عیب رندان مکن ای زاهـد پاکیزه سرشت
که گنـاه دگـران بر تـو نخواهند نوشت
من اگر نیکم و گر بد تو برو خود را باش
هر کســی آن درود عاقبت کار که کشت
گوشی و گذاشت و گفت:این همه صبر برای چی؟!
به نظرم زندگی ما آدم ها می تونه دو بخش باشه یه بخش اون که برای دیگران صبر می کنیم و بخش دومش اون قسمتیه که دیگران برای ما صبر می کنن حالا کدوم بخش قشنگتره نمی دونم.لبخندی زدم و گفتم :برای تفریح یا شاید هم سرگرمی ؛ هنوز راجع بهش خیلی فکر نکردم!تلفن و با عصبانیت جابجا کرد و گفت: نشد دیگه نشد،باورم نمی شه بی دلیل این قدر صبر کنی !نشستم و گفتم برای تو چه فرقی می کنه این منم که دارم صبر میکنم و تو هم فقط یه ناظری اگه زحمتی هم داشته باشه برای منه نه تو.......
گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب
گفت در دنبال دل ره گم کند مسکین غریب
گفتمش مگذر زمانی گفت معذورم بدار
خانه پروردی چه تاب آرد غم چندین غریب
خفته بر سنجاب شاهی نازنینی را چه غم
گر ز خار و خاره سازد بستر و بالین غریب
محکم نشست روبرم و گفت: راست می گی من یه ناظرم اما چرا نمی خواهی قبول کنی که من دیگه شدم سایه صبر تو ....
دیدی ای دل که غم عشق دگر بار چه کرد
چون بشد دلبر و با یار وفادار چه کرد
آه از نرگس جادو که چه بازی انگیخت
آه از مست که با مردم هوشیار چه کرد
ساقیا جام میم ده که نگارنده غیب
نیست معلوم در پرده اسرار چه کرد
بلند شدم و گفم: پس سه راه بیشتر نداری یا با من صبر کنی یا صبر کنی صبرم تموم بشه یا صبرت تموم بشه و بری ! با عصبانیت بلند شد و گفت: یه راه چهارمی هم هست! گفتم : چه راهی؟ اومد طرفم و گفت: صبر کنم تا منصرف بشی! لبخندی زدم و گفتم:غیر ممکنه! سری تکون داد و گفت: نه برای من! ادامه دادم: چرا ! با لبخند آرومی گفت: چرا ؟! دستام و به هم زدم و باز کردم و گفتم :چون دیگه چیزی یادم نمیاد ! با تعجب گفت : یعنی چی؟! رفتم به سمت در و آروم گفتم:فراموش کردن صبر کردن و فراموش کردم ؛ خیلی وقته.....
نا امیـدم مکن از سابقه ی لطف ازل
تو پس پرده چـه دانی که که خوبست و که زشت