آشنای غریب ........ !

فاش گویم و از گفته خود دلشادم
                    بنده عشقم و از هر دو جهان آزادم 
                                          طایر گلشن قدسم چه دهم شرح فراق
                                                                    که در این دامگه حادثه چون افتادم
پیدا کردن آشنا ترین غریبه ای که همیشه پا به پای آدما تا هر جا که بخواد بره معمولاْ برای همه سخت ترین کاره ! بعضی وقت ها فکر میکنم فرهاد خیلی هم هنر نکرد که بیستون و بخاطر شیرین  تیشه زد.اگر راست می گفت می یومد کوه دلهای آدم های امروزی رو کندو کاو میکرد.
آشنا ترین غریبه ،‌ آشناترین واژه ای که آدم ها بیشترین غریبی  رو باهاش دارن تو ادبیات امروز ما همون گم شده ایه که ....
مجنون بخاطرش بر بالین لیلی جان داد  !
فرهاد بخاطرش بیستون رو با دست تیشه زد!
ویس بخاطرش سیاهچال رو با تمام وجود تحمل کرد!
پروانه بخاطرش شب رو دور شمع گشت و بی صدا سوخت !
لاله بخاطرش تمام عمر کوتاهش سرخ شد و حتی یکبار دم بر نیاورد!
آسمان بخاطرش گریستن و باریدن رو تا آخرین روز حضور قطع نخواهد کرد !
کوه  بخاطرش حتی اگر آتشی در جگر داشت فرو خورد و تنها  به آسمان نگریست !و
دل با نامش سوگند خورد و با یادش تا ابد از غم فراغش در سینه ی آدم ها تنها جا گرفت !
این رمز نا گشودنی ، این مهجور ترین معمای  ابدیت ، این واضح ترین رسم زمانه و  نهایتا این آشناترین غریبه رو تنها میشه یه جا دید! تنها میشه یه جا لمسش کرد ! و تنها میشه یه جا حضورش را مشاهده کرد ! 
اون هم نه یه مکان که زمانی است که آدمی صندوقچه دلش را در تنهاترین زمان برای قلبش باز میکنه ! و تنها ترین آشنای غریب را میبینه !
       عشق ، این  آشنا ترین غریبه در اونجا رخ نمایان میکنه ! و چه زیباست اون لحظه !
                    نیست بر لوح دلم جز الف قامت دوست
                                                       چه کنم حرف دگرم  یاد نداد استادم