یه حرف بدون ریا ........ !

      هزار جهد بکردم که یار من باشی
                                 مراد بخش دل بی قرار من باشی
                                                     چراغ دیده شب زنده دار من باشی
                                                                             انیس خاطر امیدوار من باشی
یه روز وقتی داری تو خیابون ذهنت آهسته آهسته قدم میزنی ... !
وقتی یادت بیفته که یه روزی چه شوری داشتی و الان به زخمت بتونی بهش برسی!
وقتی یادت بیفته که یه روزی چه عاشقی بودی  و الان به زحمت بتونی دوباره باشی!
وقتی یادت بیفته که یه روزی نگاهت فقط به قلب آدما بود اما الان به صورتشون شده !
وقتی یادت بیفته که یه روزی چه آدمی بودی و الان دیگه نه !
وقتی یادت بیفته که یه روزی چه روحی بودی و الان دیگه نه!
وقتی یادت بیفته که یه روزی چقدر خاکی بودی و با همه می پریدی اما الان دیگه نه !
وقتی یادت بیفته که یه روزی همدم خاک و گل ها  بودی اما الان فقط یه مشت آهنی!
وقتی یادت بیفته که یه روزی دستت سایبون بچه های یتیم بود اما الان سنگین شده!
چه حالی بهت دست میده ! یا چه حالی بهمون دست میده .....!
نمی دونم ! همیشه تنها بودن و سکوت و خلوتی خودشون وحشت آور هستن ، چه برسه به اینکه این حر فها هم مثل تیتر وبلاگامون مرتب از جلوی چشمامون رد بشن ! خیلی سخته !
گفتند خلایق که تویی یوسف ثانی
                             چون نیک بدیدم به حقیقت به از آنی
                                                      شیرین تر از آنی به شکر خنده که گویم
                                                                               ای خسرو خوبان که تو شیرین زمانی

برق چشم و نگاه دل .... !

من نه آن رندم که ترک شاهد و ساغر کنم
                          محتسب داند که من این کار کمتر کنم
                                                 عشق دردانه است و من غواص و دریا میکده
                                                                        سر فرو بردم در آنجا  تا کجا سر بر کنم
همیشه آدم هایی که تجربشون بیشتر ه مدام تو گوش جوونترا زمزمه می کنن که عزیز جان....
                      هیچ وقت عاشق نشو اگر هم شدی کور و کر نشو ! 
شنیده بودم که اگر پروانه ای از شمعی خوشش بیاد و نور اون شمع با برق چشمای پروانه یکی بشه ، گرما و آتیش و سوختن بی معنا میشه !
شنیده بودم که اگر شاهپرکی تو شب تیره یه نور مصنوعی رو ببینه و جذبش بشه حتی اگر بعد از رسیدن به اون تمام تار بینایی اش رو از دست بده ولی میره!
شنیده بودم که اگر دو تا چشم به همدیگه نگاه کنن و روحشون با هم یکی بشه حتی اگر کر شدن و کور شدنشون حتمی بشه اما جدا کردنشون دیگه محال می شه !
شنیده بودم که اگر آدمی عاشق یه مکعب مستطیل چوبی بشه حتی اگر قدش کوتاه باشه جدا کردن پیوند میون روح اون چوب و روح اون جسم میشه حکایت جداکردن هوا از آدم !
اما ! تا حالا ندیده بودم ! تا حالا سوختن یه پروانه ، از بین رفتن یه شاهپرک ، علشق شدن یه معشوق و زمین گیر شدن یه آدم رو ندیده بودم! نمی دونم ! شاید دیدن این چیزها با همدیگه هم جزو همون جبرهای طبیعی که باید پیش بیاد !
    من که از یاقوت و لعل و اشک دارم گنج ها
                             کی نظر در فیض خورشید بلند اختر کنم
                                                    عهد و پیمان فلک را نیست چندان اعتبار
                                                                            عهد با پیمانه بندم شرط با ساغر کنم

سهل و دشوار........ !

