پر از خالی .......

دوش سودای رخش گفتم ز سر بیرون کنم
                                 گفت کو زنجیر تا تدبیر این مجنون کنم
                                                      نکته ناسنجیده گفتم دلبرا معذور دار
                                                                      عشوه ای فرمای تا من طبع را موزون کنم
یه بار بهش گفتم : شد یه بار هم که شده نیمه پر را ببینی ؟! 
سر حد تمام آرزوها‌ ، وقتی که فقط یه آرزوی دیگه برات مونده و از روزگار خواهش می کنی که این یه دونه رو هم براورده کنه یه احساس هست که مرتب آیه ی یاس می خونه ؛ نکنه نشه ! نکنه نرسی ! نکنه وقتت تموم بشه و هزار تا اما و اگر منفی که انگار هیچ کاری ندارن الا آزار دادن قلب آدم که اون هم تازه اگر چیزی ازش مونده باشه . تازه اون موقع است که آدم یاد تمام نیمه ها می افته و از تمام دنیا غافل میشه . به یاد تمام نیمه هایی که ......
قرار بود یه روزی کامل بشن
قرار بود یه روزی سبزرنگ بشن
قرار بود یه روزی امید بخش باشن
قرار بود یه روزی اصلا فراموش نشن
قرار بود یه روزی عشق ها رو هدیه کنن
قرار بود یه روزی واژه ی انتظار رو معنا کنن
قرار بود یه روزی معنا بخشیدن رو مجسم کنن
قرار بود یه روزی تکیه گاه چشم های تازه باز باشن
قرار بود یه روزی راهنمای گمشده ها و غریبه ها باشن و 
    قرار بود یه روزی آفتاب بدون غروب سرزمین مه گرفته جدایی ها و نرسیدن ها باشن ...
اما نبودن ! این نیمه ها حتی نیمه خودشون هم نبودن ! .... مثل بغض شدن تو گلو که نه حاضر فریاد بشه نه حاضر فرو بره ! این نیمه ها فقط در گلو موندن تا همیشه یادت بندازن که فقط یک نیمه اند ! ... شاید میخوان بگن از فکر کامل شدنشون بیرون بیا ......
          من که ره بردم به گنج حسن بی پایان دوست
                                                       صد گدای همچو خود را بعد از این قارون کنم