندگشونه ؛ قفل هایی که ......
زنچیرند بر پای دل
زنجیرند بر راز عشق  
زنجیرند بر بازی چشم
زنجیرند بر سینه ای سرخ
زنجیرند بر پرواز روحی سبک
زنجیرند بر جاده ای مملو از تحرک
زنجیرند بر دستانی که به انصاف حکم کرد
زنجیرند بر عقلی که به ایمان داشتن متهم شد
زنجیرند بر اسطوره ای حقیقی که نه زاد و نه زاده شد و
                     زنجیرند بر تمام زنجیر هایی که از زنجیر بودن شرم کرده اند 
این دل چه ها می کنه وقتی که تصمیم میگیره از این حصار مستحکم سینه بیرون بیاد ! پرواز عشق است و تجلی نماد روح ؛ مثل قلیان احساس آدمیه که در غروب خورشید بر بالاترین نقطه کوه دست به روبرو میگذارد و  با تمام وجود خود را صدا میزند . و چه سخت است زمانی که در آن در آن نقطه بگوییم :
                          من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم میرود
        آنکه من در جستجوی او ز خود بیرون شدم
                                                                کس ندیدست و نبیند مثل او فرزانه های

دعوا سختی بود ........

  ای دل آن دم که خراب از می گلگون باشی
                         بی زر و گنج به صد حشمت قارون باشی
                                               درمقامی که صدارت به فقیران بخشند
                                                                  چشم دارم که به جاه از همه افزون باشی
یه روز قلبم بهم گفت :فقط خواندم ٬‌فقط شنیدم ٬ فقط دیدم اما دم بر نیاوردم!
یه روز غروب ٬ اون موقعی که آدم فقط دلش میخواد زیر نم نم بارون بایسته و به خورشید نگاه کنه و تجسم عاشقانه ترین لحظات رو برای خودش مرور کنه ٬ شاهد یه دعوای خیلی سخت بودم ! دعوایی که تا حالا ندیده بودم ! دعوایی که فقط باید می دیدم ؛‌ می شنیدم اما حق دخالت نداشتم ! دعوای بین دو احساس ؛ بین دو روح و بین دو قلب ! کشمکش سختی بود اما وجود داشت .چشمان آبی گفت یادته.....
احساسم را به نام تو خرج کردم
احساسم را به یاد تو پرورش دادم
احساسم را به عشق تو بازی دادم
قلبم را به نام تو زنجیر زدم
قلبم را به یاد تو محصور کردم
قلبم را به عشقت دلخوش کردم
روحم را به نام تو ورق زدم
روحم را به یاد تو پرواز میدادم
روحم را به عشق تو عادت دادم
با چشمان سیاه رو کرد بهش و گفت......
احساست را فروختی و من بهایش را بهت دادم
قلبت را به یادم زنجیر زدی و من برات بازش کردم
روحت را با عشقم پرواز دادی و من فراموش نمیکنم
دیدم که چشمان آبی و معصومش چگونه رو به سیاهی می گذاشت . دقایقی که گذشت دیگه نمی شد باور کرد که یکی از این چشمان سیاه تا مدتی پیش آبی رنگ بود ! وقتی که سرم رو برگردوندم تا دوباره غروب زیبای خورشید رو ببینم ؛ اثری از اون گوی طلایی و زیبا نبود ؛ شب همه جا رو فرا گرفته بود . 
           کاروان رفت و تو در خواب و بیابان در پیش
                                                        کی روی ره ٬ زکه پرسی چه کنی ٬ چون باشی

زنهار از این روایت .......

بشنو این نکته که خود را زغم آزاده کنی
                       خون خوری گر طلب روزی ننهاده کنی
                                                 آخر الامر گل کوزه گران خواهی شد
                                                                            حالیا فکر سبو کن که پر از باده کنی
روزی مرشدی گفت : باید گذاشت و گذشت !
هر وقت که آدم ها میخوان یه گام بلند ٬‌بلندتر از اون چیزی که تا حالا برداشتن رو بردارن اولین چیزی که به ذهنشون میرسه این که نکنه نشه ! نکنه نتونم ! و هزارتا نتونه ی دیگه ! نمی دونم شاید بهمون یاد دادن که هی بگیم نمیشه یا یه حسیه که تو آدم ها وظیفش همیشه ساز مخالف زدنه ! وظیفش  این که بگه .... 
عشق  ٬ فکر نکنم باشه
عشق ٬ عاشق شدن الکیه
عشق ٬ دوست داشتن بهانه است
عشق ٬ علاقه داشتن آخر و عاقبت نداره
عشق ٬ نگاه ها همشون برای اشباع احساس
عشق ٬ اشعار همشون برای ایجاد خلاء‌ گفته شده
اما یک بار تا حالا شده در خلوت و نهان بگه ... 
روح ٬ مطمئن باش که هست
روح ٬‌ دلدادگی هیچ وقت قصه نبوده
روح ٬ دوست داشتن فقط یه بهانه نیست
روح ٬ علاقه داشتن شروع عاقبتی خوش است
روح ٬ نگاه ها همشون برای تلطیف احساسات موجوده
روح ٬ اشعار همشون برای پر کردن لحظات دلتنگی و خاکستریه
و چه خوش ایامی که اگر این ساز مخالف روزی با این دل ما همساز شود ..... 
                خاطرت کی رقم فیض پذیرد هیهات
                                                       مگر از نقش پراکنده ورق ساده کنی