    دانی که چیست دولت ؟ دیدار یار دیدن 
                              درکوی او گدایی، بر خسروی گزیدن
                                                از جان طمع بریدن آسان بود ولیکن 
                                                                از دوستان ، جان نیز مشکل توان بریدن 
بعضی وقت ها !
حتی فکر کردن به خیلی مسائل خود به خود اوقات آدم رو تلخ می کنه ، چه برسه به ابن که آدم مجبور باشه باهاشون دم خور هم باشه !
بعضی وقت ها !
فکر میکنم چرا تو این دنیای به این کوچیکی واژه های بزرگی مثل عشق و روح و دیدن و آفرینش ، مجبورن تا ابد تو حصار کلمات و افکار ما باشن !
بعضی وقت ها !
لذت بردن از خیلی حقایق و واقعیت ها مستلزم نرسیدن به اون هاست .چرا؟ نمیدونم ! اما همه تجربه کردن لذت بردن از یه چیزی تا وقتی که آدم بهش نرسیده . یعنی یه جور مبارزه برای به دست آوردنه . اما همین که بهش میرسی متوقف میشی‌!
بعضی وقت ها !
شرط بستن رو سخت ترین قمارها خیلی آسون تر از شرط بستن رو راحت ترینشون ! یه تضاده !وقتی که حاصل شد نتیجش میشه یه پارادوکس منطقی و بی شرط !
بعضی وقت ها !
آدم ها اینقدر زود به آخر خط میرسن که دیگه هیچی نمیتونه برشون گردونه ! اما یه دفعه در اوج نا امیدی کامل مثل یه لاله ی وحشی خودبخود رشد میکنن و جون می گیرن !
این ها همه اون بعضی وقت هایی که برای همه پیش می یاد ولی معمولا! کسی بهش توجه نمیکنه! اما این واقعاْ چیه که در اوج نا امیدی ، درموندگی ، باختن شرط بندی ها ، یه دفعه آدم ها رد از این رو به اون رو میکنه ؟!‌ نمیدونم ! اما هر چی که هست با جسم و روح بنی بشر خوب عجینه !
     فرصت شمار صحبت کز این دو راهه منزل
                                  چون بگذریم ، دیگر،  نتوان بهم رسیدن
                                                           گه چون نسیم با گل راز نهفته گفتن
                                                                               گه سر عشق بازی از بلبلان شنیدن 

طلوع یک غروب دیگر ...... !

عاشق و رند و نظر بازم و می گویم فاش 
                    تا بدانی به چندین هنر آراسته ام
                                     خوش بسوز از غمش ای شمع که اینک من نیز
                                                              هم بدین کار کمر بسته و برخاسته ام
وقتی که یه غروب طلوع می کنه !
چشم آدم ها وقتی که صبح پس از یه دوره آرامش باز میشه ، اگر اولین چیزی که میبینه طلوع یه قرص زرد و سرخ زیبا باشه ، اولین چیزی که براش یادآوری میشه یه روز زیبا و به یاد ماندنیه !
چشم آدم ها وقتی که غروب ها پس از یه دوره فعالیت نفس گیر قراره به آرامش برسه ، اگر آخرین چیزی که می بینه غروب یه قرص زرد و سرخ باشه اولین چیزی که براش یادآوری میشه یه استراحت راحته ! حالا این آدم با این همه زیبایی های موجود اگر قرار باشه ......  
مدام بین بدی ها دست و پا بزنه !
مدام بین تمام بی مهری ها غلط بزنه !
مدام بین نبودن ها مجبور به انتخاب باشه!
مدام بین مغزهای فسیل شده بسوزه و بسازه !
مدام بین مبارزه و کناربودن درجا زدن رو باید تمرین کنه !
مدام بین قلب و عقل باید مراقبت رو نه برای قلب جایگرین کنه!
مدام بین دیدن ها  و شنیدنها ،  ندیدن و نشنیدن رو باید تمرین کنه ! و
مدام بین حال و آینده باید آینده ی غروب ها رو بدون هیچ طلوعی در حال انتخاب کنه!
دیگه چطوری میتونه بین عشق و نفرت ، عشق رو با تمام عشقش انتخاب کنه ! آه ! اون وقتی که آدم ها با تمام وجودشون فقط یک آه میتونن برای این روزگار خرج کنن ! اون وقتی که تمام دنیا منتظره غروب همین یه آه نشسته ! حتی طلوع ها و غروب ها هم آدم رو آروم نمیکنه!
مگر اینکه روحی تازه طلوعی جدید از عشقی غروب ناپذیر رو نمایش بده !
   در حریم عشق نتوان زد دم از گفت و شنید
                    زانکه آنجا جمله اعضا، چشم باید بود و گوش 
                                          بر بساط نکته دانان خود فروشی شرط نیست 
                                                           یا سخن دانسته گو ای مرد عاقل ، یا خموش  

مهره ی برتر بودن ...... !

