فرق است ....

کنون که در چمن آمد گل از عدم به وجود
                              بنفشه در قدمش بر نهاد سر به سجود
                                                       بنوش جام صبوحی به ناله دف و چنگ
                                                                          ببوس غبغب ساقی به نغمه می و عود
قبل از رفتن گفت : هیچگاه غم رفتن را تا ابد در دل جا مده !  
ساحت عشق زمانی که آدم میخواد از تمام هستی و تمام اون چیز هایی که داره جدا بشه تازه یادش می افته که باید یه کارایی بکنه ٬ تازه یادش می افته که باید لحظه سازی کنه٬ نازه یادش می افته که باید شهادت بده ؛ شهادت بده که ....... 
بی رحمانه  دید
بی رحمانه  شنید
بی رحمانه  نجوا کرد
بی رحمانه  چشم بست
بی رحمانه  لحظه ها را فروخت
بی رحمانه  از تمام نگاه ها گذشت
بی رحمانه  جام می را بدون دلیل شکست
بی رحمانه  شکایت دل غریب را از خود ندید گرفت  و
                 بی رحمانه  عشق را بدون عاشق در حضور دل تعریف کرد 
که نه شکایتی باشد ! فقط دلگیر شدن مانده است و تنهایی ؛ فقط عشق تهی مانده است و سراب وصال ؛ که نه دروغ است نه راست ! نه واقعیت است نه خیال ! در عجبم چه نام این وضع را ! که نه میتوان فراموش کرد نه میتوان فکر را به یادش قسم داد.
      به دور گلشن نشین بی شراب و شاهد و چنگ
                                                              که همچو دور بقا هفته یی بود معدود