فاصله های غریبانه ....... !

درویش مکن ناله ز شمشیر احبا
                         کاین طایفه از کشته ستانند غرامت 
                                                  در خرقه زن آتش که خم ابروی ساقی
                                                                           بر می شکند گوشه محراب امامت
فاصله ی میون آدم ها همیشه یه مشکلی بوده که این آدم با این همه ادعایی که داره نتونسته حلش کنه ! اگر بشینیم مشکل های این موجود دو پا رو لیست کنیم قسمت اعظم این شماره ها رو فاصله هان که تشکیل میدن . همه این و تجربه کردن .همه ! حالا این فاصله ...  
میتونه فاصله دو تا دل پاک با هم باشه !
میتونه فاصله دو تا روح تو بی سامانی روزگار باشه !
میتونه فاصله دو تا جسم خاکی تو جاده زندگی این روزی باشه !
میتونه فاصله دو تا چشم معصوم و ملتمس به یه نگاه پاک تو زندگی باشه !
میتونه فاصله دو تا قلب تو یه سینه اما جدا از همدیگه در سراسر یه زندگی باشه ! و
میتونه فاصله دو تا فکر در عین نزدیکی به یکدیگه و دو تا سیستم آگاهی از اوضاع اطراف باشه!
خلاصه اینکه این فاصله ها تازه شروع جدایی هاست و جدایی ها خودش سر آغاز ایجاد فاصله های بیشتر که اگر بخواهیم فقط بشمریمشون میشه مثنوی هفتاد من اون هم تازه برای مقدمه ! 
آدما همیشه تو زندگی تا وقتی که مشغولن خوشن اما وای به روزی این خوشی ها تو فاصله ی بین فاصله ها گم بشن . دمار از روزگار آدما در میارن ! اینجاست که تازه یادمون می افته فاصله ها موقعی که زیاد میشن آدم ها رو به آخر خط می رسونه ! و دیگه هیچ دارویی نمیتونه این تورم ناخواسته اما هوشیارانه رو التیام ببخشه !
 فریاد که از شش جهتم راه ببستند 
                       آن خال و خط و زلف و رخ و عارض و قامت 
                                                 امروز که در دست توام رحمتی کن 
                                                                   فردا که شدم خاک چه سود اشک ندامت  

نیم نگاه ...... !

خرم آن روز کزین منزل ویران بروم 
                       راحت جان طلبم وز پی جانان بروم 
                                                 دلم از وحشت زندان سکندر بگرفت 
                                                                      رخت بر بندم و تا ملک سلیمان بروم
همیشه آهنگ های تند و ریتم های سریع نشانه ی ظهور و بروز یه هیجانه که خواسته یا نا خواسته پیدا شده ! همیشه یه حرکت فرقی نمی کنه رو به بالا یا رو به پایین باشه ، به نام حرکتی که نام گرفته و به سوگندی که با نام حرکت خورده حتی اگر به آخر خط هم نرسه ! به عنوان یه اثر و یه حرکت ثبت خواهد شد .حالا این حرکت میتونه :
حرکت یه عاشق به سمت  معشوق باشه !
حرکت یه گل آفتابگردون به سمت خورشید باشه !
حرکت یه تشنه از گرمای روزگار به سوی آب خنک باشه !
حرکت یه عقاب به سوی یه کبوتر برای شکار اون تو آسمون باشه !
حرکت یه  پاک کن رو صفحه نقاشی برای پاک کردن سیاهی صفحه باشه !
حرکت یه گل رونده و پیچک رو دیوار خونه همسایه برای سبز کردن اون دیوار باشه !
حرکت یه دل خسته با یه دنیا آرزو به سمت یه روح آرمانی برای التیام دردهاش باشه ! و
حرکت یه آدم از نقطه صفر برای رسیدن به بینهایت برای اثبات سهم عشق و روح از زندگی باشه!
 و این حرکت ها رمز ابقا و بقای آدم هاست . حالا اینکه کی ، کجا ، چطوری ، برای چی و با کی حرکت میکنه امری است که برمیگرده به سهم العشق آدم ها از این روزگار ، برمیگرده به توانایی آدم ها در حرکت کردن ! اما .. اما .. به یه چیز دیگه هم برمیگرده ! که خیلی آدم ها گرفتارشن !
خیلی از آدم ها سهم العشقشون از حرکت فقط ریا و ناجوانمردی در حرکته !  یه درخت که بنا به ذات طبیعیش قدش بلند تره هیچوقت نمیذاره یه گل آفتابگردون به اندازه خودش از گرمای خورشیدی که حقشه استفاده کنه .چرا  !
چون فقط درخت از گل بلندتره ! اما درختای بلند یه چیز و فراموش کردن ! فراموش کردن که رهگذرهای باغ زندگی از رو زمین حرکت میکنن .همه اول گل آفتابگردون و می بینن بعد سرشون و خم میکنن و به درخت نگاهی میندازن ! یادشون رفته که این رهگذرها در مقابل گل آفتابگردون میشینن و نوازش می کنن و احترام میذارن اما در مقابل درخت می ایستن و ابروهاشون و جمع میکنن.!
                 نذر کردم گر ازین غم بدر آیم روزی
                                                       تا در میکده شادان و غزلخوان بدوم  