منم که شهره شهرم به عشق ورزیدن
                       منم که دیده نیالودم به بد دیدن
                                  وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم
                                                           که در طریقت ما کافریست رنجیدن  
همیشه خدای یه چیزی بودن تو دنیایی که ما ها برای خودمون ساختیم ، مثل مهره وزیر بودن تو زمین شطرنجه ! یه مهره که معمولاْ دیده نمیشه ، اما همه میخوان باهاش دست و پنجه نرم کنن . نهایتاْ هم از دور خارجش کنن ! هر کی به زعم خودش دوست داره که یه خدا باشه ....
یکی دوست داره خدای زمین عشق باشه !
یکی دوست داره خدای زمین زندگی امروز باشه !
یکی دوست داره خدای زمین معرفت و جوونمردی باشه !
یکی دوست داره خدای زمین درس و بحث تو دنیای علم باشه !
یکی دوست داره خدای زمین دلدادگی و مجنون بودن در برابر لیلی باشه ! 
یکی دوست داره خدای زمین سرکار گذاشتن مردم و بازی با عواطف دیگران باشه !
یکی دوست داره خدای زمین بی معرفتی انسان اون هم وسط  جمع عشاق نشان باشه !
خلاصه هر کی یه جوری میخواد خدا باشه ! جالب اونجاست که هیچ کس هم نمیخواد که کسی به روش بیاره ! ولی واقعاْ خدای کدوم زمین بودن آدم رو پرواز میده ؟! خدای کدوم زمین بودن آدم رو آروم میکنه ! تو کدوم زمین وزیر بودن مایه ی مباهات و سربلندیه ؟!
( راستی !‌ از همه دوستان که شما باشید به خاطر ابراز محبت هایتان عمیقاْ سپاسگذارم !)
به پیر میکده گفتم که چیست راه نجات ؟
                   بخواست جام می و گفت عیب پوشیدن
                                              مراد دل ز تماشای باغ عالم  چیست
                                                               به دست مردم چشم  از رخ گل چیدن

جدال میان عشق و وظیفه ......... !

بارها گفته ام و بار دگر می گویم
                    که من دلشده این ره نه به خود می پویم
                                           در پس آینه طوطی صفتم داشته اند
                                                                  آنچه استاد ازل گفت بگو ، می گویم
آدم های با صفا ! 
همیشه با یه دل که نه صد دل عاشق میشن .وقتی هم که ترکیبی از جنس عشق تو وجودها رسوخ کرد پاک کردنش کار حضرت فیله! حالا یه دل مونده با یه دنیا عشق و یه عالمه معنا و ترکیب ! دیگه یه دل مونده و یه عالمه لحظات زیبا که به هر جا نگاه می کنه اگر معشوق رو نبینه حداقل حسش می کنه ! حالا ! کی میتونه بگه این حرفها دروغه! کی میتونه بگه آدم ها اینجوری نمیشن ! کی میتونه بگه تا حالا تو کار دل نمونده !همش عین واقعیته ، اما این واقعیت ها زمانی با مشکل روبرو میشن که .... :

                     انسان میان عشق و جدایی باید فقط یکی رو انتخاب کنه!
                     انسان میان عشق و جنگ باید فقط یکــی‌رو انتخاب کنه !
                     انسان میان عشق و هجرت باید فقط یکی رو انتخاب کنه!
                     انسان میان عشق و نـفـرت باید فقط یکی رو انتخاب کنه!
                     انسان میان عشق و پول ها باید فقط یکی رو انتخاب کنه!
                                                      و
    انسان میان عشق شیرین و وظیفه شیرین علیرغم میلش باید فقط یکی رو انتخاب کنه !

و بدتر از این زمان زمانی است که انسان انتخاب می کنه و بعد متوجه میشه که انتخابش اشتباه بوده ! انگار تمام دنیا رو روی سرش خراب کردن! یه دقیقه خودت رو بذار تو اون موقعیت ببین چه حالی پیدا میکنی ! ببین با این وجود میتونی ادامه بدی ! 
     دوستان عیب من بیدل حیران مکنید
                     گوهری دارم و صاحبنظری می جویم
                                        خنده و گریه عشق ز جایی دگر است
                                                            می سرایم به شب و وقت سحر می مویم

تغییر روش .......... !

