هستی ، نیستم ! نیستی ، هستم ......... !

فغان کاین لولیان شوخ شیرین کار شهر آشوب
                         چنان بردند صبر از دل چون ترکان خوان یغما را
                                              ز عشق ناتمام ما جمال یار مستغنی است
                                                                 به آب و رنگ و خال و خط چه حاجت روی زیبا را
 شنیدم که یکی میگفت : اگر دلت گرفته گریه کن، سبک میشی!
وقتی که همه تو این دنیای دنبال یه خلوتگاه میگردن تا سخت ترین لحظات پشت سر گذاشتشون رو با چند ساعت تنهایی عوض کنن ، وقتی که تو این دنیا محبت خریده میشه و عاطفه فروخته میشه  ، وقتی که تو این دنیا عشق با کاغذ عوض میشه  دیگه کسی نمیتونه بگه که تو این زمونه ........
نگاه ، یه رازه !
نگاه ، حیات مجدده !
نگاه ، التماس چشمای عاشقه !
نگاه ، دل بیقرار اما پر احساس معشوقه !
نگاه ، ساحل آرامش بعد از طوفان روح و دله !
نگاه ، تنها شاهد لحظات تنهایی و خلوت های قلبه !
نگاه ، دل ساحر افسونگر بی ریا و معصومانه ی فکرهاست !
نگاه ، صدای پخش نشده تمام ضرب آهنگ های بازگو نشده دله ! و
                   نگاه ، مقدس ترین جریان رفت و برگشت بی کلام تمام احساس بشریته ‌!
آره ! خیلی وقت ها دیگه نمیشه اینا رو گفت ، دیگه نمیشه اینا رو به زبون آورد ، حتی قلم هم به خاطر شرمندگیش ناتوان از نوشتن میشه ! خیلی وقت ها فکر هم از سر شرمندگی تولیدی نداره ! اینهمه شرمندگی ، این همه خجالت از نگاه فقط بخاطر یه جوابه که نه قلم و نه فکر و نه هیچ ساخته بشری وقتی که یه چشم به یه نگاه دیگه میگه من بودم ولی تو نه !  نمیتونن بدن ! چه لحظه سختیه زمانی که نگاه ها شرمنده ی هم میشن !
             اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل ما را
                                     به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را
                                                            بده ساقی می باقی که در جنت نخواهی یافت
                                                                                           کنار آب رکناباد و گلگشت مصلی را

نصیب ما ........ !

مطلب طاعت و پیمان و صلاح از من مست 
                         که به پیمانه کشی شهره شدم از روز الست 
                                                من همان دم که وضو ساختم از چشمه عشق 
                                                                    چار تکبیر زدم یک سره بر هر چه که هست
شنیدم که : سخت ترین لحظه زمانیه که معشوق به عاشق میگه من و تو نه! 
معاشرت با همه مخلوقات هستی چه برای ارضای حس جمع گرایی چه برای ارضای غریزه هم نشین گزینی یه اخلاق طبیعی تو همه آدم هاست . حالا این وسط اون چیزی که برای آدم ها خیلی تعریف نشده  ، نه ! شنیدن های مکرره ! شنیدن اینکه ......
سلام  نه!
سلام  به زندگی ، نه!
سلام  به عشق دل ، نه !
سلام  به نگاه افسونگر ، نه !
سلام  به رویاهای نیمه شب ، نه‌!
سلام  به خاطرات لحظات تنهایی ، نه‌ !
سلام  به تمام امید ها و آرزوهای جوانی ، نه !
سلام  به چشم های سوگند خورده ی بیقرار ، نه !
سلام  به همه احساسات لطیف و پاک یه دل منتظر ، نه !
سلام  به عزم انسانی مغرور اما شیدا برای لحظه ای نگاه ، نه ! و
           سلام ، سلام به همه واژه های مطهر و مقدس تو این برهوت شیدایی نه ، نه !
این جواب های تک رنگ به این همه سوال رنگارنگ اولین حسنش تبدیل یه چمنزار پر طراوت به بیابونی خالی از عاطفه ست ، حالا چرا حسن ؟ ! از کی تا حالا تبدیل سبز به زرد ، تبدیل پر به خالی شده حسن ؟! خب هیچ چیزی تو این دنیا بی دلیل اتفاق نمی افته ! نمیدونم چرا حسنه ! اما این و میدونم که این تبدیل خیلی اتفاق می افته ! خیلی !
        خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است 
                             چون کوی دوست هست به صحرا چه حاجت است 
                                                       ای مدعی برو که مرا با تو کاری نیست 
                                                                         احباب حاضرند به اعداء چه حاجت است