باز هم شکست ..... !

مرا عهدی است با جانان که تا جان در بدن دارم 
                           هواداران کویش را چو جان خویش دارم 
                                               صفای خلوت خاطر از آن شمع چو گل جویم 
                                                                  فروغ چشم و نور دل از آن ماه ختن دارم         
در اون روزگارانی که همه چیز رنگ و بوی صداقت و یکرنگی داشت ، در اون روزگارانی که همه چیز رنگ و بوی صفا و صمیمیت داشت ، هیچکس یادش نمی رفت یا بهتر بگم همه مطمئن بودن که هیچ وقت نمی شه نور رو  شکست و تو پستوی خونه ها یا آب انبار ها مخفی کرد .هیچکس نمی گفت من نور رو خاموش کردم چون نور مقدس بود ، چون نور آرام بخش بود ، چون نور راهنما بود. اما حالا چی ؟! اون وقت ها همه از نور یه تعریف واحد داشتن و همه هم قبول داشتن  . اما حالا چی ؟! حالا ، حالایی که ادعاها گوش فلک رو کر کرده .....
یکی می گه من خودم نورم !
یکی می گه من نور رو می شکنم!
یکی می گه من نور رو میتونم پنهان کنم!
یکی می گه اصلاْ نوری تو این دنیا وجود نداره !
یکی می گه نور همون خواب و بیداره سیاه و سفید!
یکی می گه نور چیه ؟ نکنه همون لامپ ساخته بشره !
یکی می گه این منم که خود م نور رو ساختم و صاحبشم !
یکی می گه نور همون دشمن ماست که ما رو هی نشون میده !
خلاصه هر کی دیگه یه تعریفی از نور برای خودش پیدا کرده ! هر کی دیگه خودش و یه پا نور میدونه ! ببین حالا تو این زمانه  که هر کی برای اینکه خودش رو نور و حق معرفی کنه مجبوره نور رو تو پستوی خونش زندانی کنه ! چطوری آدم باید حرکت کنه! اگر بهشون بگی که اشتباه میکنن که در حکم کافری ،‌اگر هم نگی که آدم مگه چقدر تحمل داره اینهمه نور کشی رو ببینه؟!
آخه یکی پیدا نمیشه به این نور کش های بی معرفت بگه کی میخواید دست از این کاراتون بردارید ؟!‌ نمی دونم ! شاید ما خیلی از زمانه عقبیم و نمی فهمیم تا نور نکشی به جایی نمی رسی! تا نور رو انکار نکنی بزرگ نمی شی ! تا نور رو تاریک نکنی روشن نمی شی! 
اما یه چیز و می دونم ! نور توی پستوها مثل خورشید پشت ابره ! کسی نمی تونه تا ابد اون رو تو صندوقچه ی خونش زندانی کنه ! هیچکس نمی تونه!  
                    الا ای پیر فرزانه مکن منعم ز میخانه
                                                که من در ترک میخانه دلی پیمان شکن دارم

رازی است میان ما......

