دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا.......

همیشه آدم ها یه جورایی دوست دارن کارهایی بکنن که دیگران تا اونجایی که جا دارن تحویلشون بگیرن .یا اینکه حداقل یه کاری کنن که بقیه تا اونجایی که یاد میدن ازشون بترسن .
خیلی وقتا خیلی ها هستند که هر روز داریم قیافشون رو می بینیم .چنان کبکبه و دبدبه ای دارن که اگر واقعا نشناسیشون عن قریبه که ادعای پادشاهی بکنن .خب حالا چه مرگتونه که اینقدر افه میذارین ؟ میگن : /// بهتره نگم چی میگن .///
بعضی وقت ها که بارون نم نم  آسفالت کف خیابون ها رو خیس میکنه و باد خنک روحبخشی هم پهنای صورت آدم رو نوازش میده دلم میخواد برم رو مرتفع ترین نقطه ی این شهر و تا اونجایی که صدام در میاد از دست این از دماغ فیل افتاده ها فریاد بکشم .
چه لحظات سختی است وقی آدم ها خودشون و فراموش میکنن و القابشون / اعتبارشون  میشه .چقدر دردناکه !