  من که از آتش دل چون خم می در جوشم
              مهر بر لب زده خون می خورم و خاموشم
                        قصد جانان است طمع در لب جانان کردن
                                 تو مرا بین که در این کار به جان می کوشم
                                            پدرم روضه ی رضوان به دو گندم بفروخت
                                                          من چرا ملک جهان را به دو جو نفروشم
یه درد دل بین من و دلم ! 
یه بار بهش گفتم چرا همه میگن تو هیچ وقت اشتباه نمی کنی ؟ گفت : مگه تو غیر از این فکر میکنی ؟ گفتم : آره ! یه چرخی دورم زد و زل زد تو چشمام و گفت : میتونی ثابت کنی ؟! یه نگاه بهش کردم و با اعتماد به نفس گفتم : همین که تو در وجود آدم ها هستی و آدم ها هم پر از اشتباهن پس خود بخود تو هم دچار اشتباه میشی ! از من فاصله گرفت و گفت : میدونی اشتباهت کجاست ؟ گفتم : نه ؟ گفت : اشتباه تو در اینه که من و با خودت قیاس میکنی ! تو اشتباه کردن جزو ذاتته اما من اصلاْ بلد نیستم اشتباه کنم ! ببینم اگه تو مو قعیتی گیر کنی که بین عشق و وظیفه باید یکی رو انتخاب کنی کدوم رو بر میداری !
راستش حالم و گرفت ولی خودم و جمع و جور کردم و گفتم : خب معلومه به وظیفم عمل میکنم ! این طبیعیه ! خنده ای کرد و گفت : اشتباه کردی ! خب فاصله ی میان عشق و وظیفه  رو چکار میکنی ؟! گفتم ! نه چیزی نتونستم بگم .فقط نگاش کردم . زل زد بهم و گفت : حالا فهمیدی چرا من اشتباه نمیکنم و تو ای موجود از جنس انسان همش در اشتباهی ! بعد آروم  آروم رفت تو سینم و گفت :
     هر کس به طریقی دل ما می شکند
                           بیگانه جدا ، دوست جدا می شکند
                                               بیگانه اگر می شکند حرفی نیست
                                                                  من در عجبم دوست چرا می شکند  

هجرت از دل به دل ....... !

یاری اندر کس نمی بینم یاران را چه شد
                   دوستی کی آخر آمد دوستداران را چه شد 
                                          کس نمی گوید که یاری داشت حق دوستی
                                                            حق شناسان را چه حال افتاد ، یاران را چه شد
وقتی که روابط میون دلها از چفت شدن دو تا نگاه به همدیگه به همین راحتی شروع میشه ،
وقتی که روابط میون قلب ها از تنیده شدن دو تا نگاه به همدیگه به همین راحتی شروع میشه ،
چه اصراری هست که این ارتباطات رو به راحتی جداشدن یه گلبرگ از گل لاله از بین ببریم ، چه اصراریه این همه دلشادی رو که نگاه ها ایجاد میکنن رو به راحتی پاره کردن یه نخ نازک از هم جدا کنیم ! همیشه  جدایی ها جدال واژه ها نیست ، حقیقت وصف ناپذیریه که ......
دل با نامش سوگند نخورده !
قلب با یادش هیچگاه آرام نحواهد گرفت !
عشق با نگاهش هیچگاه ترنم نازهایش را نمی بیند!
وجود ها هیچگاه با افقش موجودیت نیافتن و او را نپذیرفتند!
پروانه ها با یادش دور شمع نگشتند و خود را ذره ذره ذوب نکردند !
دریا ها با حرفش نخروشیدند و خود را با تمام قدرت همیشگی به ساحل نزدند! و 
                   فکر انسان  هیچگاه آنرا در وجود انسان تعریف نکرد !
پس نمیدونم چرا این تلخ ترین واژه ی هستی اینهمه واقعیت پیدا میکند! نمیدونم چرا این زشت ترین منظره هستی اینقدر رخ نشون میده ! و نمیدانم چرا این دشمن ترین دشمن عشق این اندازه محبوبیت پیدا کرده !؟‌ نمیدانم !
صد هزاران گل شکفت و بانگ مرغی برنخاست
                    عندلیبان را چه پیش آمد هزاران راچه شد
                                  زهره سازی خوش نمی سازد مگر عودش بسوخت
                                                   کس نداند ، ذوق مستی می گساران را چه شد

پرواز دل ....... !