مسئله این است ........ !

دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست 
                      گفت با ما منشین کز تو سلامت برخاست 
                                                که شنیدی که در این بزم دمی خوش بنشست
                                                                        که نه در آخر صحبت به ندامت برخاست
یه روز رو یکی از دیوارهای این شهر نوشته بود : نمیتونی نشو !! 
بعضی  آدم ها درست تو یه زمانایی که باید زبونشون بچرخه و یه سری کلمات رو ادا کنن نمیدونم چجوری میشه که قفل میکنن! درست یه موقع هایی که تا یه قدمی نتیجه رفتن و باید نوار پیروزی رو پاره کنن نمیدونم چجوری میشه که ناخودآگاه یه دفعه می ایستن ! همین که میخوان فکر رو متمرکز کنن و بگن .......... 
نه تمام فکرم اما مهمترین فکرمی !
نه تمام زندگیم اما بهترین قسمتشی !
نه تمام حواسم اما بیشترین احساسمی !
نه تمام وجودم اما اصلی ترین نیمه ی وجودمی !
نه تمام دیدم اما زیباترین صحنه ی عالم در نگاهمی !
نه تمام حرف هام  اما با معنا ترین واژه های موجود ذهنمی ! و
                     نه تمام عشقم ، که عالی ترین احساس عاشقانه ام هستی !
... نمیدونم چی میشه که میبرن ! خب شاید یه جورایی ناشی از ترس درون میشه ! آدما معمولا! وقتی که میخوان حرف های بزرگ بزنن ، کارهای بزرگ بکنن ، راه های بزرگ رو تجربه کنن ، افکار بزرگ رو عملی کنن و نهایتاْ بزرگ بشن یه کمی میترسن ! یه کم احتیاط میکنن! چرا ، برای چی و به چه علت ، نمی دونم ! 
    شمع اگر زان لب خندان به زبان لافی زد
                           پیش عشاق تو شب ها به غرامت برخاست       ولی 
                                                      مست بگذشتی و از خلوتیان ملکوت
                                                                      به تماشای تو آشوب قیامت برخاست 

حقیقت نگاه ....... !

رونق عهد شباب است دگر بستان را
                        می رسد مژده گل بلبل خوش الحان را
                                                   ای صبا گر به جوانان چمن بازرسی
                                                                          خدمت ما برسان سرو و گل و ریحان را
یه بار یه نفر آروم دم گوشم زمزمه کرد : همیشه ساختن سخت تر از خراب کردنه!
وقتی که دو نفر به هم میرسن اولین کاری که میکنن چیه ؟! اولین حرفی که به هم میزنن از چه واژه هایی تشکیل میشه؟! تو اولین نگاهی که به هم میکنن از نگاه های همدیگه چی رومیخونن؟! خب هر چیزی امکان داره باشه ، اما قانون های ثابت هیچ وقت عوض نمیشن . بعضی قانون ها رو آدم ها هر چی هم که وارد باشن نمیتونن تغییرش بدن مثل این که.....
چشم ها هیچ وقت نمیتونن به هم خیانت کنن!
چشم ها هیچ وقت نمیتونن به دو نگاه خیره بشن!
چشم ها هیچ وقت نمیتونن عشق رو در پستو مخفی کنن!
چشم ها هیچ وقت نمیتونن برق نقره ایشون  رو از یه نگاه بدزدن !
چشم ها هیچ وقت نمیتونن مروارید های غلطونشون رو از پهنای صورت دریغ کنن!
چشم ها هیچ وقت نمیتونن همدیگه رو حتی از یه زاویه و از یه نگاه حتی از مقابل ببینن! و
                                چشم ها هیچ وقت ، هیچ وقت نمیتونن دروغ بگن !!
خاصیت چشم این که همیشه کارهای سخت تو این دنیا رو انجام بده ! یعنی همیشه کارش درست کردن خرابیهاست ! سخت ترین کار دنیا !کار چشم این که همیشه خرابی هایی رو که دیگر اعضا به بار میارن رو درست کنه ! چه عضو صبور و کارسازی !
           غرور حسنت اجازت مگر نداد ای گل
                                       که پرسشی نکنی عندلیب شیدا را
                                                           به خلق و لطف ،توان کرد صید اهل نظر
                                                                                     به بند و دام نگیرند مرغ دانا را

