دعوا سختی بود ........

  ای دل آن دم که خراب از می گلگون باشی
                         بی زر و گنج به صد حشمت قارون باشی
                                               درمقامی که صدارت به فقیران بخشند
                                                                  چشم دارم که به جاه از همه افزون باشی
یه روز قلبم بهم گفت :فقط خواندم ٬‌فقط شنیدم ٬ فقط دیدم اما دم بر نیاوردم!
یه روز غروب ٬ اون موقعی که آدم فقط دلش میخواد زیر نم نم بارون بایسته و به خورشید نگاه کنه و تجسم عاشقانه ترین لحظات رو برای خودش مرور کنه ٬ شاهد یه دعوای خیلی سخت بودم ! دعوایی که تا حالا ندیده بودم ! دعوایی که فقط باید می دیدم ؛‌ می شنیدم اما حق دخالت نداشتم ! دعوای بین دو احساس ؛ بین دو روح و بین دو قلب ! کشمکش سختی بود اما وجود داشت .چشمان آبی گفت یادته.....
احساسم را به نام تو خرج کردم
احساسم را به یاد تو پرورش دادم
احساسم را به عشق تو بازی دادم
قلبم را به نام تو زنجیر زدم
قلبم را به یاد تو محصور کردم
قلبم را به عشقت دلخوش کردم
روحم را به نام تو ورق زدم
روحم را به یاد تو پرواز میدادم
روحم را به عشق تو عادت دادم
با چشمان سیاه رو کرد بهش و گفت......
احساست را فروختی و من بهایش را بهت دادم
قلبت را به یادم زنجیر زدی و من برات بازش کردم
روحت را با عشقم پرواز دادی و من فراموش نمیکنم
دیدم که چشمان آبی و معصومش چگونه رو به سیاهی می گذاشت . دقایقی که گذشت دیگه نمی شد باور کرد که یکی از این چشمان سیاه تا مدتی پیش آبی رنگ بود ! وقتی که سرم رو برگردوندم تا دوباره غروب زیبای خورشید رو ببینم ؛ اثری از اون گوی طلایی و زیبا نبود ؛ شب همه جا رو فرا گرفته بود . 
           کاروان رفت و تو در خواب و بیابان در پیش
                                                        کی روی ره ٬ زکه پرسی چه کنی ٬ چون باشی