شریک شدی .......

هر آنکو خاطر مجموع و یار نازنین دارد
                   سعادت همدم او گشت و دولت همنشین دارد
                                           حریم عشق را درگه ٬ بسی بالاتر از عقلست
                                                             کسی آن آستان بوسد که جان در آستین دارد
همه میگن اگر شریک خوب بود ٬ خدا برای خودش شریک می گرفت! 
دنیای ما ٬ دنیای عجیبی شده . آدم ها همه یه جورایی تغییر رویه دادن . یه زمانی بود که همه یه رنگ بودن اما الان آدم تک رنگ مثل کوه نوره اگر هم باشه فقط یه دونست .یه زمانی کلمات و عبارات و تفکرات بودن که به آدم ها شخصیت می دادن ٬ ارزشش رو تعیین میکردن برای همین هر کسی نمیتونست هر حرفی رو بزنه اما الان این آدم هان که ارزش کلمات رو تعیین میکنن ٬ اشکالش هم اینه که هر کسی کافیه یخورده تغییر مزاج بده .خیلی راحت میتونه به هر کلمه ای معنای الهی ببخشه ٬ نه در باطن ٬ که در ظاهر ؛ برای همینه که ......
عقل ٬ مصرف کننده شده
عشق ٬‌ بازیگر پیاده رو ها شده
روح پاک ٬ خورشید دست نیافتنی شده
صفای قلب ٬ گوهر تابان پشت ویترین ها شده 
دیدگان صادق ٬ پرده افکار تمامی ناخوانده ها شده
ولی دیگه کسی نمی پسنده غیر از این رویه رو ٬‌غیر از این راه رو  و غیر از این عمل را !
       صبا از عشق من رمزی بگو با آن شه خوبان
                                                         که صد جمشید و کیخسرو و غلام کمترین دارد

با محتسب بگو ......

دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت
                      بشکست عهد و ز غم ما هیچ غم نداشت
                                          یا رب مگیرش ار چه ٬ دل چون کبوترم
                                                                افکند و کشت و عزت صید حرم نداشت
فرار همیشه راحت ترین راه حلیه که به ذهن میرسه! 
ما آدم ها وقتی که میخواهیم یه لقمه بزرگتر از دهنمون برداریم اولش با چنان غرور و مستی ای رو این زمین خدا قدم میزنیم که اگر کسی نشناستمون میگه تک فرشته هستی بر صدر نشسته ! آخه یکی نیست بگه اگه نمیتونید چرا ادعا می کنید! این درد ٬ درد ه  دل نیست . این درد ٬ درد ه ذهنه! با هزار و یک سختی شروع میشه اون موقع که میخواد به جواب برسه پس میزنیم! اون وقت به جای اینکه استقامت کنیم فرار می کنیم .فرار از ....
فرار از خود
فرار از دیگر ها  
فرار از زندگی ها
فرار از همه نگاه ها
فرار از همه  بودن ها 
فرار از همه شنیدن ها
فرار از همه ی پرسش ها
فرار از همه ی پاسخ دادن ها
فرار از همه ی راز هاو هم نیازها
فرار از همه ی شروط و قیود و بندها
فرار از همه ی محتاجان  و  احتیاج ها
فرار از همه ی دوست داشتن ها و سریره ها و
                    فرار از همه ی میادینی که تنها بسطشون علاقه ها بود     چرا؟!   
چون وقتی که شروع میشد میدان مقدس مبارزه برای تصاحب چشم رو با میدان مبارزه برای تصاحب عاطفه اشتباه گرفقیم‌ ! اون وقت که فرار کردن .....
           ساقی بیار باده و با محتسب بگو
                                                       انکار ما مکن چنین جام ٬ جم نداشت

در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد
                   عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد
                                            جلوه ای کرد رخش دید ملک عشق نداشت 
                                                                      عین آتش شد ازین غیرت و بر آدم زد
یک جواب ساده به یک سوال پیچیده ؛   
جواب : چون همیشه از تغییرات و اعتماد بهشون واهمه داریم !
سوال: چرا باید همیشه از حلول احساسات جدید در وجودمان بترسیم ؟
یه داستان جالب برای همه ی اون هایی از فرازها  به فرود میان و دم نمیزنن : 
جواب : نمی دونم !
سوال :آیا همیشه میتونیم به عهد هایی که با خودمون بستیم پایبند باشم ؟
همیشه جریان مواج زندگی آدم ها رو به سمتی میبره که شاید تو نگاه اول خیلی خوشایند به نظر نرسه ٬‌اما یه کم که میگذره آدم تازه متوجه میشه که اگر غیر از این راه رو میرفت ضرر میکرد . اول همه خدا رو شکر میکنیم  و خوشحال میشیم و کلی صفا میکنیم ! بعد یه کم که میگذره و پوش زیر پر و بالمون میره کم کم یادمون میره که بابا این موقعیتی که توش هستی تو مسببش نبودیا! اما بعد از مدتی ریگه امر برامون مشتبه میشه که نه ! این من بودم که پا تو این راه گذاشتم ! و اون مو قع است که کم کم بال عقاب تبدیل به پر کبوتر و پر کبوتر مبدل به دم گنجشک میشه !  
                     ما آزموده ایم در این شهر بخت خویش 
                                                            بیرون باید کشید ازین ورطه رخت خویش     