سپیدی شب ....... !

منم که گوشه میخانه خانقاه من است 
                   دعای پیر مغان ورد صبحگاه من است
                                   گرم ترانه چنگ صبوح نیست ، چه باک 
                                                نوای من به سحر آه عذر خواه من است 
                                                                   ز پادشاه و گدا فارغم بحمدالله
                                                                            گدای خاک در دوست پادشاه من است
 یه روز یه جا خوندم : زندگی گلدانی است ، چهار فصلش همه سبز ! 
رسیدن به پایان هر چیزی مستلزم شروعی است که زمانی آغاز شده باشه!هر چی شروع قویتر باشه ، پایان ، باشکوه تر خواهد بود.همیشه حافظه ها اونقدر ضعیفه که معمولاْ.........
یادمون میره که عشق چه رنگیه !
یادمون میره که نفرت رو چجوری میخونن!
یادمون میره که شجاعت الان چند ساله شده !
یادمون میره که گل شبدر چیزی کم از لاله سرخ ندارد!
یادمون میره که چرا در هیچ قفسی به جای کبوتر کرکس نیست ! 
یادمون میره که قلب سرخ جایی دارد چون سینه ، روحی دارد چون دریا !
یادمون میره که چشم ، معجزه است ، نگاه ،‌ آغاز است  و  پلک حافظ نافذ در دل است !
یادمون میره که در دنیا معجزه نامی دارد، معجزه رسمی دارد ، معجزه را در زمان باید یافت ! و
یادمون میره که ..
کار ما نیست شناسایی راز گل سرخ ،
                                                   کار ما شاید این است که در افسون گل سرخ
                                                                                                      شناور باشیم !
نمیدونم ! شاید باید به خصلت های بشری ، کم حافظگی رو هم اضافه کنیم! بعضیا میگن خوبه ، بعضیا میگن بده ! یه خصلت تو آدما که هم خوبه هم بده، جمع اضداده ! شاهکاره ! شاید هم نه ! اینکه هست یا نیست نمیدانم !
       غرض ز مسجد و میخانه ام وصال شماست 
                                جز این خیال ندارم ، خدا گواه من است 
                                                       از آن زمان که بر این آستان نهادم روی
                                                                            فراز مسند خورشید تکیه گاه من است

تولدی دیگر .... !

