بی قرار .......

آنکه رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد
                      صبر و آرام تواند به من مسکین داد
                                       وانکه گیسوی تو را رسم تطاول آموخت
                                                            هم تواند کرمش داد من غمگین داد
با نگاهی آرام تر از همیشه گفت : به نظرت من پایان یک شروعم یا آغازی بر یک پایان!؟
همیشه تو این دنیا نباید انتظار داشت که شروع کننده بود و همیشه پیروز چون خیلی وقت ها آدم ها یه وقتی به خودشون میان که می بینن آغاز گر پایان ها بودن! با لبخند نگاهی بهش کردم و رفتم کنارش ،دستش و گرفتم و گفتم گر بدانی و پرسی سوالت خطاست ! گفت : نه مطمئن باش اگه می دونستم زحمت سول کردن و به خودم نمی دادم . سوال سختی بود شاید جواب به سوالش یه جورایی به خودم هم بر میگشت . برای همین با احتیاط گفتم  ......
                    بی قرارت  چو  شدم رفتی و یارم نشدی 
شادی  خاطر اندوه  گزارم  نشدی
    تا ز دامان شبم  صبح  قیامت  ندمید 
           با که   گویم  که چراغ شب تارم نشدی 
                       صدف خالی  افتاده  به ساحل بودم
                            چون گهر زینت  آغوش  و کنارم  نشدی 
                                    بوته ی  خار کویرم همه تن دست نیاز 
                                               برق  سوزان   شو  اگر  ابر بهارم نشدی 
                                                         از جنون بایدم   امروز  گشایش  طلبید 
                                                                  که تو ای  دل به جز  مشکل کارم  نشدی...
هنوز کامل حرفم تموم نشده بود که لبخندی معنا دار زد و آروم دم گوشم گفت : خب این نظر تو بود اما میدونی جوابی که الان برای سوالم پیدا کردم چیه ؟ لیوان و پر از آب کردم و شروع به خوردن کردم خب تا اینجا من جلو بودم چون هر جوابی که میخواست بده به نوعی الهام گرفته از جواب من بود برای همین با خیالی راحت گفتم : بگو! اومد کنار گوشم و گفت...  
                                                                          گرچه  افروختم  و سوختم  و دود شدم 
                                                         شکوه  از دست تو هرگز  به زبانم  نرسید 
                                            به امید تو چو  آیینه نشستم  همه عمر
                                    گرد راه تو به چشم  نگرانم  نرسید
                غنچه ای بودم و پر پر شدم از باد بهار 
 شادم از بخت  که فرصت  به خزانم  نرسید
راحتی خیال منم مثل عمر موندن اب تو لیوان بود کوتاه و بی رنگ .... خنده کوتاهی کرد و ارام به سمت در رفت . من موندم و یه دنیا سوال بی جواب.....
               گنج زر، گر نبود گنج قناعت باقیست
                                                       آنکه آن را داد به شاهان به گدایان این داد