جز آستان توام در جهان پناهی نیست 
                    سر مرا به جز این در حواله گاهی نیست 
                                              عدو چون تیغ کشد من سپر بیندازم 
                                                                       که تیغ ما بجز از ناله ای و آهی نیست
یه سوال : ببینم عاشق شدن جبریه یا اختیاری ! برنامه ایه یا حادثه ای ؛ کدومش ؟!
آدم ها همیشه باید بدون که یه لحظاتی تو زندگی هست که همه چیز دارن و یه لحظاتی هم هست که هیچی ندادن ! یه بار یه دوستی گفت : بعضی وقتا آدم ها در عین دارا  بودن ندارن و در عین نداری دارا . نداشتن در عین داشتن زمانیه که .....
حیات داره و عشق نداره
حیات داره و پرواز کردن بلد نیست
حیات داره و از ارتفاع در روحش خبری نیست
حیات داره و در نگاهش اثری از دوست داشتن نیست 
حیات داره و در قلبش جایی برای تحمل نگاه های دیگران نیست و
 حیات داره و لی در فکرش هیچ  اثری از بودن و نبودن و شدن و نشدن نیست
اون وقت که دیگه ....
                شرمم از خرقه آلوده خود می آید
                                                         که برد وصله به صد شعبده پیراسته ام 

باز آی و دل تنگ مرا مونس جان باش
                     این سوخته را محرم اسرار نهان باش
                                                 در خرقه چو آتش زدی ای عارف سالک 
                                                                      جهدی کن و سر حلقه رندان جهان باش
پرستش و پرسش از چرا پرستیدن شده قصه چرایی عاشق شدن مجنون !
همیشه یادآوری بدیهیات روزمره هم برای دل آدم ها شادی آوره و هم غصه ساز ! حالا این وضعیت زمانی تشدید میشه که یه موضوعی برای شاد شدن یا غصه خوردن وجود داشته باشه ! هر موضوعی که یه جورایی روح آدم رو تو مخمصه بذاره مثل ....
پرسش درباره چرایی ها !
پرسش درباره چگونه شدن ها !
پرسش درباره چگونه عاشق شدن !
پرسش درباره چگونگی مجنون شدن !
پرسش درباره چگونه ریستن و چگونه مردن !
پرسش درباره همراه بودن ها و تنها گذاشتن ها ! و 
                پرسش درباره چرایی دزدیدن نگاه ها از لحظه های تنهایی آدم ها !
اینها همه سوالاتی که می شه پرسید و جواب داد و میشه پرسید و برای همیشه جوابش رو تو سینه حفظ کرد ! اما با این احوال هیچ وقت نمیشه فراموشش کرد!
         خون شد دلم از حسرت آن لعل روان بخش
                                                         ای درج محبت به همان مهر و نشان باش

ره دراز است ......

مرحبا ای پیک مشتاقان بده پیغام دوست 
                           تا کنم جان از سر رغبت فدای نام دوست 
                                                  زلف او دامست و خالش دانه آن دام و من 
                                                                        بر امید دانه ای افتاده ام در دام دوست
همیشه یاد گرفتن پیمودن راه های دشوار سخت تر از آموزش دادنشه !
همیشه آدم ها رسیدن به درجات درجه بندی شده رو با اختیارات روزمرشون ، با دید روزانه و با احساسات عامیانشون منطبق می کنند غافل از اینکه راهشون و جادوگره دزدیده ! اما حال ندارن برن دنبالش چون همیشه این آدما ....
شاهدان بیقرارین !
شاهدان بی صبرین !
شاهدان عزت بی رمقن !
شاهدان غیرت بی اختیارن !
شاهدان ضعف های بی پایانن !
شاهدان خاکستر های رفته بر بادن !
شاهدان نگاه های آلوده و بی انتظارن ! اما ....
قدرت تغییر ندارن !
قدرت تغییر کردن ندارن!
قدرت برخاستن ها رو ندارن !
قدرت باز کردن دیده در شب ندارن !
قدرت پایان دادن به بی پایانی رو ندارن!
قدرت بودن برای دیدن  و دیدن برای شدن ندارن! حتی ...
                             قدرت فکر کردن به ترک عادات رو هم ندارن !  چون .....
                   همیشه معنای عاشق بودن رو با مفهوم معشوق بودن اشتباه میگیرن !
             میل من سوی وصال و قصد او سوی فراق
                                                                 ترک کام خود گرفتم تا برآید کام دوست