راهی است راه عشق، که هیچش کناره نیست 
                         آنجا جز آنکه جان سپارند چاره نیست 
                                        ما را ز منع عقل مترسان و می آور
                                                               کان شحنه در ولایت ما هیچ کاره نیست
 اون وقت هایی که آدم به سرش میزنه و همه چیز و میذاره زیر پاش و برای چند ساعتی خودش رو در طبیعت ناپدید میکنه ، و قتی که به بلند ترین مکان موجود در هستی میره و دستاش و باز میکنه تا یه نفس عمیق به جبران تمام حصارهاش بکشه ، اولین چیزی که به ذهنش میرسه پروازه ! پرواز از بلندترین نقطه برای صعود به بالاترین مرحله ! 
بعضی وقت ها به کبوترهای سفید در حال پرواز حسودیم میشه ! نه من که همه نسبت به موقعیت این پرنده حسودن! چون کبوتر .... 
آسمان آبی عرصه ی زندگیشه !
زمین خاکی عرصه ی فرود و استراحتشه !
زمان بی انتها عرصه ی تمام لحظات برای پروازشه  !
رهایی بدون هیچ قید و بندی عرصه ی تمام خوشحالیاشه !
طبیعت سبز و بی ریا عرصه ی تمام لحظات زندگی ساده و راحتشه !
خونه های آدما عرصه لحظات تنهاییش برای تسکین روح خودش و هم کیشاشه ! و
شب بدون هیچ مزاحمتی عرصه ی استراحت و آمادگیش برای تمام اوج گیریهاش تو روزه !
حالا ! این کبوتر سفید ! مظهر صلح و آرامش ! اسطوره ی سبزی و نگاه های معصومانه ! نماد یکرنگی و اطاعت ! سمبل اوج و فرود ! وقتی دیگه نباشه آدما چطوری این مفاهیم رو معنا کنن ؟!
چطوری با دستای باز و سینه ای باز به یاد کبوتر بر بلندترین نقطه ی هستی فکر پرواز رو تو ذهنشون به تصویر بکشن ؟!‌
ای کاش همه ی آدما قدرت پرواز ، اوج و فرودی مثل کبوتر داشتن !اون وقت دیگه کسی به فکر فرود نمی افتاد ! کسی دنبال استراحت نبود ! و کسی بین شب و روز فرقی نمی ذاشت !
در اندرون من خسته دل ندانم کیست 
                          که من خموشم و او در فغان و غوغاست
                                                    دلم ز پرده برون شد کجایی ای مطرب
                                                                   بخوان هان که ازین پرده کار ما بیرون است

آشنای غریب ........ !

فاش گویم و از گفته خود دلشادم
                    بنده عشقم و از هر دو جهان آزادم 
                                          طایر گلشن قدسم چه دهم شرح فراق
                                                                    که در این دامگه حادثه چون افتادم
پیدا کردن آشنا ترین غریبه ای که همیشه پا به پای آدما تا هر جا که بخواد بره معمولاْ برای همه سخت ترین کاره ! بعضی وقت ها فکر میکنم فرهاد خیلی هم هنر نکرد که بیستون و بخاطر شیرین  تیشه زد.اگر راست می گفت می یومد کوه دلهای آدم های امروزی رو کندو کاو میکرد.
آشنا ترین غریبه ،‌ آشناترین واژه ای که آدم ها بیشترین غریبی  رو باهاش دارن تو ادبیات امروز ما همون گم شده ایه که ....
مجنون بخاطرش بر بالین لیلی جان داد  !
فرهاد بخاطرش بیستون رو با دست تیشه زد!
ویس بخاطرش سیاهچال رو با تمام وجود تحمل کرد!
پروانه بخاطرش شب رو دور شمع گشت و بی صدا سوخت !
لاله بخاطرش تمام عمر کوتاهش سرخ شد و حتی یکبار دم بر نیاورد!
آسمان بخاطرش گریستن و باریدن رو تا آخرین روز حضور قطع نخواهد کرد !
کوه  بخاطرش حتی اگر آتشی در جگر داشت فرو خورد و تنها  به آسمان نگریست !و
دل با نامش سوگند خورد و با یادش تا ابد از غم فراغش در سینه ی آدم ها تنها جا گرفت !
این رمز نا گشودنی ، این مهجور ترین معمای  ابدیت ، این واضح ترین رسم زمانه و  نهایتا این آشناترین غریبه رو تنها میشه یه جا دید! تنها میشه یه جا لمسش کرد ! و تنها میشه یه جا حضورش را مشاهده کرد ! 
اون هم نه یه مکان که زمانی است که آدمی صندوقچه دلش را در تنهاترین زمان برای قلبش باز میکنه ! و تنها ترین آشنای غریب را میبینه !
       عشق ، این  آشنا ترین غریبه در اونجا رخ نمایان میکنه ! و چه زیباست اون لحظه !
                    نیست بر لوح دلم جز الف قامت دوست
                                                       چه کنم حرف دگرم  یاد نداد استادم