خودنویس

... خودنویس یعنی دنیای واقعی فردا با بودن در مجاز امروز به شرط آنکه واقعی بمانی....

خودنویس

... خودنویس یعنی دنیای واقعی فردا با بودن در مجاز امروز به شرط آنکه واقعی بمانی....

۱۰۰۱شب ـ ۳۸

در نظر بازی ما ، بی خبران حیرانند 
               من چنینم که نمودم ، دگر ایشان دانند 
                                       عاقلان نقطه پرگار وجودند ولی 
                                                   عشق داند که در این دایره سرگردانند

سلام کرد و به گرمی پرسید: دو دو تا چند تا می شه؟!

حساب و کتاب کردن تو زندگی آدم های امروزی یه اصلی شده که اگر کسی نخواد توجهی بهش بکنه شاید خیلی نتونه دووم بیاره! جواب سلامش و دادم گفتم : حالا برس بعد بپرس! با شور و حرارت اومد طرفم و گفت : ولش کن جواب و بگو! سوالش تکراری بود خیلی ها هر روز این سوال یا شبیهش و از من می پرسن . دستی به سرم کشیدم و گفتم شاید بشه خیلی ! خنده ای کرد و گفت : غلط! لبخندی زدم وگفتم : دو دو تا خیلیه ها ! می خواستم جوابش و متفاوت داده باشم تا راضی بشه!اومد طرفم و گفت : خیلی مثلا چقدر ....

یک بحرسرشک بودم و عمری سوز  
                      افسرده و پیر می شدم روز به روز 
                                        با خیل عاشقان چو همرزم شدم 
                                                      سوزم:همه ساز گشت و شامم
همه روز

گفتم: خیلی چقدر نداره ! خیلی خیلیه دیگه! یه تعداد غیر قابل شمارش! اصلا همه چیز می تونه نسبی باشه! می تونه بر اساس دریافت ذهنی ما از یه سری قواعد از پیش تعیین شده باشه!

                                                       آمد ، به طعنه کرد سلامی و گفت : مرد
                           گفتم : که ؟ گفت:آنکه دلت را به من سپرد 
          وانگه گشود سینه و دیدم که اشک عجز 
  فانوس عشق من،به کف نور،
می سپرد  

رفت عقب تر و پرسید: تو خودت فهمیدی چی گفتی؟! با لبخند گفتم : شاید آره! دستاش و به هم مالید وگفت: جوابش خیلی ساده است ! جدی پرسیدم : چند تا میشه ؟! لبخند نرمی زد و گفت : هر چند تا که تو بخوای!دو دو تا همون می شه ! سرم و بالا گرفتم و نفس عمیقی کشیدم و گفتم: دو دو تای من برای تو با دو دو تای دیگران برای تو چقدر فرق می کنه؟! اومد جلوتر و گفت: به اندازه مقداری که از دو دو تا تو ذهنتون میاد! رفتم کنارش و دم گوشش گفتم: پس این و بدون که دو دو تای من هیچ وقت چهارتا نمی شه....

ای دل اندر بند زلفش از پریشانی منال 
                                                      مرغ زیرک چون بدام افتد تحمل بایدش

۱۰۰۱شب ـ ۳۷

مدامم مست میدارد نسیم جعد گیسویت
                خرابم میکند هر دم فریب چشم جادویت
                            من و باد صبا مسکین دو سرگردان بی حاصل
                                           من از افسون چشمت مست و او از بوی گیسویت

کمی برگ ها رو جابجا کرد و پرسید:چرا وقتی نمی تونی قول می دی؟

همیشه در عرصه زندگی آدم ها با قول و قرارهایی که می ذارن میخوان مستقیم یا غیر مستقیم بگن که ارزش اعتماد کردن بهشون و دارن حالا چه کم چه زیاد! هوای سرد و زیبایی بود .رفتم نزدیک و گفتم: چه قولی ؟! به درخت تکیه ای داد و گفت : نمی خوای بگی که یادت نیست ! کمی فکر کردم ،قول زیاد داده بودم کدومش و می گفت نمی دونم! ادامه داد: یادت رفته مگه قول ندادی که انتخاب کنی یا من یا ... ! حرفش و قطع کردم راست می گفت .گفتم: چرا چرا من هنوز سر حرفم هستم! سرش و گرفت بالا و گفت : تو هم مثل این درخت دروغ می گی...

                                                                     دانی که چنگ و عود چه تقریر می‌کنند

                                                                پنهان خورید باده که تعزیر می‌کنند

                                                  ناموس عشق و رونق عشاق می‌برند

                                          عیب جوان و سرزنش پیر می‌کنند

                                جزقلب تیره هیچ نشد حاصل وهنوز

                      باطل در این خیال که اکسیر می‌کنند

            گویند رمز عشق مگویید و مشنوید

مشکل حکایتیست که تقریر می‌کنند

کمی خودم و عصبی نشون دادم و گفتم: تند نرو . من هیچ دروغی به تو نگفتم! مطمئنم که سوء تفاهمی شده! من هیچ نیازی به دورغ گفتن ندارم! هیچ احتیاجی....

تشویش وقت پیرمغان می‌دهند باز

      این سالکان نگر که چه با پیر می‌کنند

           صد ملک دل به نیم نظرمی‌توان خرید

                   خوبان در این معامله تقصیر می‌کنند

                          قومی به جدو جهد نهادندوصل دوست

                                       قومی دگر حواله به تقدیر می‌کنند

                                             فی الجمله اعتماد مکن بر ثبات دهر

                                                        کاین کارخانه‌ایست که تغییر می‌کنند

کمی جدی تر ادامه دادم: قول من هنوز سر جاش باقیه! از درخت جدا شد اومد جلو و گفت: من می دونم تو هم می دونی که هم زیر قولت زدی هم داری به من دروغ می گی ! هوارو سرد تر حس کردم .نگاهی بهش کردم و گفتم : از کجا اینقدر مطمئنی؟!‌ اومد جلوتر و گفت: حس این که داری دلت و تقسیم می کنی کار سختی نیست! حس این که نگاهت حکایت از شکستن قولت میده هم کار سختی نیست! حس این هم که دو زمانه شدی اصلا کار سختی نیست! حالا دیدی !شاید راست می گفت شاید هم می خواست من و امتحان کنه!ولی فرصت خوبی برای من شد.رفتم کنار گوشش و آروم گفتم من به تو قول دادم که همیشه یادت باشم اما قول ندادم که همیشه باتو باشم!بهت قول دادم در خاطرم باشی ولی قول ندادم که سر زبونم باشی! از کنارش گذشتم و با صدای بلند گفتم:این یعنی یه خاطره زیبا نه عشق جاودان....

سود و زیان و مایه چو خواهد شدن ز دست

                                                        از بهر این معامله غمگین مباش و شاد