اگر عاشق کشی رسم و مرام خوب رویان است
                                                    بکش ما را بکش ما را که دائم عید قربان است
                                                                                 که دائم عید قربان است 
همه چیز از یک نگاه شروع شد .....
سراسر وجود آدم ها پر است از نیاز ها و وابستگیها که جدا شدن از اونها مثل جداشدن خون از اکسیژنه! یعنی پایان ، یعنی تمام !اما باور داشتن به اینکه ما نیازیم و سراسر وابستگی تازه آدم ها رو میرسونه به نقطه ی صفر ! بحث ، بحث امید و نا امیدی نیست ، بحث ، بحث نجواهای یه دل بیدار شده تو ظلمات شب بدون ماهه ! اگر فضا رو در ذهنت  تصویر سازی کنی خوب میفهمی که چی میخوام بگم ! دل ......
با عشق زنده است !
با عشق در پرواز است !
با عشق عین نیاز ها است !
با عشق عین وابستگی هاست !
با عشق در اوج غرور و لذت ها ست !
با عشق همچون موج زنده به آرام نگرفتن است !
با عشق فواره ای رو به آسمان هابرای فرود ها ست ! اما
      این دل صنوبری با نفرت نه زنده است ، نه در پرواز ، نه وابسته ، نه در اوج غرور و نه موج !
درس عبرت کردن بی نهایت دلی که در اوج بودن و با تلنگری فرو ریختن همین بس که خلاصه کنم و بگویم :
                 من از سمت سپاه عشق بازان آمدم سویت 
                                                                     که بنویسم
                                                                           خجالت میکشد ماه از گل رویت

خداحافظی ....... !

   چو بشنوی سخن اهل دل مگو که خطاست 
                          سخن شناس نه ای جان من خطا اینجاست 
                                                   سرم به دنیی و عقبی فرو نمی آید
                                                                      تبارک الله از این فتنه ها که در سر ماست 
خداحافظ همه ... !
همیشه وقتی که یه نفر از چند نفر یا چند نفر از یه نفر میخواد یا میخوان جدا بشن آخرین جمله ای که بر سر زبونشون میاد یه عبارت تلخ و سنگینه ! خیلی ها  گفتن این عبارت رو از خوردن زهر هم تلخ تر میدونن و بعضی ها هم گفتن این حرف و از عسل هم شیرین تر فرض میکنن ! عده ای موقعی که میخوان به زبون بیارنش بغض امونشون رو میبره و عده ای هم وقتی میخوان بیانش کنن از فرط خوشحالی نمیدونن چطوری زودتر بیانش کنن! یه سری موقعی که میخوان بیان کنن انگاری یه باره تمام غم دنیا رو رو شونشون خالی میکنن و یه سری هم وقتی میخوان بیانش کنن انگاری یه کوله باری از مصیبت رو از رو دوششون بر میدارن ! آره ! اون عبارت چیزی نیست ،‌ جز ( خداحافظی ) ی ..... ! 
یه نفر از چند نفر !
یه نفر از یه دنیا محبت !
یه نفر از تمام خوشی ها !
یه نفر از تمام زیبایی ها و خوبیها!
یه نفر از عشقی که به خیالش زنده بوده !
یه نفر از دلبستگی هایی که تمام توانش بودن !
یه نفر از تمام چشم هایی که مدت ها باهاشون زندگی کرده !
یه نفر از تمام مهر های گرم  و سازش هایی که مدت ها تحملش کردن !
یه نفر از تمام دنیای عاشقانه ای که با وجودش تو اون زندگی کرده و صفا کرده ! و
                  یه نفر از تمام عشق ها ، نیازها ، بودها ، دل ها، چشم ها و محبت ها ! 
و این نه یک پایان غم انگیز ، که هم یک پایان غم انگیز و یا شروعی شور انگیز خواهد بود ! آدم ها هر از چند گاهی که نیاز پیدا میکنن به سفر برن تا خودشون رو بشناسن اولین کاری که میکنن این که تمام متعلقاتشون رو میبندن و تو صندوقچه ی اسرارشون میذارن ! این حرف ، حرف دله ! نه حرف عقل ! چرا ؟! نمی دونم !اما همینقدر میدونم که خیلی سخته ! خیلی !
         دراندرون من خسته دل ندانم کیست
                               که من خموشم و او در فغان و در غوغاست
                                                     دلم زپرده برون شد کجایی ای مطرب
                                                                      بنال هان که از پرده کار ما بیرون است

وابستگی استقلال ..... !

