پرواز دل ....... !

راهی است راه عشق، که هیچش کناره نیست 
                         آنجا جز آنکه جان سپارند چاره نیست 
                                        ما را ز منع عقل مترسان و می آور
                                                               کان شحنه در ولایت ما هیچ کاره نیست
 اون وقت هایی که آدم به سرش میزنه و همه چیز و میذاره زیر پاش و برای چند ساعتی خودش رو در طبیعت ناپدید میکنه ، و قتی که به بلند ترین مکان موجود در هستی میره و دستاش و باز میکنه تا یه نفس عمیق به جبران تمام حصارهاش بکشه ، اولین چیزی که به ذهنش میرسه پروازه ! پرواز از بلندترین نقطه برای صعود به بالاترین مرحله ! 
بعضی وقت ها به کبوترهای سفید در حال پرواز حسودیم میشه ! نه من که همه نسبت به موقعیت این پرنده حسودن! چون کبوتر .... 
آسمان آبی عرصه ی زندگیشه !
زمین خاکی عرصه ی فرود و استراحتشه !
زمان بی انتها عرصه ی تمام لحظات برای پروازشه  !
رهایی بدون هیچ قید و بندی عرصه ی تمام خوشحالیاشه !
طبیعت سبز و بی ریا عرصه ی تمام لحظات زندگی ساده و راحتشه !
خونه های آدما عرصه لحظات تنهاییش برای تسکین روح خودش و هم کیشاشه ! و
شب بدون هیچ مزاحمتی عرصه ی استراحت و آمادگیش برای تمام اوج گیریهاش تو روزه !
حالا ! این کبوتر سفید ! مظهر صلح و آرامش ! اسطوره ی سبزی و نگاه های معصومانه ! نماد یکرنگی و اطاعت ! سمبل اوج و فرود ! وقتی دیگه نباشه آدما چطوری این مفاهیم رو معنا کنن ؟!
چطوری با دستای باز و سینه ای باز به یاد کبوتر بر بلندترین نقطه ی هستی فکر پرواز رو تو ذهنشون به تصویر بکشن ؟!‌
ای کاش همه ی آدما قدرت پرواز ، اوج و فرودی مثل کبوتر داشتن !اون وقت دیگه کسی به فکر فرود نمی افتاد ! کسی دنبال استراحت نبود ! و کسی بین شب و روز فرقی نمی ذاشت !
در اندرون من خسته دل ندانم کیست 
                          که من خموشم و او در فغان و غوغاست
                                                    دلم ز پرده برون شد کجایی ای مطرب
                                                                   بخوان هان که ازین پرده کار ما بیرون است