دل بسیار گرفت .....

   گفتم خوشا هوایی کز باد صبح خیزد
                            گفتا خنک نسیمی کز کوی دلبر آید
                                                گفتم که نوش لعلت ما را به آرزو کشت
                                                                          گفتا تو بندگی کن کو بنده پرور آید
زیر لب زمزمه کرد : میدونی مهمترین راز زندگی من چیه ؟!
آدم ها تو این دنیا بخوان و نخوان باید یه رازی داشته باشن که نه کسی می دونه و نه کسی بتونه از اون سر در بیاره تا عنوان عجایب خلقت بودن رو بتونه همیشه حفظ کنه! نگاهی بهش کردم ، حقیقتا نمی دونستم چیه برای همین برای اینکه از سر خودم باز کنم دست به دامن توجیهات فلسفی شدم و گفتم : خب اگر قرار باشه من بدونم که دیگه اون راز نیست ! خندید و گفت : پس یعنی تو نمی خوای بدونی ؟!‌ راستش خیلی دلم میخواست اما ... لیوان آب و رو شیشه میز دور خودش چرخوندم و گفتم : دونستن یا ندونستن من میتونه به معنای مرتبط بودن یا نبودن من با راز تو باشه ، با این حساب پس تو هم میخوای بدونی که مهمترین راز من  چیه ، درسته ؟! موهاش و مرتب کرد و گفت : دقیقا! حالا برابر بودیم هم در دونستن هم در ندونستن ، رو کردم به در و شمرده شمرده گفتم ....
باده ای هست و پناهی و شبی شسته و پاک 
          جرعه ها نوشم و ته جرعه فشانم بر خاک 
                   نم نمک زمزمه واری ، دهش اندوه و ملال 
                             می زنم  در غزلی باده صفت آتشناک 
                                    بوی آن گمشده گل را از چه گلبن خواهم ؟
                                             که چو باد از همه سو می دوم و گمراهم 
                                                       همه سر چشمم  و از دیدن  او محرومم 
                                                               همه تن خواهش و از عشق دلم کوتاهم....
نفس عمیقی کشیدم و ادامه دادم: سخت که آدم راز دلش و بی بهانه و بی مقدمه خرج کنه! اما این و خوب می دونم که هیچ رازی تا ابد ناگفته نخواهد ماند! سری تکون داد و با صدایی آرام اما لبریز از حرف های ناگفته آرام آرام گفت : 
                                                                 باده کم کم دهدم شور و شراری که مپرس 
                                                          بزدم ، افتان خیزان ، به دیاری که مپرس 
                                                گوید آهسته به گوشم سخنانی که مگوی 
                                        پیش چشم آوردم باغ و بهاری که مپرس
                                 آتشین بال و پر و دوزخی و نامه سیاه 
                       جهد از دام دلم صد گله عفریته ی آه 
             بسته بین من و آن آرزوی گمشده ام 
 پل لرزنده ای از حسرت و اندوه نگاه 
و ادامه داد: هیچ رازی تا ابد ناگفته نمی مونه اما میدونی چقدر طول می کشه تا حرف های نگفته ای که گفته میشن تو ذهن آدم ها خودشون و جا کنن؟! نمی دونستم یا نمی تونستم جوابش رو بدم ! تجربه نکرده بودم ، برگشتم به طرفش و گفتم : نمی دونم چقدر طول می کشه! لیوان آب و برداشت و گرفت تو دستش و گفت : من می گم ، تو هم بگو ! اما با هم ! بعد می شینیم ببینیم چقدر طول میکشه این راز ناگفته در ذهنمون اثر کنه! یه نوع هیجان توام با دلهره بود! اگر راز ها یکی نباشه چی !؟ اگر نتونیم به خاطر بسپاریم چی؟! اما چاره ای نبود! موافقت کردم .سه دو یک باهم میگیم ! همزمان! بزرگترین راز من .... دنیای توست ...!
              گرچه راهی است پر از بیم ز ما تا بر دوست
                                                     رفتن آسان بود ار واقف منزل باشی