بس تجربه کردیم در این دیر مکافات
                            با درد کشان هر که در افتاد بر افتاد
                                                   گر جان بدهد سنگ سیه ، لعل نگردد
                                                                         با طینت اصلی چه کند ، بد گهر افتاد
هر بار که معنی استقلال و وابستگی تو ذهن ها مرور میشه اولین چیزی که علامت سوال میشه این که میشه یه استقلال وابسته بشه یا اینکه یه وابسته استقلال پیدا کنه ؟! 
وقتی که می پرسی جالبه ! می بینی که همه در کلام با یه ژستی منحصر به فرد خودشون رو مستقل میدونن از همه چیز و همه کس و همه جا ! وقتی که خوب نگاه می کنی هر کی خودش رو بیشتر مستقل میدونه وابسته تره ! نمیدونم این چجور قانونیه که هر کی بیشتر ادعا میکنه طبلش خالی تره ؟!‌ آخه استقلال بهایی داره که هر کسی از عهده ی پرداختش بر نمیاد، شرایطی داره که هر کسی نمیتونه توش دوام بیاره،استقلال .......
میتونه موضوع استقلال یه عاشق از عشقش یاشه!
میتونه موضوع استقلال یه معشوق از عشق تحمیل شده باشه !
میتونه موضوع استقلال یه روح از تمام قید و بند های جسمی و فیزیکی باشه!
میتونه موضوع استقلال یه جریان سیال از تمام سکون ها ودید های حرکتی رایج باشه!
میتونه موضوع استقلال یه قلب از دل از عقل و تمام باید ها و نباید های عقلانی روزمره باشه !
میتونه موضوع استقلال یه آدم از تمام زرق و برق های غلط انداز و دهن پر کن برای دمی خوش بودن باشه! و
                          میتونه موضوع استقلال یه مستقل از وابسته ها باشه !
آره ! این ها همه استقلال هایی که میشه داشت و دم نزد و میشه نداشت و مدام ازشون دم زد. آدم ها خیلی وقت ها نمی فهمن حرف زدن از استقلال نداشته عین دیکته ایه که براشون خونده میشه و خونده شدن هر دیکته هم وابسته به حضور یه معلم و یه کتابه ! کتابی که خط به خطش نقشی از وابستگی هاست ! وابستکی به عقل ، به عشق ، به زمان ، به انسان ، به مکان و به خیلی چیز های دیگه !
حالا وقتی آدم اینا رو میبینه ، وقتی یکی میاد میگه من اصلاْ وابسته نیستم آدم خندش میگیره به اینهمه جهالت آگاهانه ! چون اگر به هیچی وابسته نباشه حداقل به خیال پردازیهای خودش برای نشون دادن استقلالش وابسته است .!
       پیرانه سرم عشق جوانی به سرم افتاد
                                 وان راز که در دل بنهفتم به در افتاد
                                                       از راه نظر مرغ دلم گشت هواگیر
                                                                        ای دیده نظر کن که به دام که در افتاد

مدعیانی پر ادعا........ !