من از بازوی خود دارم بسی شکر
                                    که زور مردم آزاری ندارم
                                                     زدست کوته خود  زیر  بارم
                                                                            که از بالا بلندان شرمسارم
کشیدن درد هایی که همه اسمش رو میذارن تقدیر زمانه و رویدادهای روزانه بعضی وقت ها اینقدر لذتبخش میشه که آدم واقعاْ می مونه ! می مونه آخه یعنی چی؟! مگه میشه تحمل رنج و درد هم لذتبخش باشه ؟! اون وقت همه میگن یا طرف مجنون شده یا خوشی زده زیر  دلش !
اما کسی نمی دونه که هر عشقی سه ضلع داره !ضلع عاشق ، ضلع معشوق و ضلع عشق !
همه وقتی تو این مثلث گیر میکنن خوب ادای گرفتار ها رو در میارن اما وقتی پای رنج کشیدن و تحمل مشقت هاش میرسه دیدنی هستند.اما همیشه تو این راه ها چند تا مسئله ثابته که اگر زمین و زمان به هم بریزه اینها تغییر نمی کنن...
همیشه عاشق بودن خیلی سخت تر از معشوق بودنه!
همیشه عاشق منصف بودن سخت تر از عاشق ساده بودنه !
همیشه عاشق معشوق بودن سخت تر از عاشق بازاری بودنه !
همیشه عاشق نیکی ها بودن سخت تر از عاشق خال گونه بودنه !
همیشه عاشق روحی بالا بودن سخت تر از عاشق جسم رعنا بودنه !
همیشه عاشق اعتماد به خود بودن سخت تر از عاشق نگاه دیگران بودنه! و
همیشه عاشق خوب بودن های موجودسخت تر از عاشق تنهایی های این روزگار بودنه!
چون همیشه خوب بودن خیلی سخت تر از بد بودنه ! اما این حرف ها همیشه برای یادآوری لحظات تنهایی و گریه های درونی و کتاب های رمان درام بوده وقتی که میاییم تو جامعه واقعی می بینیم همه ی اینهایی که پاک ترین واژه های یه ذهن بیدارن فقط حربه ای برای سرکار گذاشتن و پله ی ترقی کردن مردمن نه چیز دیگه ای ! آه ! و افسوس به حال این همه نیرنگ و بی همتی ! نمی دونم شاید باید اینجوری بود تا باشی!
                     مگر زنجیر موئی گیـــردم دست
                                                      و گر نه سر به شیدایــی برآرم    

عشق نور......!

سال ها دل طلب جام جم از ما میکرد
                       وانچه خود داشت ز بیگانه تمنا میکرد
                                               گوهری کز صدف کون و مکان بیرون است 
                                                                         طلب از گمشدگان لب دریا می کرد
همیشه وقتی که آدم ها دارن با سرعت هر چه تمام تر جاده زندگی رو طی می کنند خیلی هنر کنن و خیلی حساب و کتاب سرشون بشه مدام یه کاری می کنن که اگر سودی نداره کاراشون لااقل ضرر ندن . اما نمی دونم چطوری میشه که همیشه آدم هایی که حسابگر ترن بیشتر تو زندگی ضرر میدن ؟! همیشه بیشتر از اینکه سود کنن ترازشون منفی میشه ؟!
همیشه دقت کنید همه میگن خورشید چقدر خوبه ! خورشید چقدر فایده داره ! اما همیشه :
در مقابل نور خورشید در برابر چشمامون محافظ میذاریم !
در مقابل نور خورشید رومون رو بر میگردونیم و آفتا بگیر میذاریم!
در مقابل نور خورشید ابروهامون و پایین میاریم و رو پیشونیمون چروک میندازیم!
در مقابل نور خورشید عرق می کنیم و با دستمون یه سایه بزرگ رو چشامون درست میکنیم !
همیشه اگر خورشید خوبه چرا اینقدر خواسته یا نا خواسته جلوش دست و پایزنیم ؟! سایه ایجاد می کنیم ! رومون رو بر میگردونیم و تمام پیشونیمون رو پر چروک می کنیم ؟! اگر نور خوبه چرا اینقدر حساب و کتاب می کنیم که چشممون رو نزنه ؟!‌ 
نمیدونم ! شاید دلیلش این که ما آدم ها همیشه عادت کردیم نور و خورشید و عشق به آزادگی رو با وجود تاریکی و ماه و درموندگی تعریف کنیم !خب این هم یه جور زندگیه !
                        میان مهربانان کی توان گفت 
                                            که یار ما چنین گفت و چنان گفت   

متن از شور پریشان شد و .......