نگاهداری از نگاهدارنده ها ........

   روی بنما و  وجود خودم از یاد ببر
                                 خرمن سوختگان را همه گو باد ببر
                                                      ما چو دادیم دل و دیده به طوفان بلا
                                                                                   گوییا سیل غم و خانه ز بنیاد ببر
نشستن و دیدن تمام اون چیزایی که یه روزی مال تو بود و دیگه قراره که نباشه تجربه ایه که هر چند سال یه بار برای همه بخوان و نخوان پیش میاد ! یه روز یکی که این حالت براش پیش اومده آروم با لحنی گرفته  گفت :
ببین ؛ من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم میرود! 
یه نمونه اش مثل رفاقت هایی که آدم ها با هم دارن ، مثل قسم هایی که میخورن، مثل  عهدهایی که میبندن ، مثل نون و نمکی که با هم میخورن و مثل هزاران هزار بهانه ای که یجورایی ارتباطات آدم ها رو تعریف می کنه ! همه چیز آغازی دارد و هر آغازی هم پایانی رو طلب می کنه .اما هر پایانی لزوماْ آخر ماجراها نیست .اون هایی که فکر می کنن :
عشق ؛‌ آغاز تمام شروع هاست ،
نفرت   ؛ آغاز گر تمام پایان هاست ،
رسیدن؛آغاز گر تمامی شدن هاست ،
رفتن   ؛ آغاز گر تمامی ندیدن هاست ، و
                      دیدن و ندیدن ؛ آغاز گر تمام  کامیابیها و ناکامی هاست ؛
                                                                                 سخت در اشتباهند ! 
       بارها گفته ام و بار دگر می گویم 
                    که من دلشده این ره نه به خود می پویم 
                                     در پس آینه طوطی صفتم داشته اند 
                                                                 آنچه استاد ازل گفت بگو میگویم                  

باید گذاشت و گذشت .......

صنما با غم عشق تو چه تدبیر کنم 
                             تا یکی در غم تو ناله شبگیر کنم 
                                                    دل دیوانه از آن شد که نصیحت شنود 
                                                                             مگرش هم ز سر زلف تو زنجیر کنم
یه روز به موسی گفتند سخت ترین لحظه عمرت کی بود ؟گفت اون زمتن که خضر به من گفت :
                                            « هذا فراق و بینی و بینک » 
سخت ترین لحظه تو زندگی آدم ها اون لحظاتی است که باید از اون چیزایی که داره و یه مدتی باهاشون صفا میکرده بگذره ! سخت ترین لحظه ! چه دلگیر کننده است آن لحظه؛
همیشه آدم ها وقتی با ندای دلشون تصمیم میگیرن بهشون میگن «‌عاشق »‌ ؛
همیشه آدم ها وقتی با ندای عقلشون تصمیم میگیرن بهشون میگن «‌عاقل »‌ ؛
همیشه آدم ها وقتی با ندای روحشون تصمیم میگیرن بهشون میگن «‌عارف »‌ ؛
همیشه آدم ها وقتی با ندای جسمشون تصمیم میگیرن بهشون میگن «زاهد»‌ ؛ 
       امایه بار کسی نگفته اگر یکی با ندای احساساتش تصمیم بگیره بهش چی میگن ؟!
           دور شو از برم ای واعظ و بیهوده مگوی
                                                              من نه آنم که دگر گوش به تزویر کنم 
                                                ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
راستی از این که نتونستم جواب محبت دوستانی که برام کامنت گذاشته بودن رو بدم شرمنده !سیستمم مشکل داشت .ولی با یاد کردنشون جبران محبت و انجام وظیفه می کنم :
هاپوتی  ؛ ابر خاکستری ؛ حامد ؛ دلگرفته؛ خانومی ؛ دارینوش ؛ تورج ؛سوشیانت ؛ روح تکیده