فاصله های غریبانه ....... !

درویش مکن ناله ز شمشیر احبا
                         کاین طایفه از کشته ستانند غرامت 
                                                  در خرقه زن آتش که خم ابروی ساقی
                                                                           بر می شکند گوشه محراب امامت
فاصله ی میون آدم ها همیشه یه مشکلی بوده که این آدم با این همه ادعایی که داره نتونسته حلش کنه ! اگر بشینیم مشکل های این موجود دو پا رو لیست کنیم قسمت اعظم این شماره ها رو فاصله هان که تشکیل میدن . همه این و تجربه کردن .همه ! حالا این فاصله ...  
میتونه فاصله دو تا دل پاک با هم باشه !
میتونه فاصله دو تا روح تو بی سامانی روزگار باشه !
میتونه فاصله دو تا جسم خاکی تو جاده زندگی این روزی باشه !
میتونه فاصله دو تا چشم معصوم و ملتمس به یه نگاه پاک تو زندگی باشه !
میتونه فاصله دو تا قلب تو یه سینه اما جدا از همدیگه در سراسر یه زندگی باشه ! و
میتونه فاصله دو تا فکر در عین نزدیکی به یکدیگه و دو تا سیستم آگاهی از اوضاع اطراف باشه!
خلاصه اینکه این فاصله ها تازه شروع جدایی هاست و جدایی ها خودش سر آغاز ایجاد فاصله های بیشتر که اگر بخواهیم فقط بشمریمشون میشه مثنوی هفتاد من اون هم تازه برای مقدمه ! 
آدما همیشه تو زندگی تا وقتی که مشغولن خوشن اما وای به روزی این خوشی ها تو فاصله ی بین فاصله ها گم بشن . دمار از روزگار آدما در میارن ! اینجاست که تازه یادمون می افته فاصله ها موقعی که زیاد میشن آدم ها رو به آخر خط می رسونه ! و دیگه هیچ دارویی نمیتونه این تورم ناخواسته اما هوشیارانه رو التیام ببخشه !
 فریاد که از شش جهتم راه ببستند 
                       آن خال و خط و زلف و رخ و عارض و قامت 
                                                 امروز که در دست توام رحمتی کن 
                                                                   فردا که شدم خاک چه سود اشک ندامت