ای دل غم دیده حالت به شود دل بر مکن
وین سر شوریده باز آید به سامان غم مخور
دور گردون گر دو روزی بر مراد ما نرفت
دائماْ یکسان نباشد حال دوران غم مخور
پیاده شدم و پرسیدم : اعتبار نگاهت چقدره ؟
زندگی آدم ها همیشه سه طرفه است، دیروز و امروز و فردا ! خیلی ها فردا رو تجربه می کنن بدون اینکه بدونن تو دیروز گیر کردن،خیلی ها هم فرداها رو می بینن در حالی که هنوز امروزشون تموم نشده !. با خنده های همیشگیش گفت:اعتبار من به اندازه ارزشمه! ارزش من خیلی زیاده. با لبخند آرومی نگاهش کردم و گفتم:یادت باشه وسعت نگاه آدم ها از آسمان تا زمینه ! ایستاد و گفت: نه همیشه هم اینطوری نیست خیلی وقت ها فرق می کنه ......
هر چند امیدی به وصال تو ندارم
یک لحظه رهایی ز خیال تو ندارم
ای چشمه روشن آن سایه که نقشی
در آینه ی چشم زلال تو ندارم
می دانی و می پرسیم ای چشم
جز عشق جوابی به سوال تو ندارم
ادامه داد: خیلی وقت ها بعضی آدم ها زمین و تو آسمون می بینن خیلی ها هم هستن که همیشه آسمون و تو زمین می بینن اعتبار آدم ها به ارزش فکرشون نه نگاهشون .....
نتوانم به تو پیوستن و نی از تو گسستن
نه ز بند تو رهایی نه کنار تو نشستن
ای نگاه تو پناهم تو ندانی چه گناهی ست
خانه را پنجره بر مرغک طوفان زده بستن
تو مده پندم از این عشق که من دیر زمانی
خود به جان خواستم از دام تمنای تو رستن
حرفش و قطع کردم و گفتم:ولی فکر آدم ها رو نمی شه دید اما نگاهشون و میشه خوند! پس خیلی وقت ها هم میشه که آدم ها یه جوری فکر می کنن اما یه جور دیگه نگاه می کنن ! پس نگاه آدم ها می تونن دروغ بگن ! زمین و تو آسمونا می بینن اما نشون نمی دن یا برعکسش! خندید و دستی به چشم هاش کشید و گفت : خب بگو ببینم تو نگاه من چی می خونی !؟ جا خوردم . سوال سنگینی بود و چاره ای جز پاسخ دادن نداشتم . رفتم جلو و خوب نگاهم و به نگاهش گره زدم و بعد از مکثی کوتاه گفتم : هیچی !! مثل اینکه اشتباه کردم! خندید و گفت : دیدی گفتم ! و از پله ها رفت بالا . رفتم جلوی آینه و خوب نگاه کردم: به اندازه یه آسمون خاک بود.....
دیدم از رشته جان دست گسستن بود آسان
لیک مشکل بود این رشته مهر تو گسستن