هزار و یک شب .....

در نظر بازی ما ، بی خبران حیرانند
                      من چنینم که نمودم ، دگر ایشان دانند
                                                       عاقلان نقطه پرگار وجودند ولی
                                                                             عشق داند که در این دایره سرگردانند
صفحه را ورق زد و گفت : عجب دنیای کوچیکی داری !
قالب روزانه ما آدم ها که همش و اگه بذاریم رو هم  بیشتر از چارچوب روز و شب در بند نمی شه بعضی وقت ها در نظرمون اون قدر بزرگ میشه که فکر میکنیم تمام حال و صفا  توش خلاصه شده و خلاصه اینکه فکر می کنیم بچسبیمش که اگر از دست بره بر بادیم ! غافل ازاینکه این دنیا فقط یه قالب تکراری در گذر زمانه ! تو این وسط اگه دلخوشی ها و چاله های ایام نبود انسان میشد بنده عادت و تکرار . بزرگترین عادت انسان هم میل به ترک عادته ؛ این وسط هر عادتی سنگ خودش و تراز می کنه و حرف خودش و می زنه بجز دل که فقط تفسیر می کند از......
عشق که سنگ انا الحق به سینه می زند 
قلب که فریاد عشق در قلب شب را کم رنگ میکند
چشم که تنها گوشه هایی از جمال بی وصفش را می بیند
فکر که سراینده لحظات نادیده چشم در اوج لحظات تنهایی است و
           رویا که تنها پناه دل است در قلب شب در اوج فریاد و در تمام لحظات تنهایی
اما چه سود که تمام این تفاسیر ، تنها عادتی است که دل از خود به یادگار گذاشته ! این دل کوزه گری است که از کوزه شکسته آب میخورد ، خود مفسر تمام اجزا است و هیچ جزئی حاضر به تفسیر او نیست حتی برای یک جمله که روزی بخواهد بگوید « دوستت دارم !  »
                      جلوه گاه زخ او دیده من تنها نیست 
                                                                   ماه و خورشید همین آینه می گردانند