عشق است که در سرای هستی .......

دیروز داشتم فکر میکردم چطوری میشه که آدم ها بدون اینکه برای رسیدن به هدفشون زحمتی بکشن / بدون اینکه برای رسیدن به هدفشون تلاشی بکنن و یا بدون اینکه برای محقق نمودن آمالشون ذره ای فسفر خرج کنن مدام توقع دارن تمام موفقیت های دنیا براشون سرازیر بشه و روز به روز هم بر توفیقاتشون افزوده شود.مال باد آورده شنیده بودیم اما توفیق بادآورده رو دیگه نشنیده بودیم . همیشه آدم هایی که تو زندگیشون اعم از کاری و شخصی و درسی نازلترین اعتبارات و کمترین حد پیروزی ها رو دارن به نظرم آدم هایی هستند که  توقعات و افاده هاشون گوش فلک رو کر کرده .آخه یکی نیست به اینا بگه بس کنید دیگه . مدام شاکیند و همیشه نالان و اکثر مواقع ورد زبونشون انتقاد از زمانه و اوضاع دورو برشو نه .آخه اگر عرضه دارید پاشید حرکت کنید / پاشید اصلاح کنید / پاشید ایده بدید .بیرون زمین نشستید و میگید لنگش کن .
بعضی وقت ها به اینجور آدم ها حتی وقتی که فکر هم میکنم لجم میگیره . اینقدر راحت طلب و اینقدر پر توقع !
اما خب چه میشه کرد .اتفاقا ْ بعضی وفت ها هم که نگاه میکنم میبینم هر چند این جور آدم ها آفت جامعه و سیستم ها  هستند اما وجودشون بی ضرر هم نیست .اگر نباشن اونوقت چطوری فرق بین آدم های فعال و برنامه ریز با آدم های تن پرور و مدعی معلوم بشه !؟
واقعاْ چطوری ؟