خیال روی تو در هر طریق همره ماست
                             نسیم موی تو پیوند جان آگه ماست
                                                     به رغم مدعیانی که منع عشق کنند
                                                                                 جمال چهره تو حجت موجه ماست
یه روز یکی با عصبانیت گفت : 
اگر مدعی عشقی ، اگه مردی ، اگه راست می گی و عرضه داری تا آخرش وایسا! 
هر چیزی تو این دنیا برای خودش یه مدعی داره ! بعضی وقت ها میشه که یه مسئله چندین مدعی داره ! مثل علم ، که هر کی یخورده کتاب میخونه سریع مدعی عالم بودن میشه ، مثل برنامه ریز بودن که هر کی چهار تا کتاب برنامه ریزی میخونه ادعای برنامه ریزیش همه رو می کشه!اما این ادعاها رو در بدترین شرایط هم میشه یجوری جمع و جورش کرد که گندش در نیاد که کسی نفهمه طرف چیزی بلد نیست ، اما ، اما تو این عالم به این بزرگی فقط یه چیزه که هر چی هم سعی کنی نمیتونی عدم آگاهی از اون رو بپوشونی و اون هم یه واژه ی مقدسه با نام « عشق » ! اما چطوری ! مدعی عشق .......  
اول باید روح باشه نه جسم !
دوم باید عاشق باشه نه معشوق !
سوم باید معشوق رو به خوبی درک کنه !
چهارم باید ذوب در عشقی بشه که خودش آفریده!
پنجم  باید بدونه حد فاصل عاشق و معشوق یه خط باریکه !
ششم باید بتونه در یک آن از همه چیزش برای همیشه چشم بپوشه! و
       در نهایت باید مدعی و مالک عشقی باشه که خلق کرده نه معشوقی که بدست آورده !! 
تازه بعد از این حرفا میتونه بگه من مدعی نظریم ! چون تا عمل هنوز خیلی راه داره ! برای همینه که همه ادعای عاشق بودن و دارن اما پاش که میرسه برای اثبات ادعاهاشون نه کتاب ها به درد میخورن نه گفته ها و نه شنیده ها! چون این درس تنها کتابیه که حل المسائلش رو نمیشه تو بازار زندگی پیدا کرد! ولی ، هر قانونی استثناء هم داره . باید گشت و پیدا کرد.
سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت
                              آتشی بود در این خانه که کاشانه بسوخت 
                                                        تنم از واسطه دوری دلبر بگداخت 
                                                                              جانم از آتش مهر رخ جانانه بسوخت

تمنای وصال ........... !

     شنیده ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت
                               فراق یار نه آن می کند که بتوان گفت
                                                      حدیث هول قیامت که گفت واعظ شهر
                                                                           کنایتی است که از روزگار هجران گفت
شنیدم که یه بار یکی گفت :
برای عشق همیشه مبارزه کن ، اما هیچوفت عشق رو گدایی نکن ! 
جمله ی قشنگیه ! اما به دست آوردن یکی از هزاران نعمت این دنیا که ¤ عشق ¤ باشه گدایی کردن و مبارزه کردن چه معنایی داره ؟! چون برای هر کی مبارزه کردن و گدایی کردن معنای خاصی میده .برای یکی گدایی کردن عین مبارزه کردن و برای یکی دیکه برعکس !ولی ....
گدایی کردن یعنی تمنا برای کسب  !
مبارزه کردن یعنی تلاش وافر برای کسب!
گدایی کردن یعنی اظهار عجز و ناتوانی آدم !
مبارزه کردن یعنی اعلام وجود توانایی و بودن ها !
گدایی کردن یعنی خار شدن پیش هر کی که هست !
مبارزه کردن یعنی روئیدن تو زمینی که خودت شروع کننده ای !
گدایی کردن یعنی افتادن از اریکه ی غرور و نهایتاْ جاری شدن تو خاک !
مبارزه کردن یعنی سوار شدن بر بال غرور و جاری شدن تو پیروزی ها و شکست ها! و
                       گدایی کردن یعنی انتخاب شدن برای گدایی کردن !   و
                       مبارزه کردن یعنی انتخاب کردن ها برای مبارزه کردن !
شاید عشق ، این تنها واژه ی آشنا در عین غریب بودن ، تنها موردی باشه که گدایی کردن و مبارزه کردن تو زمینش اینقدر با هم متفاوتن ! شاید تنها واژه ای است که گدایی کردن و مبارزه کردن برای بدست آوردنش تا آخرین مرحله با هم برابرند! شاید آخرین واژه ای است که قبل از عروج یکبار دیگر آدم ها باید تکرارش کنن! اما چطوری ؟! نمی دونم .... !  
         شربتی از لب لعلش نچشیدم و برفت
                              روی مه پیکر او سیر ندیدم و برفت
                                                گویی از صحبت ما نیک به تنگ آمده بود
                                                                    بار بر بست و به گردش نرسیدیم و برفت