هستی ، نیستم ! نیستی ، هستم ......... !

فغان کاین لولیان شوخ شیرین کار شهر آشوب
                         چنان بردند صبر از دل چون ترکان خوان یغما را
                                              ز عشق ناتمام ما جمال یار مستغنی است
                                                                 به آب و رنگ و خال و خط چه حاجت روی زیبا را
 شنیدم که یکی میگفت : اگر دلت گرفته گریه کن، سبک میشی!
وقتی که همه تو این دنیای دنبال یه خلوتگاه میگردن تا سخت ترین لحظات پشت سر گذاشتشون رو با چند ساعت تنهایی عوض کنن ، وقتی که تو این دنیا محبت خریده میشه و عاطفه فروخته میشه  ، وقتی که تو این دنیا عشق با کاغذ عوض میشه  دیگه کسی نمیتونه بگه که تو این زمونه ........
نگاه ، یه رازه !
نگاه ، حیات مجدده !
نگاه ، التماس چشمای عاشقه !
نگاه ، دل بیقرار اما پر احساس معشوقه !
نگاه ، ساحل آرامش بعد از طوفان روح و دله !
نگاه ، تنها شاهد لحظات تنهایی و خلوت های قلبه !
نگاه ، دل ساحر افسونگر بی ریا و معصومانه ی فکرهاست !
نگاه ، صدای پخش نشده تمام ضرب آهنگ های بازگو نشده دله ! و
                   نگاه ، مقدس ترین جریان رفت و برگشت بی کلام تمام احساس بشریته ‌!
آره ! خیلی وقت ها دیگه نمیشه اینا رو گفت ، دیگه نمیشه اینا رو به زبون آورد ، حتی قلم هم به خاطر شرمندگیش ناتوان از نوشتن میشه ! خیلی وقت ها فکر هم از سر شرمندگی تولیدی نداره ! اینهمه شرمندگی ، این همه خجالت از نگاه فقط بخاطر یه جوابه که نه قلم و نه فکر و نه هیچ ساخته بشری وقتی که یه چشم به یه نگاه دیگه میگه من بودم ولی تو نه !  نمیتونن بدن ! چه لحظه سختیه زمانی که نگاه ها شرمنده ی هم میشن !
             اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل ما را
                                     به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را
                                                            بده ساقی می باقی که در جنت نخواهی یافت
                                                                                           کنار آب رکناباد و گلگشت مصلی را