سال ها پیروی مذهب رندان کردیم 
                   تا به فتوای خود حرص به زندان کردیم 
                                   ما به سر منزل عنقا نه به خود بردیم راه
                                                        اجر صبریست که در کلبـــه احزان کردیم
خوندن هر ترانه ای مقدمه ای میخواد و تدارک هر مقدمه ای خودش مستلزم یه سری آمادگی های خاص خودشه ! حالا فرض کنیم میخواهیم ترانه ای رو شروع به خوندن کنیم که قراره
خودمون بسراییم !
خودمون آهنگ بسازیم !
خودمون نت هاش و عوض کنیم !
خودمون تمام گروه کر رو مرتب بچینیم !
خودمون عشق به سراپرده یه نگاه رو معنا کنیم ! و
خودمون تا آخر این سرود را با تمام صدایمان بلند بخوانیم !
عشق به باورهایی که یه آدم داره با عشق به نشانه های یه ظهور بلند در آفاقی که اسمش رو گذاشتم ساحت دل ! بزگترین مرحله ی پرش دل برای ایمان آوردن به اون باور هاست .
هر روز که امید تازه ای برای حرکت زاده می شه ! هر روز که امید تازه ای برای یه حرکت تازه پیدا میشه ! اون روز روزی است که من اسمش رو می ذارم ، روز پیروزی ! یه زمانی میگن ۲۲ بهمن روز پیروزی ! اما شاید یه روزی بگن همه روزها روز پیروزی ! تاریخ قاضی عادلیه ! چون بزرگترین برگ برنده اش زمانه ! کارتی که هیچ انسانی نمی تونه تسخیرش کنه و تغییرش بده !
گر به دیوان غزل صدر نشینیم چه عجب
                                       سال ها بندگی صاحب دیوان کردیم !

بعد میگن چرا......؟

فکر بلبل همه آن است که گل شد یارش 
                           گل در اندیشه که چون  عشوه کند در کارش 
                                               دلربایی همه آن نیست عاشق بکشند
                                                               خواجه آن است که باشد غم خدمتکارش
میخوام بدونم آخه ما آدم ها نباید بیست و چهارساعت به خدا فقط بیست و چهار ساعت توانایی داشته باشیم رو حرفمون ، قولمون و عقیده ای که ابراز کردیم بمونیم ؟!
بعد میگن چرا آدم عصبانی میشه ؟!
آخه ببینم بازی خوردن و کولی دادن و ساده بودن و پیاده بودن نسبت به فضاهای موجود هم حدی داره ! اندازه ای داره !یعنی چی !
بابا به خدا  اینها همش سرکاریه ! آخه چرا اینقدر ما باید ساده باشیم که آب که چه عرض کنم ! سیلاب بریزم تو آسیاب دشمن های خودمون !
یه نگاه به وبلاگ ها ی دیگه بندازید ! همه شدن شرح واقعه ! همه شدن خبرگزاری !همه شدن راوی ! بابا لااقل یه تحلیل بدید ! که نگن همشون ......!
نمی دونم ! اینهمه جریانات تو این دنیا و تو این مملکت هستش ! همه گیر میدن به ولتاژ برق اون وقت ما نشستیم گیر دادیم به فتیله ی چراغ ادیسون بیچاره !
صحبت عافیت ار چه خوش  افتاد ای دل
                           جانب عشق عزیز است فرو مگذارش
                                               جای آن است که خون موج زند در دل لعل
                                                                     زین تغابن که خزف می شکند بازارش

اون لحظه هرگز یادم نمیره .......

خیلی سخته در میان جمع بودن 
                             ولی در گوشه ای آرام نشستن 
                                                     برای دیگران چون کوه بودن 
                                                                             ولی در چشم خود آرام شکستن
بعضی وقت ها آدم ها یه صحنه هایی می بینن که تو اون لحظه که گرمن خیلی متوجه تاثیراون صحنه بر ذهن و روحشون نمیشن،اما همین که چند ساعت از دیدنش می گذره وای !عین خوره تمام فایل های ذهن و پر می کنه و تا به طور کامل تو حافظه بایگانی نشه دست بر نمی داره .!حالا این تصویر میتونه هر چیزی باشه !
میتونه تصویر یه عشق پاک و بی ریا و منتظر رسیدن باشه !
میتونه تصویر یه دخترک پابرهنه تو خیابون های این شهر باشه !   
میتونه تصویر یه پیر مرد جارو به دست برای در آوردن یه لقمه نون باشه !
میتونه تصویر یه تابلوی زشت انسانی تو یه مملکت پاک سرشت و مقدس باشه !
میتونه تصویر یه مسجد خالی از جوون ها تو یه محله ی شلوغ و پر رفت و آمد باشه !
میتونه تصویر یه کلیسا با درهای باز و ظاهری آراسته اما سوت و کور تو وسط شهر باشه !
میتونه تصویر یه کبوتر تازه بالغ اما هراسان از پریدن از روی  شاخه یه درخت چنار بلند باشه!
و میتونه هزاران تصویری باشه که چشم ما  می بینه و بدون اینکه بخواهیم حفظش می کنه !
اما تو این میون میتونه یه تصویر دیگه هم باشه ! میتونه تصویر یه دریای آرام با ساحلی زیبا و 
موج هایی آراسته که نور خورشید و رقصان رقصان در خود حل می کنند باشه که مدام یه گردباد سیاه ، یه طوفان سنگین اون رو تهدید می کنه !
اون لحظه هرگز یادم نمی ره 
                           وقتی که دیدم این دل اسیره !
                                                 ای اولین عشق 
                                                            ای اولین یار 
                                                                   هرگز نمیشه 
                                                                          عشق تو پیدا !

