با آسمان......

     من اگر کامروا گشتم و خوشدل چه عجب
                            مستحق بودم بودم و اینها برکاتم دادند
                                                هاتف آن روز به من مژده این دولت داد
                                                                    که به این جور و جفا صبر و ثباتم دادند
با دلهره رو کرد بهم و گفت : پس چرا قبلا بهم حرفی بزدی ؟!
همیشه میگن اگه میخوای موفق باشی صادق باش با شریکت با خودت با همه .خلاصه هیچی بهتر از رو راستی و یه رنگی نیست !! نگاهی به چشمای براق و گیراش کردم و گفتم : نپرسیدی که چیزی بهت بگم ! حرفم تموم نشده بود گفت : ولی تو باید می گفتی چه من می پرسیدم چه نمی پرسیدم ! این و گفت منتظر شد . نگاهی بهش کردم و گفتم خب که چی؟! برگشت و گفت : میخوام ادامش و بشنوم ! اما من حاضر به گفتن نبودم .یهنی نمیتونستم چیزی بگم یا به عبارتی قدرت بیان کردنش و نداشتم ! خودکار و برداشتم و دست قلبش و کشیدم طرف خودم و کف دستش نوشتم .....
دو دلجو مهربان باهم ،
دو غمگین قصه گوی غصه های هر دوان با هم ،
خوشا دیگر خوشا عهد دو جان همزبان باهم .
دو تنها رهگذر کفتر ،
نوازش های این ، آن را تسلی بخش ،
تسلی های  آن ، این رانوازشگر .
خطاب ار هست : « دل جان»
جوابش : « جان دل،جان ،
بگو با مهربان خویش درد و داستان خویش .
نه ، دل جان ! چه جای شوخی و شنگی ست ؟
غریبی ، بی نصیبی ، مانده در راهی ،
پناه آورده سوی سایه سدری ،
ببینش ، پای تا سر درد و دلتنگی ست 
بلافاصله برگشتم . چند دقیقه ای که گذشت روبروم ایستاد و دست دلم و کشید طرف خودش و روی اون با همون خودکار نوشت .....
غم دل با تو گویم ، دل!
بگو آیا مرا دیگر امید هم سرایی نیست ؟
بگو آیا مرا دیگر امید هم نوایی نیست ؟
دلم نالنده پاسخ داد :
آری نیست !
نگاهی کرد و بدون اینکه دیگه حرفی بزنه در و باز کرد و رفت ......
                من همان روز ز فرهاد طمع ببریدم
                                                        که عنان دل شیدا به لب شیرین داد