مسئله این است ........ !

دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست 
                      گفت با ما منشین کز تو سلامت برخاست 
                                                که شنیدی که در این بزم دمی خوش بنشست
                                                                        که نه در آخر صحبت به ندامت برخاست
یه روز رو یکی از دیوارهای این شهر نوشته بود : نمیتونی نشو !! 
بعضی  آدم ها درست تو یه زمانایی که باید زبونشون بچرخه و یه سری کلمات رو ادا کنن نمیدونم چجوری میشه که قفل میکنن! درست یه موقع هایی که تا یه قدمی نتیجه رفتن و باید نوار پیروزی رو پاره کنن نمیدونم چجوری میشه که ناخودآگاه یه دفعه می ایستن ! همین که میخوان فکر رو متمرکز کنن و بگن .......... 
نه تمام فکرم اما مهمترین فکرمی !
نه تمام زندگیم اما بهترین قسمتشی !
نه تمام حواسم اما بیشترین احساسمی !
نه تمام وجودم اما اصلی ترین نیمه ی وجودمی !
نه تمام دیدم اما زیباترین صحنه ی عالم در نگاهمی !
نه تمام حرف هام  اما با معنا ترین واژه های موجود ذهنمی ! و
                     نه تمام عشقم ، که عالی ترین احساس عاشقانه ام هستی !
... نمیدونم چی میشه که میبرن ! خب شاید یه جورایی ناشی از ترس درون میشه ! آدما معمولا! وقتی که میخوان حرف های بزرگ بزنن ، کارهای بزرگ بکنن ، راه های بزرگ رو تجربه کنن ، افکار بزرگ رو عملی کنن و نهایتاْ بزرگ بشن یه کمی میترسن ! یه کم احتیاط میکنن! چرا ، برای چی و به چه علت ، نمی دونم ! 
    شمع اگر زان لب خندان به زبان لافی زد
                           پیش عشاق تو شب ها به غرامت برخاست       ولی 
                                                      مست بگذشتی و از خلوتیان ملکوت
                                                                      به تماشای تو آشوب قیامت برخاست