ضربان شمارشگر نفسها.......

 هر دریچه ای که رو به شب گشودم
                                    فکر تنهایی چشمهای تو بودم
                                                                چشم من همیشه دنبال تو بوده
                                                                                        همه ترانه هام مال تو بوده
                                                                                       همه جاده های دنیا رو دویدم
                                                               در سفر هام به صدای تو رسیدم
                          به هر کجا که رفتم و هر جا که دیدم
همه دنیا رو با چشم تو دیدم
دیدن و شنیدن تمام لحظه های بی باکی و بی پروایی آدم ها چه توسط خودشون و چه توسط دیگران به قدری زیباست که زیبایش را با هیچ واحد پول رایج در دنیا نمی شه قیمت گذاری کرد!
رسیدن به لحظه های بی باکی و بی پروایی آدم ها یی که انگشت شمار اما مشخصند به قدری به آدم ها آرامش میده که هیچ غروب آفتابب در هوای شرجی هیچ ساحلی نمیتونه جایگرین اون بشه !پس چرا  ! چرا اینقدر زیبایی و آرامش فدای یه میز و صندلی یه مشت القاب من در آوردی میشه !

ـ همیشه بزگترین استادم یعنی تجربه در گوشم زمزمه میکنه که هیچ وقت کارهای بزرگ رو نباید دست آدم های قد کوتاه سپرد!
ـ همیشه بزرگترین راهنمایم یعنی عقلم در گوشم زمزمه میکنه که هیچ وقت فکرت را به بهای اندک به آدم های کم بهای یر بها نما نفروش ! و
ـ همیشه بزرگترین منجی ام یعنی قلبم در گوشم زمزمه میکند که :نو زنده به آنی که آرام نگیری ! موجی که آسودگی تو عدم توست !
جمع تجربه و عقل و قلب میشه انسانی که ورد زبونش فقط یه بیته !
کار ما نیست شناسایی راز گل سرخ !
مار ما شاید این است که
میان گل نیلوفر و قرن
پی آواز حقیقت
                     بدویم !       

رسمی خوشایند.....

هر کجا هستم ، باشم 
                    آسمان مال من است 
                                      پنجره ، فکر ، هوا ، عشق ، زمین ، مال من است 
                                      چه اهمیت دارد!
                                                            گاه اگر میرویند 
                                                                      قارچ های غربت !؟  
خسته شدن ازهمه کارهایی که شب و روز به حکم جبر طبیعت بودنشون به آدما تحمیل میکنن، یعنی خسته شدن از روحیه ی تکراری ای که ما ها بهش عادت کردیم !                         
یعنی خسته شدن از گردش دوار و بی نتیجه ای که اسمش و گذاشتیم زندگی !
یعنی خسته شدن از تمام دریچه هایی که به روی شب فکرمان در روز گشوده می شود!
یعنی خسته شدن از ترانه هایی که بارها و بارها در گوشمان زمزمه می کنند و چه بی حاصل !
حال اگر بخوای بگی من هستم ، من فارغ از این دور هستم ، من بیدار زمان هستم ، و من هستم و هستم / تا ثابت کنم این طبیعت هست اما نه من برای او که او در خدمت ما ،باید بدونیم که :
زندگی رسم خوشایندی است 
         زندگی بال و پری دارد با وسعت مرگ !
                             پرشی دارد اندازه ی عشق !
                                      زندگی چیزی نیست که لب طاقچه ی عادت از یاد من و تو        
                                                                                                                   برود!